کنفرانس مونیخ به یکی از مجامع بین‌المللی مهم در عرصه امنیت جهانی تبدیل شده است و به دلیل تشابه کمی و کیفی و بازتاب‌های آن با مجمع جهانی اقتصاد، به داووس امنیتی نیز شهرت دارد. در این گردهمایی، سیاست‌مداران متخصص در امور امنیتی (معمولاً وزیران امور خارجه و دفاع)، نظامیان کارشناس امور بین‌المللی و نیز برخی از صاحبان صنایع تسلیحاتی از کشورهای مختلف جهان به بحث و بررسی در خصوص مسائل امنیت جهانی می‌پردازند. هزینه‌های این کنفرانس توسط وزارت دفاع آلمان و کمک‌های مالی صنایع تسلیحاتی تامین می‌شود. هرچند نشست مونیخ مصوبات اجرایی خاصی را در اختیار دولت‌ها و نهادهای بین‌المللی قرار نمی‌دهد، اما از این زاویه که دغدغه‌های مشترک جامعه بین‌المللی را در فضای گفتمانی طرح می‌کند، از اهمیت بالایی برخوردار است.
- کنفرانس مونیخ ؛بهترین کنفرانس/اتاق فکر جهان :
دانشگاه پنسیلوانیا در سال 2014 میلادی ، کنفرانس امنیتی مونیخ را بهترین اتاق فکر کنفرانسگونه جهان اعلام کرد.( 2014 Global Go To Think Tank Index Report)
در این گزارش اعلام شده است که کنفرانس امنیتی مونیخ ، یکی از مهمترین کنفرانس های جهان است. این دانشگاه هر سال ، در گزارش پژوهشی دپارتمان روابط بین الملل خود، لیست بهترین اندیشکده ها و اتاق های فکر جهان (Think Tankها) را منتشر کند . امسال نیز کنفرانس امنیتی مونیخ، در صدر بهترین اتاق فکر کنفرانس گونه جهان قرار گرفت.
سابقه این کنفرانس به دوران جنگ سرد باز می‌گردد. این کنفرانس برای اولین بار در سال 1962 به منظور تبادل نظر میان اعضای اتحادیه آتلانتیک شمالی تشکیل شد، اما در سالهای اخیر و در پی گسترش آن( به خصوص گسترش ناتو به شرق )بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. کنفرانس مونیخ در در سال ۱۹۶۲ توسط یک ناشر و نظامی سرشناس آلمانی به نام ادوارد- هاینریش فن کلایست اشمنتسین در شهر مونیخ بنیان گذاشته شد. نام این کنفرانس در ابتدا کنفرانس مشتریان نظامیMilitary customer conference) ) بود و سپس به «کنفرانس امنیتی بین‌المللی» و نیز «کنگره دفاع‌شناسی» تغییر نام داد.
وزرا، اعضای پارلمان، افسران عالی رتبه نظامی، اندیشمندان و روزنامه‌نگاران از جمله مدعوین این کنفرانس به شمار می‌روند. کنفرانس مونیخ از ابتدا به بررسی مسائلی مانند چالش‌های سیاست‌های امنیتی و خارجی در روابط اروپا و آمریکا در چارچوب ناتو تمرکز داشت، اما با پایان جنگ سرد و افزایش ارتباط میان کشورهای مختلف و همچنین متنوع تر شدن مباحث امنیتی، دیگر کشورها از جمله کشورهای سابق بلوک شرق نیز در مباحث آن مشارکت پیدا کردند. پس از پایان دوران جنگ سرد این کنفرانس که به طور بی‌وقفه و سالانه ادامه داشت در دو نوبت و دو سال برگزار نشد؛ ابتدا در سال 1991 بود که در پی وقوع جنگ خلیج‌فارس امکان تشکیل جلسات این کنفرانس میسر نشد و در سال 1997 نیز به واسطه نامشخص بودن جانشین رئیس کنفرانس، این اجلاس به تعویق افتاد.
در سال 1998 بر اساس پیشنهاد "هلموت کهل"، صدراعظم وقت آلمان ریاست این کنفرانس به مشاور خارجی و امنیتی وی ـ "هورست تلچیک" که همچنان ریاست کنفرانس را بر عهده دارد ـ سپرده شد. پس از صدراعظمی "گرهارد شرودر" نیز روند حمایت دولت از این نهاد ادامه یافت و دولت آلمان از لحاظ مالی تلاش کرد تا کنفرانس را کاملاً تحت پوشش خود قرار دهد. دوران جدید کنفرانس امنیتی مونیخ از سال 1999، یعنی از سی و پنجمین کنفرانس تحت سرپرستی هورست تلچیک، قابل ملاحظه است. زیرا درهای کنفرانس برای نخستین‌بار به روی نمایندگان کشورهای اروپای مرکزی و شرقی و همچنین تجار و بازرگانان گشوده شد. در همین حال، تعداد هیئت‌های آمریکایی دعوت شده به کنفرانس، خصوصاً هیئت‌هایی از کنگره آمریکا افزایش یافت. از طرف دیگر، مسائل مربوط به قاره آسیا با توجه به الزامات سیاست امنیت جهانی نیز در موضوعات کنفرانس گنجانده شد.
بر این اساس، از سال 2000 نمایندگان عالی‌رتبه‌ای از چین، ژاپن و هند تا کنون به طور منظم در کنفرانس شرکت می‌کنند. همچنین موضوعاتی مانند مشارکت کشورهای دو سوی آتلانتیک در قرن جدید، تروریسم بین الملل، بحران عراق، جنگ داخلی در سوریه ، تقابل غرب و شرق در اوکراین و چالش‌های امنیتی در خاورمیانه، گسترش ناتو در دستور کار اجلاس‌های سالانه کنفرانس مونیخ قرار گرفته اند.
رئیس کنفرانس امنیتی مونیخ(ولفانگ ایشینگر)در مقاله‌ای("Towards Mutual Security. From Wehrkunde to the Munich Security Conference", BY Wolfgang Ischinger, 2014) به به بررسی سیر کنفرانس مونیخ پرداخته است و می نویسد: طی سالهای اخیر به دلیل تغییر ماهیت در روابط بین الملل و ورود بازیگرانی با ماهیت متفاوت نسبت به دولت، روابط بین الملل دچار تغییر ماهوی شده است. به دلیل پایان جنگ سرد، بسیاری گمان کردند اصل کنفرانس با بحران موجودیت روبرو شده است.در حالی که بنا به ضرورتهای قرن بیست و یکم ، برگزاری کنفرانس لازم است.
"ولفگانگ ایشینگر" برای نخستین بار در سال 1387 ریاست کنفرانس امنیتی مونیخ را بر عهده گرفت. ایشینگر جانشین "هورست تچلیک" شده است که سابقه خوبی را در دوره ریاست کنفرانس سالیانه امنیتی مونیخ به جای گذاشته است. ولفگانگ ایشینگر، به خاطر اقامت طولانی در واشنگتن، آن هم در مقام سفیر آلمان فدرال، از نفوذ زیادی در میان محافل سیاسی آمریکا برخوردار است.
او از طرفداران پروپاقرص مذاکره مستقیم میان ایران و آمریکا است و می کوشد از فرصتی که کنفرانس امنیتی مونیخ فراهم می‌آورد، برای شکستن یخ مناسبات تهران و واشنگتن استفاده کند. سفیر پیشین آلمان در واشنگتن، به صراحت نظر داد که نمی توان بدون حضور ایران و دیپلمات های ایرانی در مونیخ ، در مورد برنامه هسته ای ایران مذاکره و میز گرد برگزار نمود. واگذاری مسئولیت برگزاری کنفرانس امنیتی مونیخ به ایشینگر را، تحلیلگران آلمانی نشانه آن تلقی می کنند که دولت آلمان به تلاش های وی برای نزدیک کردن واشنگتن و تهران امید بسته است.
این دیپلمات کهنه کار آلمانی، از سال 98 تا 2001 میلادی معاون وزیر خارجه آلمان بوده است ، وی از سال 2001 تا 2006 سفیر آلمان در آمریکا و از سال 2006 تا سال 2008سفیر آلمان در لندن بوده است.او از سال 2008 بعد از بازگشت از لندن ، بعنوان رئیس کنفرانس امنیتی مونیخ مشغول به کار است.وی که متخصص حقوق بین الملل ، روابط بین الملل و مطالعات اقتصادی سیاسی بین المللی است ، یک دیپلمات بین المللی به حساب می آید. او عضو هیئت مدیره چندین نهاد پژوهشی و اجرایی در عرصه روابط بین الملل است. از جمله می توان به موسسه مطالعات صلح بین الملل استکهلم (Stockholm International Peace Research Institute )اشاره کرد. موسسه مذکور (SIPRI ) در زمینه مطالعات تجارت اسلحه و موازنه قوای نظامی عمیقا جریان ساز است.
این دیپلمات ارشد آلمانی معتقد است که باید در مورد مساله هسته ای ایران ، طرفین به جای جنگ و اقدامات تنش زا ، مذاکره را در پیش گیرند . او مخالف هر گونه اقدام نظامی علیه برنامه هسته ای جمهوری اسلامی ایران است :
« هیچ تضمینی برای موفقیت عملیات نظامی علیه ایران وجود ندارد مضاف بر اینکه می‌تواند خصومت و دشمنی در خاورمیانه را نیز گسترش دهد. علاوه بر اینها به عقیده وی باید منتظر ماند و دید که آیا واقعا تحریم‌های شدیدتر علیه ایران تاثیر خود را نشان می‌دهند یا نه. حمله نظامی علیه ایران؛ شکست سیاست و دیپلماسی خواهد بود.»
- دستور کار اجلاس سال 2015 میلادی:
در سایت کنفرانس امنیتی مونیخ (https://www.securityconference.de/en)،گزارش و در واقع دستور کار اجلاس پنجاه و یکم در قالب یک فایل pdf به طور مبسوط شرح داده شده است.این گزارش نام جالبی دارد:( Collapsing Order, Reluctant Guardians?). معنای این شعار که دستور کار اجلاس امسال را مشخص می کند به این صورت است:(نظم در حال فروپاشی ، نگهبانان بی میل).این شعار به خوبی شرایط کنونی جهان را از دید کنفرانس تشریح می کند ، نظم جهانی یک جانبه و جهان تک قطبی به رهبری آمریکا ، بعد از فروپاشی شوروی سابق ، در حال فروپاشی است. امریکا دیگر هژمون مطلق جهان نیست و رخدادهای جهانی مطابق میل این کشور پیش نمی رود.ظهور تروریسم سازمان یافته و بین المللی و ثروتمند و از همه مهمتر دارای پایگاه و سرزمین مشخص ( نظیر داعش)امنیت جهان را تهدید می کند.مسائل جهانی سخت و نرم بی شماری وجود دارد که کشورهای قدرتمند دیگر نه می توانند و نه می خواهند به تنهایی آن ها را حل کنند.
رئیس کنفرانس امنیتی مونیخ، موضوعات مهم بین‌المللی همچون بحران اوکراین و وضع خاورمیانه با محوریت تروریسم داعش را از جمله مهمترین موضوعات مطرح در پنجاه و یکمین نشست امنیتی مونیخ عنوان کرد. به گفته ایشینگر حضور 20 رئیس دولت و 60 وزیر امور خارجه و دفاع، از کشورهای مختلف جهان در کنفرانس امنیتی مونیخ قطعی شده است و امسال آنگلا مرکل صدراعظم آلمان سخنران اصلی روز نخست این نشست بین‌المللی خواهد بود.به گفته ایشینگر، تحولات گوناگونی در سال گذشته رخ داده‌اند که باید بررسی شوند.
تحولات عراق و سوریه ، انتخابات تونس و مصر ، وضعیت لیبی و ائتلاف آمریکایی به اصطلاح مقابله با داعش از مهمترین تحولات بین‌المللی در سال گذشته بوده اند. ایشینگر تاکید کرد که مسئولان و کارشناسانی از کشورهای لیبی، قطر، مصر و تونس در این کنفرانس به تحلیل دقیق و موشکافانه تحولات در کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا خواهند پرداخت.به گفته ایشینگر، اوضاع سوریه و برنامه اتمی ایران نیز در دستور کار کنفرانس امنیتی مونیخ قرار دارد.ایشینگر درباره تاثیر بحران مالی بر شرایط امنیتی کشورهای مختلف گفت: «این تاثیرات تنها به کاهش بودجه دفاعی کشورها از جمله بودجه دفاعی آمریکا محدود نمی‌شود. اروپا و کشورهای غربی باید بر منازعات و بحران‌ها در آفریقا، خاورمیانه و آسیا تاثیر بگذارند. ما باید این خواست را دنبال کنیم که از یک‌سو صادرکننده امنیت باشیم و از سوی دیگر از ورود بی‌ثباتی به اروپا جلوگیری کنیم. طرح این خواست یا ادعا زمانی که امکانات و منابع کافی برای آن در اختیار داشته باشید آسان است. اما کاهش امکانات در حال حاضر بسیار نگران‌کننده است.»
به گفته وی ، یکی از موضوعات مهم "جابجایی قدرت در عرصه جهانی" است. الویت‌های سیاست دفاعی، امنیتی و خارجی آمریکا معطوف به آسیا و حوزه اقیانوس آرام شده است. این استراتژی جدید پیامدهایی نیز برای اروپا به همراه خواهد داشت. به نظر ایشینگر، اروپا با نگرانی زیاد به خروج سربازان آمریکایی از این قاره می‌نگرد. کارشناسان استرالیایی، چینی و هندی در کنفرانس امنیتی مونیخ رویکرد جدید نظامی آمریکا را مورد کنکاش قرار خواهند.
به گفته ایشینگر، خروج واحدهای نظامی آمریکا از اروپا برای آینده ناتو نیز دارای اهمیت است. این دیپلمات آلمانی درباره نقش اروپا در آسیا گفت: «اروپا نباید از قافله عقب بماند و تنها نقش فروشنده اتومبیل و فناوری‌های مدرن را برعهده گیرد، بلکه باید به عنوان شریکی برای ثبات و امنیت نیز وارد عمل شود.» وی تاکید کرد که «اروپا نیازمند سیاستی مستقل و فعال برای آسیا است».
به گفته ایشینگر، استراتژی دفاعی جدید آمریکا به چین بیش از هر چیز به عنوان یک تهدید نظامی می‌نگرد، اما باید کوشید تا چین را به «عنوان همکار آینده سیاسی و اقتصادی نگریست». ایشینگر با اشاره به بحران مالی بر ضرورت همکاری نزدیک نظامی میان ۲۷ عضو اتحادیه اروپا تاکید ورزید. دکتر حسن روحانی ، پترو پروشنکو رییس جمهوری اوکراین و جو بایدن معاون رییس جمهوری آمریکا از سرشناس ترین شخصیت های سیاسی حاضر در پنجاه و یکمین نشست امنیتی مونیخ خواهند بود.
رییس کنفرانس امنیتی مونیخ البته یادآور شد که هیچکدام از این سه شخصیت، هنوز حضور خود در مونیخ را قطعی اعلام نکرده اند. حیدر العبادی نخست وزیر عراق، اشرف غنی، رییس جمهوری افغانستان، سرگئی لاوروف وزیر امور خارجه روسیه به عنوان دیگر شخصیت های سیاسی دعوت شده به این اجلاس هستند.
- بحران اوکراین، جنگ سرد جدید در اروپا و رویکرد کنفرانس امنیتی مونیخ :
بعد از برکناری شبه کودتای دولت روس گرای ویکتور یانوکوویچ در اوکراین ، تقابل غرب و روسیه در حوزه « خارج نزدیک »مسکو به شدت روند تصاعدی گرفت. وضع تحریم های سخت و جدید طرفین علیه یکدیگر، آماده باش نظامی و تهدیدات گاه و بیگاه، باعث شد تا خاطره مجدد جنگ سرد در اذهان زنده شود.
کنفرانس امنیتی مونیخ در گزارش سال 2015 خود بر این باور است که مردم روسیه دیگر اعتماد چندانی به غرب ندارند و از رویکرد پوتین در قبال بحران اوکراین حمایت می کنند.
- ایران و غرب آسیا در کنفرانس امنیتی مونیخ ، سال 2015 ؛ کنفرانس پنجاه و یکم:
در گزارش کنفرانس امنیتی مونیخ ( Collapsing Order, Reluctant Guardians?)، به طور مستقیم در چند مورد به نام و نقش و نفوذ جمهوری اسلامی ایران اشاره شده است.
1. پژوهشگران کنفرانس امنیتی مونیخ و تهیه کنندگان گزارش مذکور ، بر این باور هستند که در سال جاری میلادی ، 10 چالش عمده سیاست جهانی ، باعث تنش های ژئوپلیتیک در سراسر جهان می شود.یکی از این 10 تنش ، رقابت ایران و عربستان در منطقه غرب آسیا است. جمهوری اسلامی ایران و عربستان سعودی همواره به‌عنوان دو قدرت تأثیرگذار در منطقه غرب آسیا مطرح بوده‌اند. وجود تفاوت‌های اساسی در بنیان‌های ایدئولوژیک، نژادی و سیاسی دو طرف سبب شکل‌گیری هویت‌های متفاوت و به‌تبع آن منافع متمایزی گردیده است که این امر موجب گردیده که در بیشتر زمینه‌ها، بازی با حاصل جمع صفر بر تعاملات طرفین حکم‌فرمایی نماید.
وقوع انقلاب اسلامی و استقرار نظام سیاسی شیعی را می‌توان سرآغاز شکل‌گیری روابط همراه با تنش دو کشور دانست. با شروع بیداری اسلامی در منطقه غرب آسیا و شمال منطقه، متحدین قدیمی عربستان سعودی توسط مردم از قدرت خارج شدند . به این ترتیب سیاست خارجی عربستان سعودی به سمت رویارویی با این انقلاب ها و حامیانشان سوق داده شد. یکی از کشورهایی که عربستان طی سالهای اخیر رویکرد خصمانه ای در قبال آن اتخاذ کرده است، ایران است. در اندیشه ژئوپلیتیکی و ایدئولوژیک عربستان ، ایران به عنوان تهدید امنیتی محسوب می شود. به همین دلیل است که این کشور از الگوی مقابله و موازنه تهدید برای کاهش قدرت منطقه ای ایران بهره گیری می کنند.
یمن ، لبنان، سوریه، بحرین و عراق پنج کشوری هستند که ایران و عربستان در آنها در حال رقابت هستند. در جدول زیر که از گزارش مذکور اقتباس شده است ، در ردیف شماره 8 ، رقابت ایران و حکام سعودی ، یکی از 10 چالش ژئوپلیتیک جهان در سال 2015 گزارش شده است.همچنین در این گزارش آمده است که در غرب آسیا جنگ سردی میان دو گروه در جریان است که ایران و عربستان این جنگ سرد را رهبری می کنند.
2. کارشناسان کنفرانس بر این باور هستند که روسیه در حال حاضر در مذاکرات هسته ای ایران نقشی سازنده ایفا می کند و بر خلاف انتظار آنان ، علی رغم درگیری بر سر اوکراین با غرب ، مانع از سر ریز شدن بحران کی یف ، به گفت و گوهای هسته ای شده است.
- سابقه حضور ایران در کنفرانس امنیتی مونیخ :
با تغییر رویه برگزارکنندگان کنفرانس امنیتی مونیخ مبنی بر دعوت از کشورهای دیگری به جز کشورهای اروپایی و آمریکا در نشست‌های سالانه آن، از چند سال قبل ایران نیز این فرصت را یافت تا به عنوان عضوی با اهمیت از جامعه جهانی در این کنفرانس شرکت کند. نمایندگان رسمی ایران تا کنون سه بار در جلسات کنفرانس مذکور شرکت کرده اند که در هر سه مورد مشارکت ایران در سطح معاون بین الملل وزارت امور خارجه بود.
از جمله در سی و نهمین کنفرانس امنیتی مونیخ در سال 2003 از آقای کمال خرازی، وزیر امور خارجه وقت ایران دعوت شد تا در جلسات این کنفرانس که مهمترین مسائل مورد توجه آن اوضاع منطقه و اشغال عراق توسط آمریکا بود، شرکت کند. به جای وزیر امور خارجه، آقای غلامعلی خوشرو، معاون حقوقی و بین‌الملل سابق وزارت امور خارجه (سفیر فعلی ایران در سوئیس )در این اجلاس حضور یافت و به ایراد سخنرانی در زمینه چالش جهانی تروریسم بین‌الملل پرداخت.
وی در سخنرانی خود با بررسی مسائلی همچون جهانی شدن، تأثیر حوادث 11 سپتامبر، تروریسم و بحران عراق، به تکرار مواضع ایران و اشاره به عدم درک انقلاب اسلامی از سوی کشورهای غربی پرداخت. در سال 2005 نیز از ایران مجدداً آقای خوشرو در این کنفرانس شرکت کرد و به ایراد سخنرانی با عنوان امنیت در خاورمیانه پرداخت. وی در این سخنرانی با بررسی شرایط جدید در خاورمیانه برقراری نوعی موازنه میان روند دموکراتیزه شدن و ارزش‌های اسلامی را تنها راه پیشرفت و ثبات در منطقه دانست. از طرف دیگر، وی بار دیگر گفتگو میان تمدن‌ها را مولفه لازم و ضروری در مناسبات بین‌المللی قلمداد نمود و تأکید کرد که تنها در صورت وجود صلح و ثبات در منطقه و به ویژه در دو کشور عراق و افغانستان است که منافع ملی و امنیتی ایران قابل تحقق خواهند بود.
حضور ایران در سال 2006 که به ویژه بر بحث ناتو متمرکز بود با مشارکت آقای عباس عراقچی، معاون حقوقی و بین‌الملل وزارت امور خارجه بدون ارائه مطلب و یا سخنرانی همراه بود. چهل و سومین کنفرانس سیاست امنیتی مونیخ از 9 تا 11 فوریه 2007 با حضور بیش از 250 نفر از مقام‌ها و کارشناسان برجسته کشورهای مختلف برگزار شد. در این کنفرانس که به زعم برخی از کارشناسان روابط بین الملل یکی از بحث برانگیزترین جلسات این کنفرانس بعد از پایان جنگ سرد محسوب می‌شود، موضوعاتی همچون مهمترین مسائل و رویدادهای جهان در حوزه مسائل امنیتی و از جمله ضرورت حل بحران هسته‌ای ایران، مقابله با تغییرات خطرآفرین آب و هوایی، لزوم تنش‌زدایی در خاورمیانه و پرداختن به استقلا‌ل‌طلبی کوزوو مورد بحث و تبادل نظر قرار گرفت. در این کنفرانس نماینده جمهوری اسلامی ایران ، دکتر علی لاریجانی دبیر وقت شورای عالی امنیت ملی ایران بود.
در این کنفرانس بخش اعظم سخنرانی پوتین به مسئله برنامه هسته ای ایران و نحوه عملکرد کشورهای غربی در قبال آن اختصاص یافت. وی با ابراز نگرانی از طرح‌های هسته‌ای ایران نسبت به منزوی کردن این کشور هشدار داد و در این رابطه متذکر شد: «خشونت باید آخرین راه حل باشد که در صورت نیاز از راه‌های قانونی، یعنی تصمیم سازمان ملل متحد مد نظر قرار گیرد. تک‌روی‌های ناتو یا اتحادیه اروپا، نه تنها معضلی را حل نمی‌کند بلکه تراژدی‌ها و تنش‌های جدیدی ایجاد خواهد کرد.»
پیش از سخنان پوتین، آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان نیز با اشاره به پرونده هسته ای ایران گفت، جمهوری اسلامی چاره‌ای جز تن دادن به قطعنامه‌ی 1737 شورای امنیت سازمان ملل متحد ندارد و در صورتی که ایران تن به مطالبات بین‌المللی ندهد، با انزوای بیشتری مواجه خواهد شد. وی تأکید کرد «ما مصممیم از نهایی شدن برنامه نظامی هسته‌ای ایران جلوگیری کنیم.»
رابرت گیتس وزیر دفاع آمریکا نیز در آن نشست ایران را عامل بی ثباتی در غرب آسیا دانست. آقای لاریجانی در پاسخ به این سخنان گستاخانه ، تأکید کرد که ایران تنها خواستار استفاده صلح آمیز از انرژی هسته‌ای است و به برنامه‌های اتمی خود علی‌رغم فشارهای بین‌المللی ادامه خواهد داد، با این حال همچنان سیاست منطقه عاری از سلاح‌های هسته‌ای را نیز دنبال می‌کند. سال 88 آقای منوچهر متکی، و در سالهای 90 و 91 دکتر علی اکبر صالحی وزیران امور خارجه کشورمان در کنفرانس امنیتی مونیخ شرکت کرده بودند.
همچنین در سال 92 نیز دکتر محمد جواد ظریف وزیر خارجه دولت یازدهم در کنفرانس امنیتی مونیخ شرکت کرد.
نتیجه گیری :
در سال های گذشته، همایش امنیتی مونیخ، به کنفرانسی برای تایید روندهایی تبدیل شده که توسط قدرت های بزرگ جهانی در قالب نهادهایی چون شورای امنیت سازمان ملل، سازمان ناتو و ... پیگیری می شود. این کنفرانس در کنار مسایل مهم امنیتی جهانی(تروریسم، امنیت سایبری ، مسائل آب و هوایی)، بیش از هر چیز بر دو موضوع « برنامه هسته‌ای ایران و سرنوشت دولت سوریه»، متمرکز شده است. در مورد اول، اجماع بر سر دنبال کردن گزینه دیپلماسی و در مورد دوم، اجتناب از مداخله نظامی قدرت‌های خارجی در مرکز توجه شرکت‌کنندگان قرار داشت. این دو تصمیم، در واقع محورهایی بودند که از طرف قدرت های بزرگ از پیش دنبال می شد.
بنابراین، وجه مشروعیت بخشی و ابرام روندهای قبلی را در این کنفرانس باید پر رنگ قلمداد کرد. یکی از اهداف مهم آلمان از برگزاری و میزبانی کنفرانس مونیخ ، افزایش نقش و وجهه این کشور در معادلات امنیت بین الملل است.
گزارش از بهنام خسروی
منابع :
1. http://en.wikipedia.org/wiki/Munich_Security_Conference
2. Security in the Middle East, Speech of Gholamali Khoshroo, Deputy Minister for International and Legal Affairs, Ministry of Foreign Affairs, Islamic Republic of Iran in the 41st Munich Conference on Security Policy, February 12, 2005, accessed in 15 Feb 2007 on:
http://www.securityconference.de/konferenzen/rede.phpmenu_2005=&menu_2006=&menu_konferenzen=&sprache=en&id=153&
3. Lorenz Hemicker, "43rd Munich Conference on Security Policy: Clear Messages Instead of Icy Silence", Munich Conference on Security Policy Website, 11th February, 2007
4. Wrap: Russia's Putin talks U.S. missile defense, NATO, Iran in Munich", Russian News and Information Agency, February 10, 2007.
5. Wrap: Russia's Putin talks U.S. missile defense, NATO, Iran in Munich", Russian News and Information Agency, February 10, 2007.
6. "Merkel Says Iran Must Meet All Demands Over Nuclear Program", Deutsche Welle ONLINE, 10 February 2007.
7. Speech Of US Secretary of Defense Robert M. Gates in Munich Conference on Security Policy, February 11, 2007, accessed in 15 Feb 2007:
8. Towards Mutual Security: From Wehrkunde to the Munich Security Conference,BY : Wolfgang Ischinger
9. https://www.securityconference.de/en/about/about-uS
10. https://www.securityconference.de/en/about/chairman/
11. http://www.sipri.org/about/organization/board
12. "Towards Mutual Security. From Wehrkunde to the Munich Security Conference", BY Wolfgang Ischinger, 2014.
13. http://www.csr.ir/departments.aspx?abtid=06&depid=44&semid=713