ملی‌پوشان والیبال پس از خلق حماسه و شگفتی در لیگ جهانی، با قدری دلخوری از برخی مسئولان، به کشور باز می‌گردند.
به گزارش
گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران ، ملی پوشان والیبال ایران در یکی دو سال اخیر همواره گل کاشته اند. تقویم اخبار ورزشی ایران گواه این است که سربازان والیبال بارها دل مردم را شاد کرده و خلق شگفتی کرده‌اند. پس از کسب نخستین قهرمانی در آسیا، درخشش در جام جهانی و راه‌یابی به لیگ جهانی والیبال حالا بلندقامتان ایران لقب غول کش های لیگ جهانی را بدست آورده اند.
تیم ملی والیبال ایران بر خلاف انتظارها در نخستین سال حضورش موفق شد تا صربستان(قهرمان اروپا)، ایتالیا دومین تیم پرافتخار تاریخ والیبال جهان و کوبا کشور صاحب سبک این رشته ورزشی را شکست دهد. نمایش فوق العاده تیم ملی والیبال موجب برانگیخته شدن غرور ملی ایرانیان شد و موجب گشت تا همه جهانیان انگشت حیرت به دهان بگیرند؛ پیروزی هایی که اتفاقی بدست نیامد و حاصل تلاش شبانه روزی سربازان والیبال ایران بود.
تسبیح زدن های حمزه زرینی در اتوبوس قبل از مسابقه و باد کردن رگ غیرت سید محمد موسوی نشان می‌داد که آنها از جان و دل برای موفقیت و بالا بردن نام ایران می جنگند.
تمام روز و شب هایی که فرهاد ظریف ، رحمان داودی و مهدی مهدوی در اردوهای بلند مدت دلتنگ فرزندان خود بودند و پای گفت و گوی تلفنی با خانواده چشم، تر می کردند. روز و شب هایی که عادل غلامی، علی مباشری، آرمین تشکری و آرش کمالوند نمی خوابیدند و یکسره برنامه های کادر فنی را برای رویارویی با حریفان مرور می کردند.
آری، شاهد بودیم که شهرام محمودی از شب قبل از بازی با کوبا از درد شکم به خود می پیچید اما در مقابل حریف خم به ابرو نمی آورد و مقتدرانه مبارزه می‌کرد. شاهد بغض غرور سعید معروف و بوسه های امیر غفور بر پرچم ایران بودیم. تمام روزهایی که مردان والیبال ایران خسته از سفرهای طولانی به کشورهای مختلف جهان تنها به شاد کردن دل مردم فکر می‌کردند؛ شیرمردانی که انصافا با رفتار حرفه‌ای و اخلاق جوانمردانه به عنوان سفیران فرهنگی ایران در جهان خوش درخشیدند.
ملی‌پوشان نشان دادند که ایرانی نه تنها چیزی از دیگران کم ندارد بلکه می تواند بر قله رفیع افتخارات نیز بایستد. اما کم لطفی مسئولان ورزش به آنها و نادیده گرفتن موفقیت های تیم ملی در قیاس فوتبال دل والیبالیستها را شکست.
شب هنگام بعد از اینکه شادمانه پس از فتح کوبا به هتل برگشتند و خبر رسید برخلاف قول مسئولان هواپیمایی از ایران دنبال آنها نیامده آب سردی به پیکر تیم ملی ریخته شد. شنیده می‌شد زیر لب می گفتند اگر فوتبالیست بودیم فلان مسئول و فلان چهره سیاسی هم با هواپیما به استقبالمان می‌آمدند. اما حالا هیچ کس ما را تحویل نمی گیرد.
البته مسئولان عدم همکاری برخی از کشورها را توجیه اعزام نشدن هواپیمای ویژه برای برگرداندن تیم ملی از هاوانا به تهران عنوان کردند. اما ورزشکاران که این دلایل را نمی‌پذیرند و بازیکنان تیم ملی والیبال ایران باید در کمتر از چهار روز دیگر در تهران و مقابل هزاران هوادار خود مقابل آلمانی‌های مقتدر به میدان بروند. پروازهای طولانی از هاوانا به مسکو و معطلی در فرودگاه مسکو و پرواز چند ساعته تا تهران قطعا تیم ملی را خسته و بر رنج بازیکنان می‌افزاید.
والیبالیست هایی که از جان و دل برای سرافرازی پرچم ایران جنگیده اند حالا با دلخوری به کشور باز می‌گردند. آنها حاضر نیستند در این باره مصاحبه کنند و حرفی بزنند اما در فضای دوستانه و صمیمی گلایه‌های خود را تکرار می کنند. یکی از بازیکنان می گفت: "یادمان نمی رود که پاداش صعود به لیگ جهانی را پس از 9 ماه به ما دادند اما بلافاصله بعد از هر موفقیت فوتبال دم فوتبالیست ها را می‌بینند."
هیچ کس شائبه ای در تقدیر از قهرمانان فوتبال ندارد اما انصافا چرا مسئول اول ورزش کشور عنوان می‌کند که موفقیت فوتبال در رسیدن به جام جهانی از همه‌ی افتخارات رشته های ورزشی دیگر مهمتر است. آیا به راستی این اظهار نظرها کام سایر قهرمانان از جمله والیبالیست ها را تلخ نمی کند؟
آیا معیار تشویق قهرمانان و نخبه های علمی میزان تلاش آن‌هاست یا نوع و کلاس رشته ورزشی‌شان تعیین کننده است؟ سوالی که حالا برای کاروان ایران قبل از بازی با آلمان به دغدغه ای بزرگ تبدیل شده است.
بازیکنان تیم ملی والیبال ایران آنقدر عزت نفس دارد که مانند خیلی ها پاداش خود را گدایی نکنند. آن ها خوب می‌دانند که در کشور قلب های بسیاری برایشان می‌تپد. اما براستی مسئولان به فکر شاد کردن دل حماسه سازان هستند؟
یکی از والیبالیست ها در این باره گفت: " صعود فوتبال به جام جهانی مردم را شاد کرد وحتی خود ما هم خیلی خوشحال شدیم اما ای کاش این همه پیروزی‌های تیم ملی والیبال حداقل به اندازه آن یک گل ارزش داشت"
حالا کاروان پرافتخار والیبال ایران عازم کشور است. بازیکنان تیم ملی ساعت 23:30 دقیقه سه شنبه به تهران می رسند. قطعا مردم به سهم خود استقبال جانانه ای از قهرمانان خود به عمل می‌آورند اما باید دید مسئولان چه می‌کنند.
پس از همه کم لطفی هایی که نسبت به افتخارآفرین‌های والیبال در سال های اخیر شده است، انتظار می رود حداقل به موفقیت های تیم ملی والیبال هم‌پای صعود تیم ملی فوتبال پاداش اعطا شود. انتظار می رود تا مسئولان نه در حرف بلکه در عمل ثابت کنند که بین رشته های ورزشی مختلف تبعیض قائل نمی‌شوند. والیبالیست ها تا اینجا وظیفه خود را انجام داده اند حالا باید دید مسئولانی که خود را در این موفقیت ها سهیم می دانند چگونه به تلاش ملی پوشان ارج می گزارند. حالا زمان آن است که صاحب ورزش کشور و دولت از والیبالیست ها دلجویی کنند و روحیه و انگیزه بازیکنان را برای بازی با آلمان و همچنین قهرمانی در آسیا بالا ببرند.