ایمان بنده کامل نمی‌گردد تا در او چهار ویژگی باشد: اخلاقش نیکو گردد و نفسش سخی و بخشاینده شود و از زیادیِ سخن دست بردارد و زیادیِ مالش را از اموالش خارج کند [و به فقرا عطا نماید].
أخبَرَنا المُفید عن ابن ِ قوُلَوَیهِ عن أبیهِ عن سَعدٍ عن ابن عیسی عن علیِّ‌بن ِ الحَکَم عن أبی‌سعیدٍ القَمّاطِ عن المُفَضَّل قالَ:
سَمِعتُ أباعبدِاللهِ(علیه‌السلام) یَقولُ:
لا یَکمُلُ إیمانُ العَبدِ حَتّی تَکونَ فیهِ أربَعُ خِصالٍ: یُحَسِّنُ خُلُقَهُ، وَ تَسخو نَفسَهُ، وَ یُمسِکُ الفَضلَ مِن قَولِهِ، وَ یُخرِجُ الفَضلَ مِن مالِهِ.”
[ترجمۀ امالی شیخ طوسی، مترجم: صادق حسن‌زاده، انتشارات اندیشۀ هادی، ج۱، ص۲۷۲، حدیث۱۹۶، (جلسۀ پنجم، حدیث۹)]