باشگاه خبرنگاران- "طاهره صفارزاده" در شعر "نستوه" خود چگونگی پایداری اش را به تصویر می کشد، پایداری که نه تنها در وجود شاعر، بلکه در وجود تمام ملت ایران دیده می شود.
در این پایداری، تن کودک شده و شاعر به فکر رهایی از این کودک است. ستم و ریشخند دیگران را در خود مؤثر نمی داند و از پیکار کنندگان فریب کار، شکوه می کند. شاعر، پایان این پایداری را رسیدن به مرد بیان می کند.
اضافه های تشبیهی مانند "پایگاه یاد"،"کودک تن"،"سنگ جور" و اضافه های استعاری "دست شوق" را به کار برده است.
در این شعر، مخاطب را به پایداری دعوت می کند و نوید روزهای فتح را به آنان می دهد. ترکیبات وصفی مغلوب مانند جاودان مهر، در شعر نمایان است.
"لب به شکوه وا کردن" و "چشم به راه بودن" عبارت کنایی شعر است، انتظار روزهای سپید را در شعر خود بیان می کند. /ص
یادداشت از: محدثه محمدپور