به گزارش
حوزه میراث فرهنگی باشگاه خبرنگاران؛ ابیانه روستایی خوش آب و هوا دارای موقعیت مساعدی است که در 40 کیلومتری شمال غربی شهرستان نطنز در دامنه کوه واقع شده است یکی از جلوه‌های ویژه‌ی این روستا نوع ساختار خانه‌های آن است که تماما بر روی دامنه‌ای در شمال رودخانه بر رود بنا شده است.
در زبان محلی ابیانه وپونا می‌گویند؛ در طول زمان وپونا به ابیانه تغییر نام پیدا کرده است.
سندی که دقیقا قدمت زمانی ابیانه را معلوم کند در دست نیست ولی پیشینه هزار رو پانصد ساله را برای آن تخمین می زنند و آن را از کهن ترین زیستگاه‌های انسانی در حاشیه دشت کویر ایران می‌دانند آثار و بناهای تاریخی که در ابیانه وجود دارد مربوط به دوره‌های ساسانی، سلجوقی، صفوی و قاجار است.
ابیانه در وهله نخست، روستایی چند طبقه به نظر می‌آید که در بعضی مولد تا چهار طبقه آن را می‌توان مشاهده کرد اتاق‌ها به پنجره‌های چوبی ارسی مانند مجهزند و اغلب دارای ایوان‌ها و طارمی‌های چوبی پیش آمده مشرف بر کوچه‌های تنگ و تاریک‌اند که خود به صورت مناظر جالبی بر امده است.
مردم ابیانه به سبب کوهستانی بودن منطقه و دور بودن محل آنها از مراکز پر جمعیت و راه‌های ارتباطی، قرن ها در انزوار سیستم و در نتیجه بسیاری از آداب و رسوم قومی و سنتی و از جمله زبان و لهجه قدیم خود را حفظ کرده اند.
پوشش سنتی، هنوز هم در میان آنها رواج دارد و در حفظ آن تاکید و تعصب از خود نشان می‌دهند از مکان های دیدنی این روستا می توان به آتشکده مسجد جامع آل که مربوط به دوره ایلخانان است اشاره کرد همچنین قلعه‌های آن که عبارتند از پال همونه یا پایتخت هامان، هر ده که در شمال شرقی روستا قرار دارد و پاله که در شمال غربی است،اشاره کرد.
انتهای پیام/