به گزارش
خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران، شاید بهتر باشد که موسیقی در حریم شخصی افراد معنا پیدا کند اما این نوازنده ها با حضور خود در سطح شهر و نواختن بر سازهای شان در خیابان ها، یک سبک جدید را در موسیقی به راه انداخته اند. نواهایی که با گذر از میدان های پر ازدحام شهر اندکی آدمی را به خود وا مي دارد .
*گروهي که خود را پيشگام مي داند !
نوازندگان خیابانی جدا از اینکه این هنر را به عنوان روشی برای کسب در آمد می نگرند، این سبک را، راهی برای به اشتراک گذاشتن هنر و احساسات درونی خودشان با مردم نیز مي پندارند. علی، یکی از همین موزیسین هاست که در حوالی میدان ونک می نوازد. او درباره گذشته اش می گوید: اولین بار گروه ما موسیقی خیابانی رادر ایران ابداع کرد و بعد از اين بود که گروه های دیگر مثل قارچ شروع به رویش کردند.
صدای موسیقی چنان شدت می گیرد که نشان از اوج احساس و هیجان گروه است. دیگرچه یک نفر و چه صد نفر مخاطب برای آنها معنا ندارد و چنان در حس فرو رفته اند که اصلاً متوجه نمی شوند که چگونه دستشان بر ساز خود می رود.معمولاً از حوالی عصر کار خود را شروع می کنند. هر کدام دیگر شناخته شده محل خود هستند و مشتری های پروپاقرصي دارند که تفریحشان شده دقایقی را گذراندن پای موسیقی آنها.
علیرضا، عضو یکی ديگر از اين گروههای پاپ است . او اقتصاد را فقط بخش کوچکي از هدف نواختن این بچه ها می داند و بیشتر این فعالیت را باعث به آرامش رسیدن آنها می داند. می گوید موسیقی در دل خود از چنان احساسی بهره گرفته است که کافی است، معتاد آن شوی تا روز و شبت نواختن آن بشود. بهانه آن هم یک جا وچند تا پایه می شود که بساطت را راه بیاندازی.
*ساعت17.30 میدان ونک:
گروه، چند دقیقه ای است که نواختن را شروع کرده است. هر چند دقیقه یکبار، جمعیتی می ایستد و دوباره جای خود رابا گروهی ديگرعوض می کند. کیف گیتار گروه جلوی آنها پهن است تا هرکسی متناسب باعلاقه اش مبلغی را به آنها کمک کند. این رویه ای تکراري در میان گروه ها است تا مردم پول هایی که می خواهند به گروه دهند را در جاي مخصوص آن بریزند. پس از اجرای چند قطعه آهنگ، گروه استراحتی به خود می دهد. شرایطی مهیا می شود تا بچه ها لبی تر کنند و نفسي تازه کنند و لیدر گروه نیز پول ها را جمع کند. دوباره کار از سر گرفته می شود. هوا مقداری سرد شده است ولی این سرما در میان انرژی که بچه ها دارند، تأثیری ندارد و دقیقه به دقیقه بر شدت و اوج کار افزوده می شود.
با صدای آژیر موتور پلیس کار بچه ها اندکی دچار مشکل می شود. گویا یکی از همسایه ها با پلیس تماس گرفته است . پلیس که موقعیت بچه ها رو درک کرده است از آنها می خواهد که با صدای آهسته تر کار کنند. دوباره کار با صدای آرامتر شروع می شود. جمعیت رفته رفته کمتر می شود.بچه ها دیگر خسته شده اند صدای موسیقی این بچه ها در صدای آرام خیابان در هم تنیده می شود و نوای دل انگیزی را در خیابان طنین انداز می شود. قصه این روزهای نوازنده های خیابانی به همين جا ختم نمي شود. شايد بهتر باشد اين هنرمندان در موقعيتي ديگر آنچه را که مي خواهند به نمايش بگذارند تا هم برخي شرايط محيطي آزار دهنده از سر آن ها باز شود وهم ديگران در جايي مناسب تر به نواهاي آن ها گوش دهند.
گزارش از افشين حيدري
انتهای پیام/