کراکر، حتی درشرف بازنشستگی و در حین مبارزه با بیماری طاقت فرسایی که گریبانگیرش شده ، می تواند ذهن خود را در محل کار و روی نقاط بحرانی متمرکز کند که همواره مسئولیت شغلی اش ایجاب می کرده یعنی در پاکستان و افغانستان، ایران، سوریه، عراق و لبنان.
کراکر
که سال های متمادی دوندۀ اختصاصی دوی استقامت امریکا در منطقه بوده، در پایان ماه ژوئیه
بازنشسته می شود، آن هم پس از پایان یافتن دورۀ فعالیت حرفه ای اش که همزمان با خروج
نیروهای نظامی ایالات متحده از ویتنام آغاز شده بود و اکنون زمانی به پایان می رسد
که پرده ها روی دوران دولت سازی آمریکا بسته می شود ؛ بی آنکه به نتایجی دست یابد که
سیاستگذاران برای رسیدن بدان ها امید فراوانی داشته اند.
اما کراکر در واپسین روزهای کاری خود اظهاراتی داشته است که حکایت از تجربیات او طی 4دهه فعالیت دیپلماتیک دارد.
به گزارش بولتن نیوز به نقل از نیویورک تایمز، سفیر ایالات متحده در افغانستان عمیقا تردید دارد که آمریکایی ها در خاک سایر کشورها بتوانند چیزی غیر از "بیگانگان در سرزمین عجایب" باشند.
این دیپلمات ایالات متحده که بیشترین فعالیتش در ارتباط با تجاوز به عراق و افغانستان بوده ، می گوید که سیاست گذاران آمریکائی هنگام وزن کشی گزینه نظامی برای آینده از جمله در مورد سوریه و ایران، باید ازگذشته درس بگیرند که:
1- قانون پیامدهای ناخواسته را بیاد داشته باشند
2- محدودیت قابلیت های واقعی ایالات متحده را تشخیص دهند
3- بدانند که گاهی خروج از یک درگیری، می تواند خطرناک و به اندازۀ خود درگیری برای این کشور مخرب باشد.
وی
افزود:"بهتر است که از روی منطق و خالی از احساسات به دقت محاسبه کنید که چگونه
می خواهید این کار را انجام دهید و چه تاثیری می خواهید روی مسائل موجود بگذارید."
کراکر، با نگاهی به آینده ، چشم انداز پرمخاطرۀ جهان را با جنگ و انقلاب شعله ور می بیند، فصلی که ملزم به خنثی کردن بهترین نیات و پیچیده ترین استراتژی های ایالات متحده خواهد بود. گرچه کراکر به زبان عربی صحبت می کند و عمری را دردنیای عرب و افغان سپری کرده ، اما عمیقا تردید دارد که آمریکایی ها در خاک سایر کشورها بتوانند چیزی غیر از "بیگانگان در سرزمین عجایب" باشند.
او گفت:"
ما در خاک خود مبارزه نمی کنیم، و این بدان معناست که شما در ورزشگاه دیگر و با قوانین
زمین دیگری بازی می کنیم، پس باید محیط، تاریخ و سیاست های کشوری را که می خواهید وارد
آن شوید را به خوبی بشناسید و درک کنید."
اگر چه کراکر در ارزیابی وضعیت کشورهای خارجی، در انظار عموم، گاهی نیمۀ پر لیوان را نشان می دهد، اما دیپلمات های همکارش می گویند که تحلیل های خصوصی وی اغلب خشن تر و غیر احساسی تر است - طی 38 سال تجربۀ وی در منطقه- چشم اندازی در ذهن او شکل گرفته که در آن وی را با محدودیت های روز افزون قدرت ایالات متحده و خصومت کشورهای جهان نسبت به نام ایالات متحده دراذهان جامعه جهانی روبرو می سازد.
نگاهی به ماموریت های کراکر
کراکر که فرزند یک خانوادۀ عضو نیروی هوایی بود ، درواشنگتن متولد شد اما بخشی از مراحل رشد و تحصیلی خود را در مراکش، ترکیه و کانادا سپری کرد. پس از اخذ مدرک لیسانس در رشته ادبیات انگلیسی از کالج ویتمن، به وزارت امور خارجه پیوست ، اما دهۀ بعدی عمرش الگوی بقیه عمر وی را تعیین کرد، که همانا تغییر وضعیت بین خدمت در جهان عرب و کار در افغانستان و پاکستان است. او آموزش زبان فارسی را آغاز کرد و به ایران اعزام شد و سپس آموزش زبان های عربی را دنبال کرد و به گروه نخبگان کارشناس در امور جهان عرب در وزارت امور خارجه ملحق شد.
او یکی
از کارشناسان جهان عرب در وزارت امور خارجه بود که نگرانی عمیق خود را از پیشروی دولت
بوش به داخل عراق نشان داد. او و ویلیام برنز، دستیار ویژۀ وزیر امور خارجه وقت ، در
سال 2002 یادداشت محرمانه ای تنظیم کرد و در آن به بررسی خطرات مرتبط با تهاجم ایالات
متحده به عراق پرداخته است.
در سال 2007، کراکر به عنوان سفیر عراق کاندید شده بود. او با فرمانده ارتش ایالات متحده، ژنرال دیوید پترائوس کار می کرد، همکاری آنها بعدها به مشارکت قابل توجه دو نفر با زمینه های عمیق متفاوت بدل شد. اما هر دوی آنها با بهانۀ نیاز به افزایش نیروهای ایالات متحده ، فریب خوردند و متقاعد شدند که ایالات متحده مسئولیت دارد تا پس از ورود به عراق این کشور را در گردباد رو به وخامت خشونت های فرقه ای به حال خود رها نکند.
کراکر در عراق، و بعد از آن در افغانستان، موفق به جلب اعتماد رهبران سیاسی سختگیری شد که قدرتی پر مخاطره و متزلزل داشتند. یک سال پیش وقتی کراکر وارد افغانستان شد، رئیس جمهور حامد کرزی، در میان موارد دیگر؛ ازآنچه که به زعم او بی احترامی از سوی آمریکا و دیگر مقامات بین المللی بر سر انتخاب مجدد وی در سال 2009 تلقی می شد بسیارعصبانی و منقلب بود.