صادق داوری‌فر سازنده مستند "فیه ما فیه" در خصوص معضلات و جزئیات مستندهای تاریخی در گفتگو با خبرنگار
حوزه رادیو تلویزیون گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران گفت: در ابتدا باید به دنبال جواب این سوال باشیم که چرا کمتر به سراغ سینمای مستند می‌رویم. در کشورهایی که قانون کپی‌رایت وجود دارد فرمی پر می‌شود، مبنی بر شرایط تولید از طرف فیلمساز که براساس آن فیلم ساخته می شود، اما در ایران همچنین فرمی وجود ندارد.
وی ادامه داد: هنگامی که براساس ارتباط به یک سوژه متصل می‌شویم به دلیل نبود فرم در مسیر تولید با مشکلاتی از جمله اکران، اصلاحات و ... مواجه شده و به بن‌بست می‌رسیم.
داوری‌فر در خصوص بودجه اختصاصی فیلمهای مستند بیان کرد: بحث بودجه از بدیهیات است. مستندساز فارغ از مسائل مالی کار می‌کنند. اگر بگویم که بودجه یک کار مستند، یک دهم تولیدات سینمایی است غلو نکرده‌ام. مستندی که شاید اکران نشده و حتی مخاطب نیز پیدا نکند. افرادی که در سینمای مستند فعالند با انگیزه و دغدغه‌های شخصی کار می‌کنند نه با حمایت مالی. من در این کار به دنبال ساز و کار اجرایی مالی نیستم . تلاش‌های هفت هشت ماهه‌ای در این کار بوده است که هیچ توجیه مالی برای ما نداشته است. اگر شرایط مالی خوبی فراهم باشد، تا دو سال هم می‌توان وقت گذاشت.
وی تصریح کرد: اگر هر ارگان در ارتباط با دستگاه خود بودجه‌ای را اختصاص دهد و با برنامه‌ریزی، مشاهیر مربوطه را معرفی کند، فیلمهای مستند ساخته شده تبدیل به گنجینه می‌شوند. من به سینمای مستند کشورمان خوشبین هستم. اگر سینمای مستند از نهاد و سازمان خاصی حمایت نکند، بازتعریف خوبی پیدا می‌کند.
سازنده مستند "فیه ما فیه" اظهار داشت: نکته مهم و قابل تامل در سینمای مستند، پخش ضعیف فیلمها است. ما کارهای مستند خود را به غیر از فضای فستیوال معرفی نمی‌کنیم. جشنواره یک فضای ویترینی است که عموم مردم مخاطب آن نیستند. من به عنوان یک مستندساز علاقه‌مندم تا مخاطب کار مرا ببینند. اما این تنها نیست، بلکه به برنامه‌ریز مربوط می‌شود. در سینمای مستند کسانی که خودشان تهیه کننده، کارگردان و پخش کننده باشند، بسیار معدودند.
وی تصریح کرد:شروع کار سینمای مستند، پژوهش است. هم‌اکنون پژوهش‌های زیادی وجود دارند که بلااستفاده باقی مانده‌اند. اگر یک پله جلوتر برویم، فیلم و فیلمساز نیز داریم. فیلمسازهایی که با تجربه اول و یا به صورت حرفه‌ای مشغول به کار هستند، موضوع بعدی اعتماد است. سوژه‌هایی که فیلمساز را نشناخته و با او همکاری نمی‌کنند، مگر با دیدن کارهای فاخر و در مدت زمان طولانی به آن صمیمیت لازم رسیده‌اند، به شدت کمک می‌کند.
داوری فر افزود: در ساخت فیلمهای مستند شیوه‌های روایی متفاوتی داریم و این سوژه است که تعیین می‌کند براساس کدام شیوه روایی کار کنیم. به عنوان نمونه هنگام معرفی یک شاعر، ناخودآگاه با شیوه روایی شاعرانه حق مطلب را ادا می‌کنیم، نه با سینمای بی‌واسطه و مستقیم. وظیفه یک کار مستند در ارتباط با هر موضوعی، دادن آگاهی، آموزش و اطلاعات است. در واقع هدف سینما، سرگرم کردن در کنار آموزش است.
صادق داوری‌فر در پایان گفت: نباید دست روی دست بگذاریم تا نهاد و سازمانی طرح ما را تصویب کند و با بودجه‌ای که در اختیار ما قرار می‌دهد، مشغول به ساختن شویم.
تکنولوژی کار را راحت کرده است. اگر دو مورد اصلی و مهم یعنی ایده و دغدغه وجود داشته باشد، با یک دوربین ساده و یک رایانه می‌توان یک کار مستند تولید کرد. دغدغه اصلی من اطلاعات است، در غیر این صورت و با فقدان اطلاعات فیلم خوبی نمی‌سازم.
انتهای پیام/