دانشنامه/
به گزارش خبرنگار حوزه احزاب باشگاه خبرنگاران؛ "کامران باقری لنکرانی" متولد سال ۱۳۴۴ در تهران است.
وی مدرک دیپلم خود را
از دبیرستان شبانه‌روزی نمونه توحید شیراز، مدرک دکترای حرفه‌ای پزشکی خود را در سال ۱۳۶۸ از دانشگاه علوم پزشکی شیراز، مدرک تخصص بیماری‌های
داخلی را در سال ۱۳۷۱
از دانشگاه علوم پزشکی شیراز(با رتبهٔ اول کشور) و مدرک
فوق تخصص بیماری‌های گوارش و کبد را در سال ۱۳۷۵ از دانشگاه علوم پزشکی شیراز اخذ کرد.
وی در حال حاضر رئیس "مرکز
تحقیقات سلامت" در دانشگاه علوم پزشکی شیراز است.
اوایل سال ۹۲ بحث‌هایی پیرامون رتبه دانشگاهی
ایشان مطرح شد که تاکنون هیچ تایید و تکذیبی از مراکز مرتبط انجام نشده است.
طبق پایگاه PUBMED ایشان
دارای مقالات مختلفی در زمینه‌های بیماری‌های داخلی، عفوني، ارتوپد، اعصاب و روان، سیاست‌گذاری‌های درمان عمومی در مجلات مختلف داخلی و خارجی است. بیش از نیمی از مقالات وي در
مجلات داخلی چاپ شده است.
مسئولیت‌های لنکرانی
باقري‌لنکرانی در دوران
دانشجویی خود، دبیر جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شیراز و
سپس عضو شورای مرکزی اتحادیه جامعه
اسلامی دانشجویان بود.
پس از آن به سمت معاونت دانشگاه علوم پزشکی شیراز رسید. همچنین مدتی بعنوان ریاست بیمارستان نمازی شیراز
ایفای مسئولیت کرد.
با روی کار آمدن دولت محمود احمدی نژاد در
سال ۱۳۸۴، کامران باقری لنکرانی به عنوان وزیر بهداشت
دولت نهم انتخاب شد. اما در دولت دهم، جای خود
را به "مرضیه وحید دستجردی
" داد تا اولین زنی باشد که در ایران به
مقام وزارت می‌رسد.
گفتني است وي سخنگوي جبهه پايداري نيز بوده است که از يک ماه پيش جاي خود را به اميرحسين قاضي‌زاده داده است.
حسین جلالی ، رییس دفتر "محمدتقی مصباح یزدی
" در ٢٤ فروردین ، خبر از نهایی شدن
کاندیداتوری باقری لنکرانی به
عنوان نامزد "جبهه پایداری" داد
و گفت خبر رسمی این موضوع در روز اول اردیبهشت در تالار وحدت تهران اعلام شده است.
زندگی لنکرانی از زبان خودش
"کامران باقری لنکرانی" درباره بخشی از زندگی خود مي‌گويد: پدر بنده در خارج
از کشور سکونت دارد و ما از سال 1356 جدا از یکدیگر زندگی می‌کنیم؛ اما این داستان
یک مقدمه دارد؛ پدرم قبل از انقلاب در صنعت آلومینیوم به عنوان یک کارگر کار خود
را آغاز کرد اما به دلیل پشتکار و توان فنی توانست برای خود کارگاه و کارخانه‌ای
ایجاد کند؛ اما قبل از انقلاب فضای صنعت آلومینیوم انحصاری بود و شرایطی پیش آمد
که ایشان احساس کرد دیگر نمی‌تواند در ایران زندگی کند.
وي ادامه داد: بنابراین پدرم سال 53 به خارج
از کشور رفت و در سال 54 به ایران بازگشت؛ اما سال 55 مجددا به آمریکا بازگشت و
زمانی که شرایطی باثبات برای کارشان فراهم شد از ما خواستند که به همراه مادر،
خواهر و برادرمان به آمریکا برویم؛ بنابراين ما تا سال 56 در آمریکا اقامت کردیم.
لنكراني افزود: سال 56 بود که مادر مرحومم پس از یک سال سکونت در آمریکا به پدرم
گفتند که ما نمی‌توانیم در اینجا زندگی کنیم و شرایط اینجا برای زندگی مناسب نیست
و ما اذیت می‌شویم و در واقع توجه ایشان به تربیت فرزندان و فضای فرهنگی آمریکا
بود، اما پدرم با توجه به شرایط ایران که درباره کارشان وجود داشت حاضر به بازگشت
نشدند.
وي تصريح کرد: پدرم به ما گفتند که شما آزاد هستید که به ایران بازگردید؛ مادرم به ما
گفتند شما آزاد هستید که هر طور می‌خواهید تصمیم بگیرید؛ بنابراين ما نیز همراه
مادرمان به ایران بازگشتیم؛ بنابراين طلاق به معنی قانونی اتفاق نیفتاد؛ اما دو
مسیر متفاوت طی شد.
انتهاي پيام/