سینگ ادامه داد: «همچنین، شواهدی وجود ندارد که این کاهش در آمدها، مانع پیشرفت برنامه هسته ای ایران که خشم غرب را برانگیخته است شده باشد. ایران با سرعت بیشتر و در سطوح بالاتری نسبت به قبل، در حال غنی سازی اورانیوم است. اگر طرفی احساس کند نیاز است مصالحه کند، آن طرف گروه 1+5 خواهد بود. این کشورها این درخواست را که ایران غنی سازی را به طور کامل متوقف کند رها کرده اند و خواستار آن هستند که تهران غنی سازی خود را به سطحی پایین محدود کند».
واشینگتن پست درباره احتمال تاثیر تحریم ها نوشت: «شواهد تاریخی نشان می دهد تاثیر تحریم ها با گذشت زمان تشدید نمی شود. شواهد فراوانی مانند لیبی معمر قذافی، عراق زمان صدام و کره شمالی در زمان حال نشان می دهند چنین حکومت هایی مقاوم هستند و می توانند مدتی طولانی تحریم ها را تحمل کنند. همچنین دلیل خوبی برای این عقیده وجود دارد که کشورهایی که با بی میلی از تحریم های نفتی تبعیت کرده اند، خریدهای نفتی خود را به میزان بیشتری کاهش نخواهند داد و به عنوان فعالیتی اقتصادی، واردات نفت خود را از ایران افزایش می دهند و به این شکل تقاضا برای نفت به وضع عادی باز می گردد. اطلاعات اخیر نشان می دهد واردات نفت چین از ایران که در سه ماهه نخست امسال کاهش یافته بود، اکنون افزایش یافته است».
نویسنده واشینگتن پست نتیجه گرفت: « بنابراین در حالی که سیاستگذاران ممکن است امیدوار باشند تحریم های نفتی همچنان سودمند خواهند بود، ما احتمالا هم اکنون با حداکثر تاثیری که تحریم ها می توانند داشته باشند روبرو هستیم».
سینگ همچنین ادعا کرد: «نقطه ضعف مهم حکومت ایران، انزوای فزاینده آن در داخل است. کشورهای غربی نباید در خصوص تقویت ایرانی های خارج از محفل محدود اطراف آیت الله علی خامنه ای رهبر معظم ایران یا حمایت از مخالفان در ایران تردیدی به خود راه دهد».
در پایان این تحلیل آمده است: «این سخنان سیاستگذاران غربی که برای موثر واقع شدن تحریم ها زمان وجود دارد مانند این است دونده دوی ماراتن بگوید زمان زیادی برای پایان مسابقه دارد. ممکن است زمان وجود داشته باشد ولی اینکه تازه ترین دور مذاکرات با وجود فشار فزاینده بر ایران، پیشرفتی نداشت نشان می دهد ما نیز راهی طولانی برای پیمون پیش رو داریم».