آیه ۱۲-۱۳ سوره مومنون
وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ مِن سُلَالَةٍ مِّن طِينٍ ﴿۱۲﴾ ثُمَّ جَعَلْنَاهُ نُطْفَةً فِي قَرَارٍ مَّكِينٍ ﴿۱۳﴾
و به يقين انسان را از عصارهاى از گل آفريديم (۱۲) سپس او را [به صورت] نطفه اى در جايگاهى استوار قرار داديم (۱۳)
سخن
در شگفتی خلقت انسان است که چگونه از خاک آغاز می‌شود و خاک را در کارگاه
خلقت صورت نطفه می‌بخشد و آن نطفه در قرارگاهی بسیار متین و مطمئن قرار
می‌گیرد.
دهد نطفه را صورتی چون پری که کرده است بر آب صورتگری
سعدی
تویی کآفریدی ز یک قطره آب گهرهای روشن تر از آفتاب
نظامی
یکی از
پرسش‌های مهم نزد مردمان این است که روح از چه زمانی به جسم تعلق می‌یابد؟
در
پاسخ، بعضی محققان عدد چهل یا اعداد دیگری را گفته‌اند که پس از گذشت ایامِ معینی
روح وارد بدن می‌شود در حالی که روح از زمان و مکان بیرون است بلکه تعلقی بی کیفیت و قیاس بین روح و بدن
قرار دارد می شود که این تعلق مانند تعلق معنی به کلمه است.
این تعلق در زمان خاصی وارد کلمه نمی شود بلکه به تدریج تعلقی ما بین
کلمه و معنی است که از مکان و زمان بیرون است حاصل می شود.
بدین نگاه، در پاسخ این سوال که از چه زمانی می توان نطفه را انسان
تلقی کرد و تعرض به او را قصدِ جانِ کسی دانست می توان گفت که از لحظه پیوند دو
سلول نطفه مذکر و مونث و از همان لحظه ای که تقسیم این دو سلول پس از پیوند آغاز
می شود نطفه را باید یک انسان تمام شمرد.
زیرا همه خصوصیاتی که پس از تولد از خود ظاهر خواهد ساخت از همان زمان
در او موجود است اما قبل از پیوند دو نطفه انسانی در کار نیست و میلیونها اسپرم در
طوفان نوحی که بر آنها حاکم است غرق می شوند تا یکی به ساحل ورود به عالم انسانی
توفیق یابد.
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید