به گزارش حوزه سینما باشگاه خبرنگاران به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری، جواد اردكانی كارگردان سینما درباره جشنواره رویش خاطرنشان كرد: باید در حد جشنواره از جشنواره‌ها توقع داشته باشیم. جشنواره رویش برای اولین كار باید خود، خودش را آسیب‌شناسی كند. اهداف كوتاه، میان و بلندمدتی را در نظر بگیرد و بگوید جشنواره برای دوره بیستم به كجا می‌خواهد برسد. هدف گذاری ها و استراتژی‌شان را معلوم كنند كه با جابه جایی مدیران این راه ادامه پیدا كند.
كارگردان «شور شیرین» با انتقاد از وضعیت تعریف عناوین و نظریه پردازی خاطرنشان كرد: تا به حال تعریف درستی از عناوین ساخته شده‌ای مثل سینمای دینی، ارزشی و ملی نشده است. یكی از مشكلات بزرگمان این است كه عناوین فرهنگی معروف زیاد داریم كه تعریف ندارند. برای مدیر و هنرمند و مخاطب هیچ تعریفی وجود ندارد. ما می‌گوییم سینمای ملی یا دینی ولی تعریفی برایش نداریم.
وی ادامه داد: هیچ ذهنیت مشترك قالبی وجود ندارد كه در مرحله تولید و نقد اثر بتواند در مراحل مختلف به متر و معیار تبدیل شود. نداشتن تعریف اولین معضل ماست. فقط باعث سوء استفاده از این عناوین می‌شود و كار واقعی صورت نمی‌گیرد.
اردكانی با بیان این كه اگر مدیر فرهنگی یا جایی پیدا شود كه نه تعریفی دو خطی بلكه تعریفی كامل و جامع از سینمای دینی ارائه دهد به او جایزه می‌دهم، تصریح كرد: آیا سینمای دینی موضوعش مسائل دینی است یا سازندگانش افرادی دینی هستند و یا سینمایی است كه به دنبال ایجاد تاثیراتی باشد كه مخاطب را دین دارتر كند و در رفتار مخاطب تاثیرگذار باشد. ممكن است فیلمی دینی نباشد، سازنده‌اش هم دینی نباشد ولی تاثیر بسیار زیادی در رفتارسازی بگذارد و كاملا در خدمت آموزه‌ها و اهداف دین باشد. ما ناگهان می‌گوییم صد فیلم در سال تولید شده كه به چهار فیلم عنوان سینمای دینی می‌دهیم. با این حساب یعنی 96 فیلم دیگر دینی نیستند و اگر دینی نیستند باید به آن ها چه عنوانی بدهیم؟
كارگردان فیلم سینمایی «به كبودی یاس» افزود: ما در مجموع رفتار فرهنگی‌مان در كشور نیازمند مرجعی هستیم كه این مرجع فراتر از بحث دولت و فلان وزارتخانه و نهاد و تشكیلات است و باید این كار زیرساختی مربوط به نظریه پردازی سینما را انجام دهد.
اردكانی در پایان گفت: الان تنها مرجعی كه داریم شورای عالی انقلاب فرهنگی است كه عملكردش در حوزه هنر و سینما خیلی ضعیف است. هنوز یك سند بالادستی واضح و روشن كه تعریف، استراتژی و برنامه روشنی ارائه دهد و رفتار مدیران را نقد و بررسی كند، نداریم. غیر از شورای انقلاب فرهنگی هم جای دیگری سراغ نداریم. مدیرانی هم هستند كه به عشق خودشان اولویت سازی می‌كنند و هنگامی كه مدت مدیریتشان تمام می شود و مدیر جدید می آید تمام كارهای مدیر قبلی را نقض می‌كند و این چرخه همین طور پیدا می‌كند. جالب اینجاست هیچ مرجع بالادستی ناظر بر كارهای مدیران نیست تا از آن ها بپرسد چه بلایی سر سینما آورده‌اند. هیچ نظارت، كنترل و هدایت راهبردی وجود ندارد.
انتهای پیام/