آیه ۷۷ سوره فرقانقُلْ مَا يَعْبَأُ بِكُمْ رَبِّي لَوْلَا دُعَاؤُكُمْ فَقَدْ كَذَّبْتُمْ فَسَوْفَ يَكُونُ لِزَامًا
ای
رسول (ما) بگو اگر دعا و خواست شما نباشد به شما بی اعتنایی نخواهد شد در
حالی که آیات الهی را تکذیب کردید و زود باشد که به عواقب آن گرفتار آیید.
این کلمات قدسی آخرین آیه در سورهٔ فرقان است که بخش
اول آن ماهیت دعا و اهمیت آن را در زندگی آدمیان بیان می‌دارد.
کسی نمی‌داند که توانایی آدمی چه اندازه
است. بزرگان جهان آن را بی نهایت دانسته‌اند. از این رو اراده و خواست و
آرزوی آدمی را باید قدر دانست و آن را چون نیرویی قاهر در راه نیل به آ
رمان‌های بلند به کار گرفت، باید دعا کرد، باید خواست، باید همت کرد.در چهارمقاله عروضی سمرقندی در مقاله شعر و شاعری آمده است که احمد بن محمد سجستانی را گفتند «تو مردی خر بنده بودی چگونه به امارت خراسان رسیدی؟» گفت «روزی» دیوان حنظله بادغیسی همی خواندم به این دو بیت رسیدم که:
مهتری گر به کام شیر در است شو خطر کن زکام شیر به جوی
یا بزرگی و عز و همت و جاه یا چون مردانت مرگ رویاروی
داعیه ای در من پدید آمد؛ و از پای ننشستم تا بدین مقام «رسیدم.»
بدین بیان دعا مطلوبی را یاد کردن و از نیروی لایزال الهی مدد گرفتن و آنگاه تمامی دل و تلاش خود را برای محقق ساختن آن مطلوب به خدمت گرفتن و نهایتا توکل و تکیه کردن بر لطف کردگار و قوانین لایزال هستی است.
هم دعا از تو اجابت هم ز تو ایمنی از تو مهابت هم ز تو
این دعا هم بخشش و تعلیم توست ور نه در گلخن گلستان از چه رست
مثنوی
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید