به گزارش گروه ورزش باشگاه خبرنگاران جوان- عنایت‌الله آتشی- اوایل مرداد 1353 بود. یک ماه مانده به آغاز بازی‌های آسیایی تهران. افتخاری بود که در 35 سالگی نماینده کمیته ملی المپیک و جزو تیم 7 نفره مسئولان برگزاری این بازی‌ها باشم.
قرار بود رقابت‌های بسکتبال بازی‌های آسیایی تهران در سالن بسکتبال شهید شیرودی (امجدیه سابق) برگزار شود اما درست چند هفته مانده به آغاز رقابت‌ها تیمسار حجت، رئیس وقت سازمان تربیت بدنی از من خواست پیش پسرش رضا حجت بروم. قرار بود پسر تیمسار با الگو گرفتن از دهکده المپیک مونیخ، فضای مشابهی را در مجموعه ورزشی آزادی تاسیس کند. خاطرم هست آن زمان امیر نویدی، رئیس روابط عمومی شرکت ملی نفت هم از حامیان بسکتبال بود. این دو در کنار تیمسار صادقی، رئیس وقت فدراسیون بسکتبال تصمیم گرفتند مسابقات بسکتبال در دهکده المپیک برگزار شود و من هم مسئولیت نظارت بر ساخت این مجموعه را عهده‌دار شدم. به این ترتیب بود که تالار بسکتبال آزادی فعلی ساخته شد. البته از آنجا که زمان اندکی داشتیم، به سرعت تالار بسکتبال را آماده کردیم. حتی هنوز هم اثرات شتابزدگی 41 سال پیش در نمای داخلی تالار دیده می‌شود.
به هرحال تالار بسکتبال آزادی در بدو تولدش میزبان رقابت‌های بسکتبال 1974 تهران شد. تیم ایران با نادر کاشانی، محسن خلخالی، رضا مشحون، مصطفی بنی‌هاشمی، امیر ایلیاوی، ناصر بیگلرمغانی، رسول جوادی، مرحوم رضا اسماعیلی، مرحوم جعفر قره‌خانی، امیر سبک‌تکین، مصطفی بنی‌هاشمی و سلیم شیبه در این رقابت‌ها حضور یافت. جورج شیرالیو رومانیایی هم سکان هدایت تیم ملی را در دست داشت و مسعود ماه‌تابانی و مصطفی اٌفوظی هم به عنوان کمک مربی اورا در تیم ملی همراهی می‌کردند.
تیم بسکتبال ایران که میزبان بازی‌هایی آسیایی تهران به حساب می‌آمد بازی‌های خوبی از خود نشان داد. هرچند زور ما آن روزها به ابرقدرت‌های بسکتبال آسیا نمی‌رسید اما بچه‌ها برابر فیلیپین نمایش درخشانی داشتند و 93 بر 91 مغلوب این تیم مدعی شدند. دیدار ایران و ژاپن در آن مسابقات، ارزش ویژه‌ای داشت. ایران در صورت برد می‌توانست در جدول رده‌بندی مقام نسبتاً خوبی کسب کند. آن روز هم بازیکنان ایران مثل همیشه هرچه در توان داشتند رو کردند. ثانیه‌های واپسین دیدار ایران برابر ژاپن، آبه بازیکن ارزشمند ژاپن توپی را می‌گیرد و به سمت سبد ما روانه می‌شود، بازیکنان ایران سعی می‌کنند هرطور شده آبه را متوقف کنند اما این ژاپنی خوش‌فکر از دو سه خطای بازیکنان ایرانی هم گریخت و توپ را وارد سبد ایران کرد تا کار بیش از پیش حساس شود اما بازهم این تیم ایران بود که در نهایت 89 بر 86 ژاپن را شکست داد.
شاهکار مهران
این خاطره برای من سال 1990 و در بازی‌های آسیایی پکن، تکرار شد. آن روزها دبیری فدراسیون بسکتبال برعهده من بود اما در بازی‌های آسیایی هم تیم ملی را همراهی می‌کردم. ایران یکی از تیم‌های خوب ادوار گذشته خود را در اختیار داشت و با علی توفیق، مهران حاتمی، سعید ارمغانی، محمد کسایی‌پور، محسن صادق‌زاده، محمدمهدی ایزدپناه، فرامرز خالقی، فرزاد کوهیان، مهران شاهین‌طبع، جواد دلگانه، فرامرز پوراصفهانی و مصطفی هاشمی وارد این رقابت‌ها شده بود. اسدالله کبیر سرمربی و اسدالله رحمانیان مربی تیم ایران بودند، ضمن اینکه رضا مشحون هم سرپرستی ملی‌پوشان کشورمان را برعهده داشت.
دیدار ایران با ژاپن در بازی‌های آسیایی پکن هم خاطره‌ای شیرین برای بسکتبال ایران خلق کرد. خاطرم هست درست 3 ثانیه به انتهای مسابقه، ایران با 2 امتیاز از تیم ژاپن عقب بود. همه باخت را قبول کرده بودند و انتظار شادی ژاپنی‌ها را در پایان بازی داشتند اما یک نفر در تیم ایران اینطور فکر نمی‌کرد. مهران حاتمی در شرایطی که ایران بازنده آن دیدار بود و تنها یک معجزه می‌توانست نتیجه را عوض کند این کار را کرد! مهران کاری کرد کارستان. در 3 ثانیه پایانی، حاتمی ابتدا توپ را در اختیار می‌گیرد، یک دریبل و عبور از خط میانی زمین. هیاهو به اوج خود رسیده بود. تماشاگران ژاپنی سرمستانه منتظر پایان مسابقه بودند. برخی ایرانی‌ها اما توان دیدن این صحنه را نداشتند و سر خود را پایین گرفته بودند. چهره درهم کبیر روی نیمکت، رحمانیان و دیگر نیمکت‌نشیان برای لحظه‌ای، فقط برای لحظه‌ای به دست‌های هنرمند مهران چشم می‌دوزند. انگار همه تاریخ بسکتبال ایران تا آن لحظه، به دست‌های حاتمی ختم می‌شد. درنگ نمی‌کند! پرتاب مهران از میانه میدان، بازی تمام شده اما باید همه منتظر سرنوشت این توپ باشند و .... سبد ژاپن فرو میریزد. تمام! ایران ناباورانه برنده می‌شود. مهران خودش هم باور نمی‌کند چکار کرده! کسی باور نمی‌کند. بچه‌ها به سمت او می‌دوند و لحظه‌ای بعد او قهرمان ایران نام می‌گیرد. هنوز هم با وجود گذشت سالیان متمادی ازآن بازی، با یادآوری پرتاب مهران، لبخند می‌زنم و زیرلب می‌گویم: آفرین پسر!