به گزارش حوزه سینمای جهان
باشگاه خبرنگاران به نقل از مجله 24؛ "گامبیت" فقط چند قدم با یک کمدی به‌یادماندنی فاصله دارد. در نگاه اول جنسش کاملا جور است. فیلمنامه‌اش را برادران کوئن نوشته‌اند که پیش از این استادیشان را در خلق موقعیت‌های کمیک ثابت کرده‌اند. نقش اول مردش را کالین فرث بازی کرده که در کنترل اجزای صورتش و انتقال حس با کمک آن‌ها هنرمندی کم‌رقیب است. نقش اول زنش هم بر عهده‌ی کامرون دیاز گذاشته شده که بازی در فیلم‌های کمدی تنها و بهترین فرصتی است که می‌تواند در آن استعدادش را بروز دهد. با وجود این گامبیت سرگرممان می‌کند اما شگفت‌زده‌مان نمی‌کند. لبخند به لبمان می‌نشاند اما ذوق‌زده‌مان نمی‌کند. حرصمان را درنمی‌آورد اما هوش هم از سرمان نمی‌پراند. گامبیت تا حد زیادی وامدار تاریخ سینماست و از همین موضع ضربه خورده. گرچه به نسخه‌ا‌ی که در سال ۱۹۶۶ براساس همین داستان ساخته شده زیاد وفادار نمانده اما در حس‌وحال داستانی، جنس شوخی‌ها و حتی بازی‌ها کاملا به فیلم‌های دهه‌ی ۶۰ و ۷۰ ادای دین کرده. معمای استنلی دانن یا بازرس جوزف ال. منکیه‌ویچ را یادتان هست؟ گامبیت انگار در همان دوران ساخته شده و کاری به سلیقه و پسند روز نداشته. به همین دلیل فیلم‌بین‌های حرفه‌ای را راضی نگه داشته اما حوصله‌ی سینماروهای عادی را سر برده. واکنش‌های متضادی که بعد از اکران فیلم له یا علیه آن به‌راه افتاد نتیجه‌ی چیزی نبود جز همین وضعیت نه‌چندان پیچیده.
از طرف دیگر اساس فیلم جدید مایکل هافمن بر کمدی موقعیت بنا شده. وقتی یک دختر گاوچران و بی‌مبالات تگزاسی سر از لندن درمی‌آورد و با یک سرمایه‌دار کله‌شق اما خوش‌برخورد انگلیسی روبه‌رو می‌شود، موقعیت‌هایی شکل می‌گیرد که نمونه‌اش را در گامبیت زیاد می‌بینیم. پی‌جی پوزنوفسکی (کامرون دیاز) و لرد شبندار (آلن ریکمن) قرار است براساس همین منطق ما را بخندانند. هری دین (کالین فرث) هم که باعث‌وبانی این موقعیت بوده قرار است به استیصال برسد و مثل اکثر کمدین‌های انگلیسی با خویشتن‌داری و خودخوری، مصیبت مضحک فیلم را تاب بیاورد. مشکل اینجاست که خویشتن‌داری‌اش گاهی اوقات به انفعال تبدیل می‌شود و کمکی به پیشبرد قصه نمی‌کند. در شروع و پایان فیلم هری دینی را می‌بینیم که حواسش نسبتا جمع است و می‌داند چطور گلیم خودش را از آب بیرون بکشد. اما در میانه‌ی داستان با شخصیتی دست‌وپاچلفتی مواجه می‌شویم که کاری جز منت‌کشی از پوزنوفسکی ازش برنمی‌آید. به همین دلیل است که غافلگیری انتهای داستان چندان سر ذوقمان نمی‌آورد و تا حدی تحمیلی جلوه می‌کند؛ چون در فیلمنامه برایش زمینه‌چینی نشده و چون شخصیتی که قرار است این غافلگیری را رقم بزند در طول فیلم به‌درستی پردازش نشده است.
Gambit
کارگردان: مایکل هافمن
فیلمنامه: برادران کوئن
بازیگران: کالین فرث، کامرون دیاز، آلن ریکمن
محصول: آمریکا، ۲۰۱۲
مدت: ۸۹ دقیقه
یحیی نطنزی/انتهای پیام /اس