به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از آی تی رسان: در جدول تناوبی، شما تعداد زیادی از کلماتی را می‌بینید که مشابه آنها را در برچسب مواد غذایی FDA هم پیدا خواهید کرد. مانند: پتاسیم، آهن و کلسیم. اما با نگاه به‌ردیف پایین، شما عناصری را می‌بینید که احتمال دارد بیشتر در اخبار توافق هسته‌ای اسم آنها را شنیده باشید و تعجبی ندارد که هرگز در جدول ارزش غذایی جعبه غلات صبحانه هیچ‌کدام از آنها را نبینید. اما اگر شما یک قاشق مرباخوری از یکی از آنها مثلاً اورانیوم بردارید و میل کنید چه اتفاقی می‌افتد؟
بیایید برگردیم و نگاهی دقیق‌تر به عدد اتمی ۹۲ بیاندازیم. اورانیوم یک عنصر سنگین و فلز رادیواکتیو ضعیفی است که به‌طور طبیعی در خاک، سنگ و آب یافت می‌شود. کارشناسان پس از استخراج اورانیوم از زمین و به‌کارگیری روش‌های خاصی آن را به سه ایزوتوپ غنی می‌کنند. در گذشته رادیواکتیو، استفاده کمتری داشت و اغلب در ساخت گلوله و آبکاری زره استفاده می‌شد، درحالی‌که اکنون در نیروگاه‌های برق ومتاسفانه توسط برخی کشورها برای ساخت سلاح‌های هسته‌ای استفاده می‌شود.
اما خطر قرارگیری در معرض اورانیوم فقط در تاسیسات هسته‌ای و برج‌های خنک‌کننده آنها وجود ندارد. درواقع، خوردن غذا یکی از رایج‌ترین روش‌های قرار گرفتن در معرض اورانیوم است. محصولات کشاورزی مانند سیب‌زمینی و شلغم جز غنی‌ترین غذاهای حاوی اورانیوم در رژیم غذایی هستند، اما آنها تنها غذاهایی نیستند که این عنصر را در خود دارند. با توجه به گزارش سازمان حفاظت محیط زیست، هر فرد به‌طور متوسط بین ۰.۰۷ تا ۱.۱ میکروگرم اورانیوم در طول روز می‌خورد.
خبر خوب این است که شما لازم نیست از خوردن سبزیجات زمینی پرهیز کنید. مصرف روزانه اورانیوم به این اندازه تقریباً هیچ ضرری برای بدن ندارد، به‌ویژه این‌که بدن به‌سختی اورانیوم را جذب می‌کند. بین ۹۵ تا ۹۹ درصد از اورانیوم مصرفی شما به‌وسیله مدفوع دفع می‌شود و شما ۷۰ درصد از میزان باقی‌مانده دیگر را هم در عرض ۲۴ ساعت توسط ادرار دفع می‌کنید. مقدار کمی از اورانیوم در استخوان‌های شما تا سال‌ها پس از مصرف باقی می‌ماند، اما خوردن اورانیوم بسیار کمتر از استنشاق آن سمی است.
اما آیا باید از این به بعد نگران وجود این عنصر در بشقاب غذای خود باشیم؟ شما ممکن است بگویید که خوردن مقدار زیادی مواد رادیواکتیو منجر به افزایش شانس ابتلا به سرطان می‌شود. این حرف کاملاً درست است اما نگرانی‌های طولانی‌مدت در مورد قرار گرفتن در معرض اشعه در مقایسه با اثرات شیمیایی این مواد به‌مراتب مضرتر است. اورانیوم بیشتر کلیه‌ها را هدف قرار می‌دهد و خطر آن پس از مصرف ۲۵ میلی‌گرم شروع می‌شود، درحالی‌که مصرف بیش از ۵۰ میلی‌گرم می‌تواند باعث نارسایی کلیوی و مرگ شود. علاوه بر این، مطالعات بر روی موش‌هایی که مصرف بیش‌ازحد اورانیوم در مدت‌زمان طولانی داشتند نشان داد که در ساختار شیمیایی مغز آنها اثر منفی داشته است.
خوشبختانه، در حال حاضر دلایل زیادی برای باور این‌که اورانیوم در دوز های بالا کشنده است، وجود دارد. اما تاکنون هیچ مرگ‌ومیر انسانی به خاطر خوردن اورانیوم رخ نداده است. زیرا کسی تاکنون نخواسته با خوردن کیک زرد خودکشی کند.
انتهای پیام/