به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در دوره‌هایی از زبان فارسی تعداد واژه‌های بیگانه رو به فزونی می‌رود. این مسئله در چندین دوره فارسی دری دیده می‌شود. به عنوان مثال در زمان غزنویان، میزان استفاده از کلمات ترکی بالا است. با تشکیل سلسله غزنویان در ایران واژه‌های ترکی در این زبان افزایش می یابد. این مسئله به این دلیل اتفاق می افتد که بنیانگذاران این سلسله، از نژاد ترک‌ها بودند. پس از مدت زمانی، این میزان کاهش پیدا می‌کند اما به هیچ عنوان از‌بین نمی‌رود. این مسئله نیز پس از آشنایی غزنویان با فرهنگ ایرانی و زبان فارسی رخ می‌دهد.
1- «پن» (pan): معادل این کلمه را «سویه» قرار داده اند. این کلمه از ترکیب اسم و «های» بیان حرکت ساخته شده است. این کلمه در زبان امروز به‌کار نمی‌رود. به دلیل آنکه این کلمه را می‌توان ترجمه لفظ به لفظ کلمه لاتین دانست. اما کلمه «سویه» به صورت «سوی» در زبان فارسی به‌کار می‌رود و مقصود از کاربرد آن، بیان جهت است. این کلمه، کلمه‌ای ادبی محسوب می‌شود و در زبان عامه مردم کلمه «طرف و سمت» را به‌کار می‌برند.
2- «پنر» ( panner ): معادل «سویه ساز» را برای آن ساخته‌اند. این کلمه از ترکیب اسم و بن مضارع فعل «ساختن» به‌کار می‌رود. کلمه «ساز» را معادل پسوند (er ) در زبان انگلیسی قرار داده‌اند. اما کلمه «ساختن» نیز در زبان امروز کاربرد دارد و در متون قدیم نیز به‌کار می‌رود . این کلمه در معنای اسم و به عنوان جزئی از کلمه مرکب در کلمه‌ای چون«ساز و کار» نیز دیده می‌شود.
3- «وایلد سوند» (wild sound ): معادل آن را «صدای شاهد» وضع کرده‌اند. این معادل از ترکیب دو اسم ساخته شده است که در زبان امروز رواج دارد. کلمه «شاهد» به معنای دیگری در متون قدیم به‌کار می‌رفته است. در متون قدیم چون حافظ این کلمه آمده است:
شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد بنده طلعت آن باش که آنی دارد
معادل این کلمه در زبان فارسی به‌کار می‌رود هرچند این معادل را می‌توان ترجمه لفظ به لفظ این کلمه دانست.
انتهای پیام/