اکثر زنان مبتلا به سرطان سینه تحت نوعی از عمل جراحی قرار می‌گیرند.
براساس این مطالعه، گزینه های جراحی موجود عبارتند از ماستکتومی و درمان و حفظ سینه ( BCT ) یا لامپکتومی.
ماستکتومی شامل برداشتن کامل یا جزئی از بافت سینه است و BCT فقط شامل حذف برخی از سینه است که سرطان دارد.
یک زن ممکن است کل بافت سینه اش را از دست بدهد در حالیکه زنان تحت BCT قادر به حفظ بیشترین قسمت از سینه خود هستند و آن را یک گزینه ارجح می‌دانند.
در عین حال زنانی که از BCT استفاده می‌کنند تحت درمان رادیوتراپی برای مدت زمان پنج الی شش هفته بعد از عمل جراحی قرار می‌گیرند تا پزشکان از نابودی هرگونه سلول سرطانی اطمینان کسب کنند.
در سال 1990 ، موسسه ملی بهداشت (NIH) بیانه‌ای در حمایت از BCT به عنوان یک گزینه درمانی برای سرطان سینه در زنان پس از مراحل اولیه صادر کردند.
بطوریکه پس از آزمایشات با سنین اثربخشی این روش نشان داده شد، درنتیجه نرخ ماستکتومی کاهش یافت.
بر اساس این مطالعه، زنان مبتلا به سرطان سینه در مراحل اولیه تشخیص، روش BCT را انتخاب می‌کردند.
نابرابری در استفاده از BCT بر اساس سن، موقعیت جغرافیایی ، تغییر نوع برنامه‌ها در سرطان از سال 1998 ، کمبود بیمه ها و فاصله‌ی سفر به مناطق دارای امکانات درمانی به عنوان موانع اجتماعی و اقتصادی مطرح می‌شود.
در مقاله‌ای که توسط دکتر لیزا نیومن از دانشگاه میشیگان چاپ شده واقعیتی تاسف بار را نشان می‌دهد که دسترسی نابرابر نظام سلامت و مراقبت‌های ویژه هنوز هم سلامتی بیماران را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
وی می‌گوید: در جراحی بزرگ کردن سینه برای بیماران لامپکتومی که واجد شرایط هستند در یک دوره 6 هفته‌ای طول خواهد کشید که نیاز به صرف هزینه و دسترسی به پرتو انکولوژیست و امکانات تخصصی درمان دارد.
وی ادامه داد: بیمارانی که دسترسی به حمل و نقل روزانه ندارند و بیمارانی که با توجه به شغلشان قادر به پرتو درمانی نیستند، بیمارانی که از راه دور می‌آیند و مسئولیت مراقبت از کودکانشان را بر عهده دارند و بیمارانی که از امکانات نیز دور هستند بیشتر در معرض خطر قرار دارند.
در پایان این نکته یادآوری می‌شود که سرطان سینه اگر به‌موقع شناسایی و درمان شود نه تنها جان بیمار را به خطر نمی‌اندازد بلکه بیمار سالهای سال به‌راحتی و آسایش می‌تواند در کنار همسر و فرزندانش زندگی کند.
انتهای پیام/