آیه ۱۵۲ سوره بقره
*فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ وَاشْکُرُواْ لِی وَلاَ تَکْفُرُونِ*
*مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم؛ و شکرگزار نعمت‌های من باشید و کفران مواهب الهی مکنید*
*این قدر دانی نشان شایستگی شما بر نعمت‌های بیشتر خواهد بود؛ و اما نهی مهین این است که هیچ گاه کفران نعمت مکنید که این کار چه با خلق چه با خدای خلق مایه محرومیت بیشتر خواهد شد؛ و گفته‌اند که هیچ رذیلتی به قدر ناسپاسی از قدر آدمی نمی‌کاهد. به گفته مولانا در مثنوی:
شکر نعمت نعمتت افزون کند کفر، نعمت از کفت بیرون کند
*مقصود از ذکر خداوند بر زبان آوردن کلماتی و نام‌ها و اوصافی از خداوند نیست چنانکه خداوند نیز وقتی ذکر ما می‌کند چنین نیست که نام ما را به کرات بر زبان آورد. یاد کردن ما باید نشان عشق دو آرزوی دیدار و شوق به حضور و اشتغال به اوامر و نواهی معشوق باشد و ذکر خداوند از ما این است که ما را مشمول رحمت و نعمت خود قرار می‌دهد و اگر شایسته تر باشیم به حضور خود می‌پذیرد.
*«الذکر خبر الذکر» یعنی ذکری که ما می‌کنیم از حق، نشان آن است که حق ما یاد کرده است.
(از کلمات قصار باباطاهر)
*باید افزود که ذکر حضور موثر الهی در صحن آگاهی‌های ماست که اروپائیان از آن به، یعنی خدا آگاهی تعبیر می‌کنند چنانکه مؤمن دائماً یاد خداست یعنی همه جا به یاد دارد که او را پروردگاری است و از او چه خواسته و او را از چه منع کرده است و این حضور دائم را عارفان به شرب مدام و مستی بر دوام تعبیر کرده‌اند، چنانکه سعدی با طنز شیرینی گفته است:
نماز مست شریعت روا نمی‌دارد نماز من که پذیرد که روز و شب مستم
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید