به گزارش
خبرنگار اجتماعي باشگاه خبرنگاران؛
اين روزها وقتي وارد گروه جوانان شده و با آنان هم صحبت مي شوي، بشکه اي
از باروت هستند، پر از گله و شکايت از دست پدر و مادرها که آنان حرفهاي ما
را متوجه نمي شوند. پير شده اند و نيازهايمان را درک نمي کنند، فقط کارشان
شده نصيحت و ايراد گرفتن از طرز لباس پوشيدن، مدل مو و نوع حرف زدن.
در
بعضي مواقع حتي اجازه نمي دهند خودمان براي زندگي و آينده مان تصميم
بگيريم. آنها هنوز نسل ما را باور نکرده اند که از نسل و دوان آنها نيستيم و
اين خيلي عذاب آور و خسته کننده است.
جعفر باي آسيب شناس در اين باره
گفت: اين قبيل خانواده ها دچار عارضه فقر عاطفي هستند و روابط بين فردي در
درون خانواده ها بسيار ضعيف است و اين فقدان باعث بروز فشارهاي روحي و
رواني و عقده هاي عاطفي در جوانان مي شود.
وي در ادامه گفت: فرزندان چنين خانواده هايي دچار سوء تربيت و نقص در جامعه پذيري هستند و دچار سرخوردگي مي شوند.
اين
کارشناس در پايان خاطرنشان کرد: هرچه سن والدين با فرزندان نزديکتر باشد،
درک متقابل از مشکل باعث ايجاد ارتباط منطقي بين اين دو نسل مي شود.
گفتني
است؛ به هرحال فاصله سني زياد و اين شکاف نسلي بين والدين و فرزندان وجود
دارد و ما نمي توانيم منکر اين قضيه شويم، ولي بايد با درک متقابل و ايجاد
دوستي با جوانان، تا حدودي اين فاصله ها را کم کنيم. پدر و مادرها بايد
براي يکبار که شده به فرزندانشان نزديک شده و با آنان دوست شوند، تا آنان
راحت تر درد دل ها و نيازهاي خود را به والدين بگويند، در بعضي مواقع در يک
تصميم با جوانان خود هم قدم شوند، ولي دورادور مراقب آنها باشند تا يکبار
خود به تنهايي چيزي را تجربه کنند، حتي اگر طعم تلخ شکست را بچشند./ز