روستای گلدره، زندگی عشایری در چندقدمی دنیای مدرن

آقای احمدنژاد گفت:  نخستین چیزی که در گلدره جلب توجه می‌کند چند سیاه چادر و چند ساختمان سنگی و آجری طویله‌هایی موقت گله‌های شتر و گوسفند و بز است.

او گفت: مردم ایل گلدره هنوز به صورت کاملأ بومی و سنتی زیست عشایری دارند و روزیشان از گله داری است که سالیان متمادی است به شغل اجدادی خود مشغولند و همچون دیگر عشایر کشورمان با دامپروری زندگی می‌گذرانند.

آقای احمدنژاد گفت: تعداد زیادی شتر در این منطقه توسط ایل گلدره نگهداری می‌شوند. شغل اصلی مردان گلدره پرورش شتر و گوسفند و بز است و برای چرای دام‌ها به بیابان‌های اطراف می‌روند.

کارشناس میراث فرهنگی و گردشگری البرز گفت: زن‌ها هم کار پخت نان و تهیه لبنیات از شیر دامها، چادربافی، گلیم‌بافی، مشک سازی، نخریسی سنتی و غذا‌های محلی عشایری از فعالیت‌های زنان عشایر است.

او می گوید: عمده تولیدات ایل گلدره گوشت شتر؛ گوسفند و بز و فرآورده‌های دامی است. چوب بازی یک پا و دو پا که با تغییر آوای سرنا و دهل انجام می‌شود؛ بازی سنتی این ایل است.

به گفته کارشناس میراث فرهنگی و گردشگری البرز روستای عشایری گلدره با توجه به نزدیکی به تهران می‌تواند با نگاه سرمایه گذاری در بخش عشایری آن هم در منطقه بکری که از ویژگی‌های منحصر به فرد در کشور برخوردار است یکی از جاذبه‌های مهم گردشگری البرز و شهرستان نظرآباد باشد.