جعفر مهراد سرپرست پایگاه استنادی علوم جهان اسلام (ISC در گفتگو با
خبرنگار دانشگاهی باشگاه خبرنگاران گفت: نتایج رتبه‌بندی تایمز (2015-2014)، در مالزی و تعدادی از کشورهای دیگر نگرانی‌های جدی به بار آورده است چنانچه در رتبه‌بندی تایمز هیچ یک از دانشگاه‌های مالزی در بین 400 دانشگاه ممتاز جهان قرار نداردو آنچه بشیتر موجب نگرانی شده است، تصمیم دانشگاه مالایا (UM) و دانشگاه کبانگاسان مالزی (UKM) است که تصمیم گرفته‌اند از شرکت در این رتبه‌بندی خودداری کنند. این دو دانشگاه بر این باورند که رتبه‌بندی تایمز ارتباط کمتری با اهداف و ماموریت‌های این دو دانشگاه دارد.
وی افزود: دانشگاه مالایا و دانشگاه کبانگاسان مالزی در رتبه‌بندی QS جزو دانشگاه‌های ممتاز محسوب می‌شوند و این دو دانشگاه معتقدند که رتبه‌بندی QS تصویر درست‌تری از عملکرد این دو دانشگاه ارائه می‌دهد البته تصمیم دانشگاه‌های مالایا و کبانگاسان در پذیرش QS و رد رتبه‌بندی تایمز مساله را پیچیده‌تر کرده و به نظر می‌رسد تصمیمی که این دو دانشگاه اتخاذ کرده‌اند، به دور از واقعیت‌های علمی است. در سالهای گذشته دانشگاه مالایا در رتبه‌بندی تایمز جزو دانشگاه‌های تراز اول جهان بود، اما در حال حاضر که رتبه این دانشگاه سقوط کرده است، دانشگاه مالایا تصمیم گرفته است که از شرکت در این رتبه‌بندی خودداری کند.
مهراد تصریح کرد : انتقادهای چندی بر دانشگاه‌های مالزی از نظر حضور ضعیف در رتبه‌بندی‌های بین‌المللی وارد است. دانشگاه‌های مالزی پیوسته خود را با سنگاپور مقایسه می‌کنند که در اینجا دانشگاه ملی سنگاپور در فهرست رتبه‌بندی تایمز در سال 2015-2014 حائز رتبه 25 و دانشگاه فنی ناینانگ در جایگاه 61 قرار دارد.
وی در ادامه گفت : چند دانشگاه دیگر نیز در آسیای شرقی رتبه بالاتری را به خود اختصاص داده‌اند که دانشگاه توکیو با رتبه 23 از آن جمله است چنانچه در آسیای جنوب غربی نیز دانشگاه صنعتی شریف و دانشگاه صنعتی اصفهان نمونه‌های دیگری هستند که جزو 400 دانشگاه ممتاز در رتبه‌بندی تایمز در سال 2015 – 2014 به حساب می‌آیند.
مهراد افزود: آنچه در این مباحث حائز اهمیت است، آن است که دانشگاه‌ها باید از روش‌شناسی رتبه‌بندی‌ها اطلاعات کامل داشته و با معیارها و شاخص‌های رتبه‌بندی آشنا باشند البته روشن است که موسسات آموزش عالی که مورد تائید جوامع علمی هستند، دانشگاه‌هایی هستند که در راس جدول رتبه‌بندی‌های دانشگاهی قرار دارند. درباره کیفیت دانشگاه‌هایی مانند کالتک (در کالیفرنیا، ایالات متحده)، هاروارد، MIT، آکسفورد و سایر موسسات آموزش عالی معتبر بحثی نیست. این دانشگاه‌ها به طور عموم در راس نظام‌های رتبه‌بندی دانشگاهی قرار دارند. از این رو، رتبه‌بندی‌ها با سنجش عملکرد دانشگاه‌ها، کیفیت آموزشی و تحقیقاتی را منعکس کرده و زمینه‌های مساعدی را برای مقایسه‌های بین‌المللی فراهم می‌آورند.
وی تصریح کرد : کیفیت دانشگاه‌ها برای ذی‌نفعانی مانند دانشجویان، استخدام‌کنندگان، وقف کنندگان، سرمایه‌گذاران و دولت‌ها اهمیت فراوان دارد البته دیدگاه‌ها درباره نظام‌های رتبه‌بندی دانشگاهی متفاوت است. می‌دانیم که حتی در تعدادی از کشورها صدها دانشگاه کوچک فعالیت می‌کنند که اسامی این دانشگاه‌ها در نظام‌های رتبه‌بندی بین‌المللی وجود ندارد. اما، همین دانشگاه‌ها مایل نیستند که اسامی آنها در نظام‌های رتبه‌بندی اعلام شود. این دانشگاه‌ها تنها بر اساس ماموریت و اهدافی که دارند، فعالیت می‌کنند.
مهراد اظهار داشت : برای این موسسات رتبه‌بندی‌های جهانی ربط کمتری دارد. هر نوع تلاش برای قرار گرفتن اسامی این دانشگاه‌های کوچک در فهرست نظام‌های رتبه‌بندی دانشگاهی انحراف از ماموریت‌هایی خواهد بود که این دانشگاه‌ها برای فعالیتهای خود متعهدند. همین‌طور، بسیاری از کالج های کسب و کار در کشورهای پیشرفته به عضویت در انجمن‌های حرفه‌ای علاقه‌ای از خود نشان نمی‌دهند. این کالج‌ها با استفاده از منابع آموزشی و مالی هدف‌های مورد نظر را تامین می‌کنند و عضویت در انجمن‌های حرفه‌ای و استفاده از موازین و اصول این انجمن‌ها را مانعی بر سر راه خود می‌دانند.
وی تصریح کرد: انستیتو فناوری‌های هند در هندوستان گواه بیشتری را نسبت به محدودیت‌های نظام‌های رتبه‌بندی جهانی ارائه می‌دهند. این انستیتو‌ها با ارائه آموزش‌های با کیفیت به ویژه در حیطه‌های علوم، مهندسی و فناوری در زمره موسسات آموزش عالی برتر قرار دارند. جذب فارغ‌التحصیلان این موسسات، هم در هندوستان و هم خارج از مرزهای این کشور، به ویژه در ایالات متحده به آسانی صورت می‌گیردچنانچه این در شرایطی است که موسسات فناوری مزبور در نظام‌های رتبه‌بندی بین‌المللی موفقیت چشمگیری ندارند و تنها انستیتو فناوری بمبئی و انستیتو فناوری رورکی در سال 2014 در بین 400 دانشگاه ممتاز جهان حضور دارند.
مهراد خاطرنشان کرد: ارائه نمونه‌های بالا دلالت بر این دارد جامعه علمی و دانشگاه‌ها به نظام‌های رتبه‌بندی به گونه‌ای متفاوت می‌نگرند. به اعتقاد من ارزیابی امری ضروری است و به ویژه در مورد دانشگاه‌های دولتی باید انجام گیرد. در اینجا به این نکته تاکید دارم که دانشگاه‌ها باید ارزیابی‌ها و رتبه‌بندی‌ها را در بافت دقیق خود بشناسند و قرار نگرفتن نام دانشگاه‌ها را در فهرست نظام‌های رتبه‌بندی دلیل کم اعتباری دانشگاه‌های خود تلقی نکنند. رتبه‌بندی‌های دانشگاهی در تعیین نقاط قوت و ضعف دانشگاه‌ها اهمیت دارد. هدف ارتقای رتبه دانشگاه‌ها نیست، بلکه هدف چگونگی ساخت دانشگاه‌های خوب و ارائه برنامه‌های آموزشی با کیفیت است ، چنانچه دانشگاه‌ها کیفیت و برتری را در برنامه‌های خود معمول کنند، رتبه‌بندی‌ها به طور طبیعی این دانشگاه‌ها را در جدول رتبه‌بندی‌ها قرار خواهند داد. دانشگاه‌های با کیفیت از آن جهت در فهرست جداول رتبه‌بندی قرار دارند که خود دانشگاه‌ها ممتاز محسوب می‌شوند.
انتهای پیام/