از نظر لغوی مناره به معنی چراغ پایه است و دلیل این نام‌گذاری کاربرد مشترک چراغ و مناره است.
بنابر این گزارش، مناره‌ها سه کاربرد اصلی دارند.
1- برای راهنمایی کاروان‌ها در مسیر جاده‌ها و نشان دادن مکان‌های اصلی بافت شهر
2- مکانی برای گفتن اذان
3- نماد پیروزی که معمولاً این گونه مناره‌ها را از جمجمه‌ی سر انسان یا حیوان می‌ساختند.
مناره‌ها از چهار جزء اصلی تشکیل شده‌اند پایه یا سکو، ساقه، سرپوش و رأس و بلندترین منارهای قدیمی قطب منار، منار جام و منار ساربان است.
در این گزارش، به معرفی چهار مناره‌ی شهر و استان اصفهان می‌پردازیم.
منار رهروان:
منار رهروان در 6 کیلومتری شمال شرقی اصفهان و روستای رهروان واقع شده است این مناره بر روی تکه پایه‌ای کوتاه مربع آجری در دو طبقه قرار دارد.
ارتفاع مناره‌ی رهروان 30 متر و قدمت آن به اوایل قرن هفتم هجری برمی‌گردد.
کتیبه‌ای به خط نسخ با کاشی‌های آبی قسمت فوقانی مناره‌ی رهروان را تزیین کرده که جمله لااله‌الا‌الله محمد رسول‌الله مخلصا رنگی دیگر به آن بخشیده است.
مناره دردشت:
دردشت یکی از قدیمی‌ترین و معروف‌ترین محله‌های اصفهان است و 250 متر جلوتر از حمام شیخ گنبد سلطان بخت آنی همسر سلطان محمود آل مظفر که به فرمان همسرش به قتل رسید و مناره‌ی در دست را می‌بینیم در کنار این سازه‌ها خانه‌های قدیمی وجود دارد که توسط سازمان میراث فرهنگی استان اصفهان بازسازی شده است و در صورت بازدید از آنجا می‌توانید در هر اتاق این خانه‌ها هنرهای اصیل اسلامی – ایرانی و هنرمندان آنها را ببینید.
مناره دارالضیافه:
مناره‌ی دارالضیافه مربوط به سده‌ی 8 هجری قمری است و در اصفهان با ارتفاع 38 متری‌اش خودنمایی می‌کند این سازه در تاریخ 12 اسفند 1315 با شماره ثبت 272 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است عده‌ای این بنا را باز مانده‌ی دوران آل مظفر می‌دانند.
مناره باقوچخانه:
مناره باقوچخانه در شمال غربی اصفهان در کنار باغ باقوچخانه قرار دارد.
مورخان این بنا را یادگار دوران ایلخانیان دانسته‌اند، این مناره یکی از دو منارهای بوده که در دو سوی مسجد مصلی قرار داشته است این سازه 38 متر ارتفاع دارد و واژه‌ی الله‌اکبر به صورت مارپیچی 5 بار به خط کوفی بنایی فیروزه‌ای و همراه با نقش‌های اسلیمی اختایی روی آن نوشته شده است کتیبه‌ی منار شبیه گردنبند است که با خط ثلث سفید معرق بر زمینه‌ی گل و برگ آجری تزیین شده است.
گونه‌ی معماری این بنا را مربوط به دوران مغول می‌دانند در سال 1385 سازمان میراث فرهنگی به مرمت مقرنس‌کاری‌ها، گنبد مناره پنجره‌ها و کاشی‌ها پرداخت.
انتهای پیام/