به گزارش
خبرنگار ادبیات باشگاه خبرنگاران؛ در ادامه ی این نشست ژاله صادقیان در خصوص چگونگی استفاده هرچه بهتر از ثروت صدا گفت: همانطور که خیلی از ثروت ها را من به عنوان گوینده دارا نیستم دیگران هم خیلی از ثروت ها را دارا نیستند و این نکته که ما چگونه از این ثروت ها استفاده کنیم مهم است.
وی افزود: درزمینه کتابهای گویا تا جایی که شنیدم و دیده ام بر کسانی که از ثروت صدا بهره برده اند سرمایه گذاری وتمرکز نمی شود و باید بدانیم که صدا است که عامل جذب هر چه بیشتر مخاطب است.
وی پس از اظهار تأسف و عرض معذرت از کسانی که به عرصه صدا روی آوردند در صورتی که شغلشان این نیست اظهار داشت: باید بگویم همانطور که خیلی چیزها بر سر جای خود نیست در شغل من هم هیچ چیز سر جای خود نیست، این را باید بدانیم که بسیاری از نویسندگان باید بنویسند و من نیز باید آن را بخوانم، کس که به وجود آوردنده یک اثر است هنگامی که خود مبادرت به خواندن آن می کند صدای او ممکن است جذاب باشد برای مخاطب ولی این جذابیت تنها برای یک مدت زمان کوتاه است.
صادقیان در ادامه تصریح کرد: حرفه ای که من در آن فعالیت می کنم فراز و نشیب های بسیار زیادی دارد وموفق کسی است که ذهن مخاطب را درگیر کند و نگذارد که مخاطب از دست برود و این را نباید فراموش کنیم که مردم عادی از یک توانمندی های گویایی برخوردار هستند مثل کسانی که نابینا و یا کم بینا هستند که ما می توانیم اخبار روز و یا هرآنچه که از آن لذت می برند را غیر از خط بریل به آن برسانیم.
وی افزود: من همیشه در برنامه های خودم از مردم خواسته ام که مسیری را پیش بگیریم که بتوانیم اطلاعات را به کسانی که نمی توانند بخوانند بدهیم و این اطلاعات جز از طریق شنیدن به دست نمی آید، و در عرصه صدا کسی می تواند شنونده برای مدتی جذب کند که صدایش از حالت عادی بسیار بهتر باشد و با اطرافیانش متفاوت باشد.
در ادامه نشست سعید بیابانکی یکی از شاعران مطرح کشورمان در خصوص اینکه آگر نویسنده ای بخواهد مبادرت به تولید کتاب گویا بکند خودش بخواند بهتر است یا به پیشکسوتان صدا بسپارد گفت: خداوند کسی است که ثروت را توزیع می کند مثلا صدا را به خانم صادقیان داده است ولی استثناء است که همه ی ثروت ها در یک نفر با هم جمع شده باشد واز نظر من کسی که هم بنویسد وهم بخواند خنیاگر است.
وی در ادامه اظهار داشت: من تا مدتی پیش به این فکر نکرده بودم که بعضی افراد نمی توانند بخوانند و وقتی ما مبادرت به تهیه کتاب به خط بریل می کنیم جامعه جدیدی را به عرصه کتاب جذب می کنیم نباید این را فراموش کنیم که بحث صدا در نوع نثر و شعر با موضوع های متفاوت مختلف است ولی هنگامی که به سمت اجرا می رویم باید این را به اهل فن آن بسپاریم.
بیابانکی افزود: من صدای شاعران را به همراه شعرشان شنیده ام اما بعضی از آنها اصلا صدای خوبی ندارند ولی این را باید توجه کرد که برخی قالب های شعری به دلیل خاص بودنشان هنگامی که شاعرش بخواند ممکن است بسیار زیبا باشد و شاید اگر ما آن شعر را در کتاب می خواندیم اصلا از آن لذت نمی بردیم.
وی در ادامه اظهار داشت: اکنون در شرایطی هستیم که دسترسی به صدا بسیار راحت است همچنین بهترین زمان برای استفاده از کتابهای صوتی زمانی است که ما رفت و آمد می کنیم و رفت وآمدهای بسیاری از وقت ما را شامل می شود.
صادقیان در خصوص معیار صدا برای گویندگی صرف آنکه فرد برجسته ای است گفت: گاهی اوقات در تلویزیون افرادی هستند که مشهور هستند و بسیار موفق اند و او شاید تنها یک مجری باشد ولی جریان تلویزیون متفاوت است کسی که در رادیو صحبت می کند ایده آل آن است که از همه آدم هایی که صدایش را می شنوند بهتر باشد و از نظر من اگر فرد بهتری بیاید ما باید جای خود را به او بدهیم.
وی افزود: از جهت دیگر در جامعه هنری کسانی هستند که در زمینه تئاتر و بازیگری بسیار فعال هستند و شاید هم موفق اند، جالب آنجاست که از میان آنها کسانی موفق ترند که تئاتر کار کردند چون تئاتر فن بیان را به آنها می آموزد، از نظر من پر رنگ شدن فردی در جامعه هنری به سبب چشم و تیپ قشنگ صرفا نیست اگر در کنار آن چیزی به عنوان فن بیان نباشد نمی تواند موفق باشد.
صادقیان در ادامه اظهار داشت: ما در کشر خودمان جز تعداد اندکی کسانی را نداریم که به طور ریشه ای به بازیگری پرداخته باشند زیرا باید در این زمینه از لحاظ تئوری و عملی کار زیادی شود، من شخصا کسی هستم که خودم را بر یک حیطه و رفه متمرکز کرده ام و بارها به من پیشنهاد بازیگری شده ولی من نپذیرفتم چون شغل من چیزدیگری است.
در ادامه ی این نشست سعید بیابانکی درخصوص معیارهای صدا گفت: در شعر به خصوص شعر سنتی و کلاسیک داشتن دانش عروض بسیار مهم است و عروض علمی است که سخن از موسیقی و وزن می گوید، از نظر من در هر متنی موسیقی وجود دارد شعر که جای خود را دارد وکسی که از دانش عروض بهره برده باشد فرق خوب خواندن و زیبا خواندن را می داند یکی از برنامه های قابل توجه که در تلویزیون پخش می شود برنامه رادیو هفت است که از شخصیت های برجسته استفاده می کند ولی غلط های بسیاری در خواندن در آن مشاهده می کنید.
وی افزود: از نظر من دانش عروض برای کسانی که می خواهند شعر بخوانند امری واجب است، یکی از صداهایی که از نوجوانی هنوز در ذهن من است صدای محمدرضا سرشار است، او هم قصه گو و هم نویسنده خوبی بود و جای چنین برنامه هایی در تلویزیون ما بسیار خالی است، شعر در تلویزیون ما به یک برنامه تفننی تبدیل شده است و باید بگویم که ما نیاز به شعر، قصه و روایت در تلویزیون داریم.
صادقیان در پایان این نشست خاطر نشان کرد: شاید بهتر باشد برای کتاب گویا به جای صدای معیار اجرای معیار را در نظر بگیریم و اینکه چگونه متن را ارائه دهیم بسیار مهم است و این نکته را همیشه می گویم که ما امانت دار یک نویسنده هستیم و این را به شاگردان خود می گویم که افرادی چون ما که از ثروت صدا بهره برده ایم راوی این نویسنده ها هستیم.
انتهای پیام/