به گزارش
خبرنگار علمی باشگاه خبرنگاران ، یکی از مطالبی که هواداران نظریه فضانوردان باستانی در پاسخ به امکان سفرهای فضایی مطرح می‌کنند این است که سایر تمدن‌های جهان پیشرفته‌تر از ما هستند در نتیجه وسایل و ابزارهایی دارند که به وسیله آن می‌توانسته‌اند به زمین سفر کنند و در کار آفرینش انسان دخالت داشته باشند.
همانطور که میدانید جهان ما ۱۳. ۸ میلیارد سال قبل در اثر یک انفجار بزرگ پدید آمده است. عمر خورشید ۴. ۵ تا ۵ میلیارد سال است و زمین نیز عمری معادل ۵ میلیارد سال دارد. ستاره‌هایی با عمر متوسط ۴. ۵۶ میلیارد تا ۶ میلیارد سال دارند. ستاره‌هایی با قدمت بسیار بالا هم در جهان هستی شکل گرفته بودند ولی این ستاره‌ها برای تشکیل حیات مناسب نبودند زیرا ستاره‌های اولیه ده‌ها برابر بزرگ‌تر از خورشید بودند در یک کشف از بقایای یک ستاره اولیه بقایای ستاره جرمی معادل ۶۰ برابر خورشید را داشت.
همچنین ستاره‌های جهان اولیه بعلت جرم بزرگشان مانند همه ستاره‌های بزرگ باید دارای عمر کمتری بوده باشند. در نتیجه محیط اطراف این ستاره‌ها بسیار گرم و انباشته از اشعه‌هایی بوده است که هر کدام از آن‌ها می‌توانستند میلیون‌ها بار حیات را نابود کنند. این موضوع نیز قابل بررسی است که ستاره‌ها دارای یک عمر محدود هستند و ممکن است نوری که از یک ستاره در فاصله ۱۳ میلیارد سال و حتی چند میلیون سال نوری به ما می‌رسد فقط تصویر ستاره باشد و ستاره هم اکنون به دلیل پایان یافتن سوخت خود و یا انفجار‌های ابرنواختری مرده باشد و هر تمدنی را که در اطراف خود تشکیل شده باشد به داخل سیاهچاله‌ای که بعد از مرگ خود تشکیل داده است فرو برده باشد.
حال این تئوری ممکن است مطرح بشود که حیات زود‌تر از ما در اطراف ستاره‌های جوان شکل گرفته باشد. ستاره‌های جوان به فعالیت شدید بیشتر گرایش دارند. به نمایش گذاشتن میدان‌های مغناطیسی قوی، شعله ور شدن قوی‌تر، اشعه X-شدید‌تر از همتایان قدیمی خود و ساطع کردن اشعه ایکس هنگام چرخش ستاره بطور کلی با افزایش سن کاهش می‌یابد. با وجود میدان‌های مغناطیسی قوی‌تر و شعله‌ها و اشعه‌های قوی‌تر عملا امکان تشکیل حیات در اطراف ستاره‌های جوان نیز مردود می‌باشد. ستاره‌هایی مانند غول‌های قرمز و ستاره‌های کمی قوی‌تر نیز می‌توانند حیات را در اطراف خود داشته باشند ولی به علت دمای پایین آن‌ها اشکال حیاتی که در اطراف غول‌های سرخ تشکیل می‌شود بسیار ابتدایی خواهد بود و امکان تکامل آن به شکل کنونی زمین وجود نخواهد داشت.
در نتیجه مناسب‌ترین ستاره‌ها برای تشکیل حیات ستاره‌هایی با عمر خورشید ما هستند. همه این ستاره‌ها نیز نمی‌توانند سیاره‌ای مانند زمین را داشته باشند و یا ممکن است سیاره آن‌ها در کمربند حیات نباشد و فاصله مناسب از ستاره خود را نداشته باشد (دور‌تر یا نزدیک‌تر باشد) حال با این فرض که حیات توانسته در یک سیاره متوسط شکل بگیرد اگر فرآیند تکاملی بروی زمین ۴. ۵ میلیارد سال طول کشیده است که موجود هوشمندی مانند انسان پدید بیایید در سایر سیارات نیز این فرآیند به همین مقدار به طول خواهد کشید و با توجه به فواصل بسیار بزرگ فضا (نزدیک‌ترین کهکشان ما آندرومدا ۲ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد یعنی اگر تمدنی به این تکنولوژی دست یافته باشد که بتواند با سرعت نور در فضا حرکت بنماید و بر طبق نظریه اینشتین تبدیل به نور نشود ۲ میلیون سال باید در راه باشد تا از آندرومدا به زمین برسد) ممکن است حتی انسان‌ها نیز میلیون‌ها سال بعد موفق به سفر به یک سیاره مناسب دارای آب و اتمسفر بشوند در نتیجه امکان تشکیل حیات و سفر از یک سیاره دیگر به سیاره ما در این فاصله زمانی عملا مردود به نظر می‌رسد.
بنا بر اعلام یک کار‌شناس معتبر علمی، برای استعمار یک سیاره فراخورشیدی بهیک سفینه فضایی واقعا بزرگ نیاز است که بتواند ظرفیت بین ۲۰ هزار تا ۴۰ هزار نفر را داشته باشد و همچنین تضمین تنوع ژنتیکی در آن لازم است.
این مطلب شرایط شکل گیری حیات در جایی دیگر از کیهان را با توجه به شکل گیری حیات در زمین طبق نظریه فرگشت داروین سنجیده است و در رد نظریه سفر فرا زمینیان باستانی اریک فون دنیکن منتشر شده است اما با توجه به محتوای نظری آن، هرگونه انتقاد یا پیشنهادی در موردش کاملا طبیعی است. مطمئنا دلایل زیرکانه‌ای برای انتقاد در مورد تمدن‌های فضایی می‌تواند به درک بیشتر ما در شکل گیری حیات در جایی دیگر از کیهان کمک شایانی بکند.
انتهای پیام/