به گزارش
خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران عملکرد ورزشکاران المپیکی ایران مسابقات لندن 2012 اگر چه با امکانات کمتری نسبت به حریفان مناسب بود اما همیشه گفته‌ایم که در المپیک آینده این جایگاه را ارتقاء خواهیم داد.
زمان پشت هم از دست می‌رود و ما هنوز درگیر برخی مشکلات مالی در ورزش بوده و فرصت سوزی می‌کنیم.
کمیته ملی المپیک با دستان خالی و با تعصب و غیرت ورزشکاران ما، همین جایگاه هفدهم را به دست می‌آورد و روزی که پرچم ایران به اهتزاز در می آید، غرور ما به عرش می‌رسد و فردا روز فراموش می‌کنیم.
این قهرمان‌ها با چه پاداش‌هایی روزگار می‌گذرانند و همتایان آنها در دیگر کشورها با کمترین افتخار بالاترین تقدیر‌ها شامل‌شان می‌شود، جدول جوایز نقدی مدال آوران المپیک را که مشاهده می‌کنیم دلمان به درد می آید که در بین 17 کشوری که پاداش های مناسب در شأن قهرمانان‌شان در نظر گرفتند، جای ایران خالیست.
ایران، کشور هفدهم المپیک حداقل در جدول فوق بالاتر از 10کشور صاحب نام از لحاظ رتبه قرار دارد اما افسوس که از پاداش‌ها سهمش بسیار کمتر و ناچیزتر از این کشورهاست.
پاداش یک میلیاردی تایلندی‌ها که در جدول المپیک رده 57 را به خود اختصاص دادند در مقابل دلاور مردان ایران زمین بسیار سنگین و قابل بررسی است.
این در حالی است که در جدول فوق تیم های لتونی با عنوان 34جدول المپیک، بلاروس 26 ، استونی63، سوئیس33، جمهوری چک19، تاجیکستان79، قرار دارند و البته با پاداش هایی از مبلغ 126میلیون تومان تا یک میلیارد و 99 میلیون تومان توانستند در جدول پاداش ها بالاتر از کشورمان قرار بگیرند.
مسئولان ورزش کشور اگر می‌خواهند جایگاه ایران در المپیک ریو هم فقط متوسل به غیرت و تعصب باشد اگر همان پاداش کم را هم ندهند ایران و ایرانی همیشه با غیرت است، چه پای مادیات وسط باشد چه نباشد اما اگر دم از جایگاه مناسب‌تر و رکورد شکنی در المپیک می‌زنند باید کمی سر کیسه را شل کنند. از قدیم گفته‌اند هر چقدر پول بدهی آش می خوری، بگذریم که زمان پرداخت پاداش و نحوه پرداخت آن هم یک معضل است اما تا دیر نشده دست کمیته ملی المپیک و المپیکی‌ها را باید گرفت چرا که از هر دست بدهی از همان دست پس می‌گیری.
کاروان ایران در المپیک ریو برای تکرار مقام 17 جهان هم دچار مشکل می شود، این در حالی است که فضای ورزشی و پتانسیل ما به شکلی است که تقاضا برای رکورد شکنی و توقع بالا از قهرمانان ما همیشه وجود دارد.
نظارت بر عملکرد ملی پوشان از سوی مسئولان ذیربط انجام می پذیرد و در حد ممکن برای آنها توسط برنامه ریزان آینده نگری می شود، حریفان آنالیز می شوند و هزار تمهید دیگر. اما باید قبول کرد که موضوع اصلی فقط بحث مادی است. استفاده از مربیان مجرب پول می خواهد. اردو های شبانه روزی پول می خواهد. پس از قهرمانی و کسب افتخار هم ورزشکار تا عرقش خشک نشده پول می خواهد، پاداش می خواهد، جوانیش صرف افتخار آفرینی بوده و باید آینده اش نیز تامین شود.
با من بمیرم و تو بمیری قهرمان آینده اش تضمین نمی شود. کمیته ملی المپیک هم از اعتبار مادی محدود و معنوی تا حدی برخوردار است و این یعنی ریو 2016 برای ما حتی پراید هم نیست.
به گوش باشید و به هوش، المپیک ریو نزدیک است، سنگی بردارید که توان زدنش را داشته باشید.
انتهای پیام/