به گزارش خبرنگار
حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران؛ اسم در فارسی دری تغییرات بیشتری پیدا کرد و با آنچه در فارسی باستان بود به طور کامل متفاوت شد. فارسی دری را فارسی درباری می شناسند. یعنی همان زبانی که درباریان سلسله ساسانیان به آن تکلم می کردند. در این زمان بود که به فرهنگ و زبان ایرانی توجه شد و شاهنامه های متعددی چون شاهنامه ابومنصوری و شاهکار ادبیات ایران ، شاهنامه فردوسی به رشته تحریر درآمد. بستر اجتماعی آن زمان سبب نگارش شاهنامه های متعدد شد. این مسئله تا اندازه ای اهمیت دارد که در زمان های بعد شاهنامه ای چون شاهنامه فردوسی پدید نیامد. بالطبع در نتیجه توجه به این مسئله کلماتی بیشتر به کارمی رفت، که بیان کننده قهرمانی های پهلوانان باشد.
1-«تکنیک»:معادل آن را کلمه « فن » قرارداده اند. این کلمه هرچند کلمه ای قدیمی است و در معنای علم و دانش به کار رفته است، امروزه از این کلمه به معنای «مهارت» نیز استفاده می شود و از این کلمه ، ترکیب « فن استادی » را در زبان امروز داریم. این معنا همان معنایی است که با معنی کلمه « تکنیک » برابری می کند. از این نکته غافل نشویم که کلمه لاتین نیز در زبان امروز به کارمی رود. اما می توان در بعضی مواقع کاربرد کلمه « فن » را دید. این مواقع ، موارد معدودی را در برمی گیرد و به همه زمان ها تسری پیدا نمی کند.
2-«سمبول»: معادل آن کلمه «نماد یا رمز» را قرار داده اند. نماد یا رمز ، مسئله ای است که در ادبیات عرفانی ما به کارمی رود و عطار برای بیان مراحل سیر و سلوک عارف از آن بهره می برد. در این متن هر حیوانی ، نماد شخصیتی از انسان ها است که از تعلقات مادی خود دل نمی کند. به عنوان مثال جغد که در خرابه ها جای دارد و عاشق گنج است به عنوان نماد انسان پول پرست در این کتاب ایفای نقش می کند. امروزه سمبول ها و نمادهای ما تغییر پیدا کرده است گاهی نشانه های نوشتاری را به عنوان نماد می شناسیم و گاه علائم راهنمایی و رانندگی نماد معنای خاص خود می شوند. این تغییر معنایی در باره کلمه « نماد یا رمز » اتفاق افتاد. این معادل ها در زبان امروز به کارمی روند هرچند کاربرد کلمه لاتین نیز دیده می شود.
3-«شیفت» : معادل آن را کلمه « نوبت » قرار داده اند. این کلمه در زبان امروز به معنایی متفاوت با کلمه « شیفت » به کارمی رود و بیشتر به معنای خاص خود به کارمی رود. البته در گذشته از این کلمه اصطلاح « نوبت زدن » را داشتیم که امروزه متروک شده است و به کارنمی رود. « نوبت زدن » در دربار پادشاهان اتفاق می افتاد و سه نوبت در شیپور می دمیدند تا اقتدار پادشاه را اعلام کنند و این اتفاق در نوبت های سه گانه نماز رخ می داد. امروزه تنها کلمه « نوبت » از این اصطلاح باقی مانده است این کلمه بیشتر در بیان « نوبت » افراد در محل هایی به کار می رود که نیاز به منتظر ماندن دارد. همچنین این کلمه به صورت کلمه « نوبت دهی » در زبان امروز به کارمی رود.
انتهای پیام/