به گزارش
خبرنگار علمی باشگاه خبرنگاران، ۱۲۵سال پیش ادوین هابل، ستاره‌شناس آمریکایی، با کشف کهکشان‌های جدید انقلابی در دانش کلاسیک ستاره‌شناسی به‌وجود آورد.
وی که تازه در ۳۰ سالگی در رصدخانه‌‌ای مشغول به کار شد، از جمله ثابت کرد که سحاب‌ها فاقد روشنایی هستند.
ادوین هابل، ستاره‌شناس آمریکایی، به علاقه‌ی خود به آسمان و کشف قانون‌مندی‌های آن تازه در ۳۰ سالگی، پس از تحصیل در رشته‌ی ستاره‌شناسی در دانشگاه شیکاگو پی‌برد. او پیش از آن، با مدرک فارغ‌التحصیلی از رشته حقوق قضایی دانشگاه آکسفورد بریتانیا، به مدت ۳ سال در شهری در ایالت کنتاکی آمریکا به عنوان وکیل کار کرده بود.
وقتی هابل در مونت ویلسون پشت اولین تلسکوپی نشست که آینه‌ای با قطر ۱۵۲ سانتی‌متر داشت، دوره‌ی سربازی خود را در ارتش آمریکا با شرکت در جنگ جهانی اول هم پشت سر گذاشته بود. این ستاره‌شناس کنجکاو، اما با اولین رصد خود، ناخواسته وارد جنگ جدیدی با همکاران کهنه‌اندیش‌اش شد؛ کسانی که می‌گفتند پهنه کهکشان محدود است و مرز آن فراتر از "راه شیری" نمی‌رود.
هابل با این گمان که سحاب‌ها (تودههای ابری در فضا که خارج از منظومه‌ی شمسی قرار دارند) مناطق جزیره مانندی در فضاهای دور از کهکشان ما هستند، ثابت کرد، برخی از این سحاب‌ها، کهکشان‌هایی هستند که در فاصله‌ای بسیار دور از منظومه‌ی شمسی قرار دارند.
گودرون ولف‌شمید که در دانشگاه هامبورگ در رشته "تاریخ علم" تدریس می‌کند، در این باره گفت: در قرن نوزدهم هنوز کسی از ماهیت تودههای مه‌آلودی که در آسمان دیده می‌شدند، اطلاع نداشت.
هابل متوجه شد که بعضی از این سحاب‌ها به شکل توده‌ای گاز در "راه شیری" قرار دارند و برخی دیگر که مارپیچی هستند، در فضاهای دور از منظومه شمسی واقع شده‌اند.
هابل با استفاده از تلسکوپ‌های قوی هم‌چنین ثابت کرد، نوری که از سحاب‌ها می‌تابد از ستارگان نزدیک آن‌ها متصاعد می‌شود و خود آن‌ها به دلیل آن که از اتم و غبار تشکیل شده‌اند، فاقد گرما و در نتیجه روشنایی هستند.
انتهای پیام/