به گزارش باشگاه خبرنگاران؛ بالاخره محمدرضا فروتن دست از نگرانی برداشت و بازی در نقشی شهری را، که نه نیاز به لهجه دارد و نه میمک های اغراق شده، انتخاب کرد. بازی او در فیلم ابراهیم شیبایی، هیچ ویژگی ای نداشته باشد، یادآور حضور دل نشینش در فیلم های اواخر دهه ی 70 است.
چهره ی عصبی با سگرمه های در هم رفته و صدایی که انگار به زور از حنجره بیرون می آید. نقش او در فیلم شیبایی بیشتر متکی بر سکوت است تا فریاد و حرف زدن؛ بنابراین در لحظاتی که در سکوت بازی می کند و با نگاه، حسش را منتقل می کند، قابل قبول به نظر می رسد و جاهایی که شروع به فریاد زدن می کند یا حالتی عصبی را با حرکات دست و سر نشان می دهد بیش از حد اغراق شده است. انگار هنوز اثر نقش های نامناسب بر جان او هست.
واقعیت این است که بعد از یک دهه تجربه ی نقش های مختلف، خود او باید قانع شده باشد که گزینه ی مناسب نقش های روستایی و غیر شهری نیست. به نظر شما قانع شده؟/ص
منبع: ماهنامه بيست و چهار