به گزارش گروه بین الملل باشگاه خبرنگاران جوان، «توماس پیکرینگ» نماینده پیشین آمریکا در سازمان ملل و همچنین سفیر سابق آمریکا در روسیه و اسرائیل، که اکنون عضو پروژه ایران است که هدف اصلیِ آن، تشویق و ترویج همکاری‌های بیشتر میان آمریکا و ایران است، در گفتگو با شبکه بی بی سی، توافق هسته‌ای ایران را «مهم‌ترین و پیچیده‌ترین توافق این قرن» خوانده است.
پیکرینگ درباره تأثیر توافق هسته‌ای تاریخی ایران بر پیوندهای گسترده‌تر آمریکا در منطقه خاورمیانه (غرب آسیا و شمال آفریقا) گفت: من بسیار امیدوار بودم که این توافق حاصل شود، اما از سوی دیگر، مدتی بود که امیدِ من تلاش می‌کرد بر واقعیت‌های موجود چیره شود (احتمال شکست مذاکرات می‌رفت). این مذاکرات، 20 ماه طول کشید، اما عملاً دست‌کم ده سال طول کشید که ما به مرحله‌ای که اکنون در آن واقع هستیم، برسیم.
پیکرینگ افزود: به عقیده من، شرایط کنونی که ما در آن قرار داریم «بسیار خوب» است و ما به توافقی بسیار خوب دست پیدا کرده‌ایم. این توافق، فعالیت‌های هسته‌ای ایران را به شدت محدود می‌کند و در ازای آن کاهش تحریم‌ها را برای ایران فراهم می‌سازد. وی افزود: این توافق، بیش از هر توافقِ مشابه در تاریخ بشریت، شامل نظارت، راستی‌آزمایی و بازرسی‌های هرچه بیشتر است.
وی در پاسخ به این سؤال که آیا هیچ احتمالی وجود دارد که کنگره آمریکا، پس از بحث و بررسی درباره این توافق، در آن کارشکنی کند؟ گفت: البته این احتمال وجود دارد. اکنون کنگره بر اساس سه شالوده درباره این توافق بحث و مناظره می‌کند. اول، شرایط این توافق است که استدلالِ مخالفان درباره محتوای این توافق کاملاً ضعیف است که شامل تلفیقی از مطرح کردن ایرادهای جزئی و قضاوت درباره آینده ای بلندمدت است.
پیکرینگ افزود: دومین مسئله، که در آمریکا مهم تر است، سیاست‌های تفرقه افکنانه‌ی سامانهِ تبلیغات انتخاباتیِ آمریکا است، زیرا این کشور اکنون در شرایطی قرار گرفته است که با انتخابات زود هنگام ریاست جمهوری و مبارزات انتخاباتیِ مربوط به آن مواجه است. به غیر از شخص اوباما (که دو دوره‌ی ریاست جمهوری‌اش بزودی به پایان می‌رسد) هر مسئله‌ی دیگری ممکن است به موضوع انتخاباتی تبدیل شود و حزب دمکرات نیز تلاش دارد به حملات بی‌امانِ جنبش (محافظه کار) «تی‌پارتی» پاسخ دهد.
وی گفت: سومین موضوع، مسائل احساسی و هیجانی است که با بیش از 35 سال بی‌اعتمادی و سوء تفاهم بین ایران و آمریکا مرتبط است. این مسئله نیز نقشی منفی در این توافق ایفا می‌کند. خبر خوب این است که این توافق، از فرمولِ امتحان داده و اثبات شده‌ی «رونالد ریگان» رییس جمهور اسبق آمریکا، در تعامل با شوروی سابق، مبنی بر «اعتماد داشته باش، اما راستی‌آزمایی کن» پیروی می‌کند. .
وی با اشاره به مخالفت برخی نمایندگان دموکرات کنگره با توافق ایران، از جمله «چاک شومر» گفت: نگرانی‌های اشخاصی مانند شومر در رابطه با دو حیطه است، اول درباره جزییات این توافق در خصوص نحوه‌ی عملیِ انجام بازرسی‌ها از مکان‌هایی است که ایران علاقه به بازرسی شدن آن‌ها ندارد. همچنین نگرانی درباره جزییات دیگری از قبیل چگونگیِ بازگرداندن سریع تحریم‌های ایران به حالت اولیه نیز وجود دارد. به عقیده من، (شومر) در این موردِ به خصوص، اشتباه می‌کند. دوم دستهِ سؤال‌هایی درباره مسائل احساسی و هیجانی است که به مسئله‌ی سوءِ ظن عمیق به ایران باز می‌گردد.
پیکرینگ افزود: اما این توافق، بر پایه‌ی اعتماد به ایران بنا نهاده نشده است، بلکه از فرمول ریگان نیز فراتر رفته است، زیرا بر اساسِ اصلِ «عدم اعتماد و راستی‌آزمایی» استوار شده است.
وی افزود: راستی‌آزمایی در اینجا حقیقتاً بسیار دقیق و موشکافانه است. مثلاً اورانیوم در ایران «از گهواره تا گور» (از ابتدا تا انتها) ردیابی می‌شود. به علاوه، هر نوع واردات ایران که با برنامه هسته‌ای این کشور مرتبط باشد، باید ابتدا مورد تأییدِ 5+1 قرار گیرد. برای اولین بار، مراکز تولید سانتریفیوژها در ایران نیز مورد بازرسی قرار می‌گیرد. دسترسی به تأسیسات هسته‌ای ایران در بیست و چهار ساعتِ شبانه روز و در تمامی ایام هفت روزِ هفته برقرار خواهد بود. به نظر من، تمام این‌ها به ما کمک می‌کند به سؤال‌های مربوط به امکان تولید مخفیِ سلاح‌های هسته‌ای در ایران، پاسخ دهیم.
پیکرینگ تصریح کرد: رییس جمهور آمریکا نمی‌خواهد به نیروی نظامی متوسل شود، زیرا از نیروی نظامی، فقط به عنوان آخرین راه چاره استفاده خواهد شد. اگر ایران این توافق را بشکند، نه‌تنها تحریم‌های گذشته به حالت اولیه باز خواهد گشت، بلکه تحریم‌های جدیدی نیز احتمالاً به آن‌ها اضافه خواهد شد. در چنین شرایطی، رییس جمهور آمریکا انتظار خواهد داشت که جامعه بین‌المللی به کمکِ او بیاید.
وی افزود: این برخلاف شرایط کنونی است که سناتور شومر، به اعتقاد خودش، می‌خواهد از تحریم‌های بیشتر برای سختگیرانه‌تر کردن این توافق استفاده کند. این بسیار بعید است، زیرا از دیدگاه جامعه بین‌المللی، این توافق، دیگر انجام شده است. اگر ما به دنبال تحریم‌های بیشتر باشیم، لازم است که آن تحریم‌ها مؤثر باشد و برای تأثیرگذاری تحریم‌ها، سایر کشورها نیز باید از آن پیروی کنند، که اگر آمریکا چرخش (180 درجه) کند و چنان‌که ما در واژهِ عامیانهِ آمریکایی می‌گوییم «زیر قولش بزند» و خلف وعده کند، بسیار بعید به‌نظر می‌رسد که جامعه بین‌المللی از تحریم‌های جدید علیه ایران، حمایت کند.
این دیپلمات کهنه کار آمریکایی گفت: کارشناسان می‌گویند، در حال حاضر، زمان «گریز هسته‌ای» ایران دو الی سه ماه است، اما پس از اجرای کامل این توافق، این زمان به دست‌کم یک سال افزایش خواهد یافت. البته ایران به این زمان، صرفاً برای تولید اورانیوم کافی برای ساخت یک بمب نیاز خواهد داشت، اما باید بسیاری از شرایط دیگر را نیز که برای تولید بمب هسته ای ضروری است، فراهم سازد. به ویژه، تولید کلاهک هسته ای که برای پرتاب روی موشک قرار گیرد، دو تا سه سال طول خواهد کشید.
پیکرینگ افزود: تا پایان ماه سپتامبر، ما انتظار رأی گیری در مجلس نمایندگان آمریکا و سنا درباره رد این توافق یا عدم موفقیت در رد آن، خواهیم داشت. به یاد داشته باشید، کنگره لازم نیست این توافق را «تأیید» کند، بلکه همین که نتواند آن را رد کند، این توافق اجرا خواهد شد. اگر کنگره این توافق را رد کند، من انتظار دارم که رییس جمهور آن را وتو کند. آنگاه هر دو مجلسِ کنگره باید دو سوم آراء را برای لغو وتوی رییس جمهور در اختیار داشته باشند. این بدان معنی است که دست‌کم 45 عضو دمکراتِ مجلس نمایندگان و همچنین 13 سناتورِ دمکرات باید از مواضع رییس جمهور فاصله بگیرند و به نفع جمهوریخواهانِ مخالف این توافق، رأی دهند. این راهی دشوار برای عبور است، ولی از لحاظ عقلی، غیرممکن نیست و به همین دلیل است که بحث‌های کنونی در کنگره پیرامون این توافق، اینقدر داغ است. روشن است که همین بحث‌های داغ، باعث جلب این همه توجه در آمریکا به این موضوع شده است.
انتهای پیام/.