به گزارش
خبرنگار سینما باشگاه خبرنگاران؛ «سحر جعفری جوزانی»، در سال ۱۳۵۷ در آمریکا متولد شد و تا سن ۵ سالگی ساکن آنجا بود. وی فرزند مسعود جعفری جوزانی زاده‌ی ملایر (نویسنده و کارگردان) است. او فارغ التحصیل روانشناسی کودک از دانشگاه آزاد اسلامی است. او اولین کارش را با پدرش آغاز کرد و به دلیل بازی در فیلم بلوغ مسعود جعفری جوزانی نامزد بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد. در سی و سومین دوره جشنواره فجر نیز سحر جعفری جوزانی با «ایران برگر» پدرش حضور دارد. به همین بهانه وارد گفتگویی با وی شدیم:
خانم جوزانی آخرین کار شما قبل از ایران برگر دعوت ابراهیم حاتمی کیا بود. چه شد که تصمیم گرفتید بعد از 6 سال با ایران برگر به سینما بازگردید؟ همیشه کار کردن با پدرم برایم افتخار بوده است علاوه بر آن فیلمنامه و یک نقش خوب که با سایر آثارم متفاوت است مرا به این کار ترغیب کرد. طبیعی است که من در فیلم پدرم بازی کنم. مدتی بود که یک نگرانی در وجود پدرم شکل گرفته بود، آن هم عبوس بودن و گره به ابرو انداختن توسط مردم و حتی خود من بود. پدرم ایران برگر را ساخت تا عبوس بودن و نخندیدن به یک ارزش و عادت تبدیل نشود.
استقبال مخاطبان از ایران برگر به چه صورت بود؟ مردم ارتباط خوبی با این موضوع گرفتند آنها به سینما می آیند و فیلم را می بینند، می خندند و بعد از اتمام فیلم در مورد رفتار کاراکتر ها فکر می کنند، من حس خوبی نسبت به این فیلم و استقبال مخاطبان از آن دارم.
مکان و لهجه ها ماهیت واقعی دارند؟ بله ما یک روستای به نام شین داریم اما در آنجا نبودیم و فقط دکور ما شبیه آنجا بود.
محسن تنابنده و چند بخش دیگر از فیلم کاندید سیمرغ شدند، به نظرتان جا نداشت کاندیداهای بیشتری از فیلم ایران برگر داشته باشیم؟ به همه ی این عزیزان تبریک می گویم اما تنها هدف پدر من ساختن یک فیلم خوب بود و به چیز دیگری فکر نمی‌کرد.
چگونه توانستید با لهجه ی لری در فیلم صحبت کنید؟ من در آمریکا به دنیا آمدم و بعد از زبان انگلیسی و قبل از فارسی با لری آشنا بودم و زبان لری برایم بیگانه نبود.
در مورد نقشتان در فیلم ایران برگر توضیح دهید؟ دختر امر الله خان یک دختر ساده و عاشق است، این نقش با نقش های دیگرم تفاوت زیادی داشت و بار طنز آن کمتر بود، همچنین زبان لری آن باعث شد من بیشتر او را دوست داشته باشم.
اگر پدرتان کارگردان نبودند شما بازیگر می شدید؟ واقعا نمی دانم، از زمانی که به دنیا آمدم پدرم فیلمنامه نویس و کارگردان بود و با بازیگران ارتباط نزدیکی داشتیم، شاید اگر پدرم کارگردان نبود هرگز به این راه کشیده نمی شدم!
اولویت اول زندگیتان چیست؟ فیلمنامه نویسی و بازیگری.
سی و سومین دوره جشنواره ی فجر را چگونه دیدید؟ اصلا فیلم ها را ندیدم.
آرزویتان برای سال جدید سینمایی چیست؟ من همیشه آرزو های بزرگی دارم، مثلا ساخته شدن فیلم‌ها ی خوب، سالن های با ظرفیت و کیفیت و خیلی آرزوهای خوب دیگر را دارم.
و حرف آخر؟امیدوارم مردم از ایران برگر خوششان بیاید و همیشه خنده بر لب داشته باشند.
انتهای پیام/