قضیه‌ی دورویی آمار را می‌توان در مورد 152 فیلم که متقاضی شرکت در بخش مسابقه‌ی سینمایی ایران جشنواره فجر شدند نیز در نظر گرفت. این رقم در نگاه نخست حکایت از پویایی سینما، سر زندگی تولید و علاقه شدید جوانان ایرانی به فیلم سازی دارد( در میان این فیلم‌ها 65 فیلم، نخستین ساخته‌ی سازندگان‌شان بوده است.)
اما از منظری دیگر، سویه‌ای ممکن است در ورای این رقم عجیب پنهان بماند. این است که این فیلم‌ها قرار است کجا و چه موقع به نمایش در آیند؟ جشنواره فجر در نهایت میزبان 40 یا 50 فیلم ایرانی در بخش‌های مختلف خود است و چرخه‌ی اکران نیز در شکل " معقول و منطقی" خود نمی‌تواند سالانه پذیرای چیزی بیش از این ارقام باشد.
افزودن فیلم‌های جامانده از اکران و در نوبت نمایش سال‌های گذشته، این رقم را پیچیده‌تر می‌کند و قضیه باز هم بغرنج‌تر می‌شود وقتی که در نظر می‌گیریم بنا به گفته‌ها، بسیاری از تولیدات امسال، به ویژه در میان فیلم اولی‌ها، متحوایی تلخ و مایوس کننده دارند. در حالی که بسیاری از سینماها پیشاپیش با کمدی جنگی معراجی‌ها قرار داد بسته‌آند، منطقی است که تمایلی برای نمایش فیلم‌های اندوه بار نداشته باشند.
رقم 152 فیلم جدید می‌تواند حسابی ذوق زده‌مان کند اما خواهی نخواهی همزمان معادله‌ی چند مجهولی اکران را نیز پیچیده‌تر می‌کند، معادله‌ای که به نظر نمی‌رسد به زودی و به سادگی قابل حل باشد.
انتهای پیام/