به گزارش خبرنگار
سیاست خارجی باشگاه خبرنگاران، سلیم غفوری طی یادداشتی به بررسی تشدید خشونت و درگیری‌ها در مناطق شرقی اوکراین و نظامی شدن این درگیری‌ها پرداخت.
متن این یادداشت به شرح زیر است: حوادثی که در اوکراین جریان دارد ریشه آن به 7 سال گذشته باز می‌گردد و این بار دومی است که اوکراین با موج ناآرامی‌ها مواجه می‌شود.
اولین ناآرامی که اوکراین به خود دید مربوط می‌شود به سال‌های گذشته پس از انتخابات پارلمانی در این کشور و مخالفینی که انتخابات را باخته بودند، صحنه این کشور را به آرامی کشاندند که دیدیم در نهایت دولت به خواسته آنها تن داده و مخالفین توانستند قدرت را در دست بگیرند.
پس از آن در انتخابات بعدی مخالفین مجددا بازنده شدند که این خود حاکی از آن است که انتخابات اولیه به درستی برگزار شده بود.
در تحولات جدید اوکراین که با یک لشگرکشی خیابانی آغاز شد، مخالفین کاخ ریاست جمهوری را محاصره و رئیس‌جمهور را مجبور کردند که سکان قدرت را ترک کند و مخالفین نیز سرنوشت کشور را در اختیار گرفتند که این مطلوب همه مردم کشور نبود در حال حاضر کسانی که در مقابل این مخالفین ایستادند بر این اعتقادند که هر دفعه نمی‌شود با قشون‌کشی خیابانی سرنوشت ملت را تعیین کرد بلکه ساز و کار قانونی باید در پیش گرفته شود.
متاسفانه این روند منجر به درگیری مسلحانه در شرق اوکراین شده است که عموما ساکنین این مناطق را روس‌تبارها تشکیل می‌دهند در نتیجه خطر بروز تنش‌های قومی در اوکراین را تشدید کرده است.
تحلیل دیگری که می‌توان از این اتفاقات داشت این است که پس از اینکه دولت روسیه در منطقه خاورمیانه به حمایت از دولت سوریه مقابل گروه‌های تکفیری پرداخت دولت‌های غربی برای اینکه به حیاط خلوت روسیه نفوذ کنند به تحریک مخالفین پرداختند و اینکه این مسائل چقدر با اتفاقات سوریه مرتبط است را نمی‌توان با قطعیت به آن جواب داد اما مسلما غربی‌ها در هر صورت خواستار این بودند که در فضای جدیدی با روسیه مواجه شوند.
در ابتدای بحران اوکراین غربی‌ها به روس‌ها پیغام داده بودند که اگر بر سر مسئله سوریه کوتاه بیایند مسئله اوکراین فیصله پیدا خواهد کرد روسیه این پیشنهاد را نپذیرفت.
درگیری‌های خشونت‌آمیز مطلوب هیچ کشوری در دنیا نخواهد بود زیرا طی این درگیری‌ها این مردم بیگناه هستند که آسیب دیده و جان خود را از دست می‌دهند.
گروه‌های وابسته به غرب و غربگرا در هر زمانی که در انتخابات پیروز شده به بازی دموکراسی تن می‌دهند اما علی‌رغم همه شعارهایی که راجع به دموکراسی از سوی آنها داده می‌شود می‌بینیم در جایی که در صندوق رای، آرا را می‌بازند حاضر به پذیرش دموکراسی نخواهد بود و تلاش دارند تا با زور و لشگرکشی در خیابان‌ها قدرت را تصاحب کنند که این موضوع را امروزه در ونزوئلا و به نوعی دیگر در سوریه می‌بینیم.