به گزارش خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران تیم‌ها در تاریخ ۲۸ فوریه ۲۰۱۴ موتورهای خود را به فدراسیون جهانی فرستادند تا در طول فصل کسی اجازه نداشته باشد بر روی موتور خود بیشتر کار کند.
البته تولیدکنندگان موتور می‌توانستند به بهانه‌های استقامتی، ایمنی و کم‌کردن هزینه‌های تولید باز هم به موتورهای تولیدی خود دست بزنند.
مطابق معمول هر فصل، تیم‌ها اجازه دارند تا در برخی موارد موتورهای خود را بهتر تولید کنند. اما این تغییرات از طرف فدراسیون جهانی کنترل می‌شود و محدودیت‌هایی هم در این زمینه وجود دارد.
به طور کلی، یک موتور از ۶۶ قطعه مختلف تشکیل شده که این قطعات بسته به اهمیت‌شان از یک تا سه تقسیم‌بندی می‌شوند.
برای فصل ۲۰۱۵، ۵ قطعه از این ۶۶ قطعه تماماً فریز شدند، اما تولیدکنندگان موتور می‌توانند برای ۶۱ قطعه باقی مانده برنامه‌های بهتری برای تولید بریزند.
البته ذکر این نکته هم لازم است که تولیدکنندگان موتور اجازه ندارند ۶۱ قطعه باقی مانده را به کلی عوض کنند. بلکه به آنها اجازه داده شده تا ۳۲ قطعه را مورد بازبینی قرار بدهند. یعنی تولیدکنندگان موتور فقط می‌توانند ۴۸% از کل موتور را دوباره بازتولید کنند.
در هر فصل این محدودیت از جانب فدراسیون جهانی بیشتر و بیشتر خواهد شد. به طوری که در فصل ۲۰۱۶ تولیدکنندگان موتور می‌توانند ۳۸% موتور خود را بازتولید کنند. این محدودیت برای ۲۰۱۷ به ۳۰%، در ۲۰۱۸ به ۲۳% و در ۲۰۱۹ و ۲۰۲۰ تولیدکنندگان موتور فقط ۵% از موتورهای تولیدی خود را اجازه دارند تغییر بدهند.
اینکه فدراسیون جهانی اجازه داده تا تولیدکنندگان موتور بتوانند در فصل آینده موتورهای خود را بهتر تولید کنند به معنای آن نیست که FIA این تولیدکنندگان را آزاد گذاشته است. بلکه در حقیقت معنای بیانیه این است که تأمین‌کنندگان موتور می‌توانند در چهارچوب بزرگ‌تری فعالیت کنند.
برای مثال اگر رنو در طول تست‌های زمستانی فقط ۸% از موتور خود را بازتولید کند؛ می‌تواند در طول فصل، در ۴۰% باقی مانده پیشرفت داشته باشد.