خصوصی سازی باشگاه‌ها؛ ریسک ۲ سر باخت
باشگاه‌های خصوصی وضعیت خوبی در فوتبال کشورمان ندارند و سرمایه داران ریسک ورود به بخش خصوصی را نمی‌پذیرند.
به گزارش خبرنگار فوتبال و فوتسال گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، فوتبال روز دنیا به سمتی حرکت کرده است که تقریبا هیچ باشگاه حرفه‌ای را نمی‌توانیم پیدا کنیم که با هزینه‌های دولتی اداره شود . آخرین نمونه این پروژه در فوتبال ترکیه اجرا شد و اکنون شاهد عملی شدن موفقیت آمیز آن در این کشور هستیم. تیم‌های فوتبال ترکیه طی یک دهه اخیر با توجه به فرآیند حرفه‌ای سازی فوتبال این کشور وارد چرخه‌ای شده‌اند که تقریبا هیچ مشکلی برای تامین هزینه‌های خود ندارند.
بحث خصوصی سازی طی سال‌های اخیر در فوتبال ایران همواره داغ بوده است؛ گرچه نمونه‌های ناموفق خصوصی سازی را طی سال‌های اخیر شاهد بوده‌ایم، اما روی کاغذ حمایت از این موضوع سیاست مدیران کلان کشور شده است. مهم‌ترین و بزرگ‌ترین مورد در این باره، بحث خصوصی سازی ۲ باشگاه استقلال و پرسپولیس است که سال‌ها در حد حرف و حدیث باقی ماند.
این موضوع در حالی مطرح می‌شود که سرنوشت باشگاه‌های خصوصی در طی سال‌های اخیر انجام چنین پروژه‌ای را غیر ممکن جلوه می‌دهد. اگر به حیات باشگاه‌های خصوصی نگاهی بیندازیم، متوجه خواهیم شد که قریب به اتفاق این باشگاه‌ها در نهایت بعد از چند سال به دلیل آن چه که ناتوانی مالک در تامین هزینه‌های باشگاه‌ها عنوان شده است، در عرصه فوتبال نتوانستند حضوری موفق داشته باشند. نمونه حضور ناموفق در بخش خصوصی را می‌توانیم در ۴ باشگاه خصوصی فعلی از جمله تراکتور، ماشین سازی، نساجی مازندران و شهرخودرو مشاهده کنیم.
بررسی وضعیت باشگاه های خصوصی کشورمان
علاوه بر این، هر ۴ باشگاه خصوصی فوتبال ایران در فصل جاری با مشکلات عدیده‌ای مواجه هستند و هوادارانشان روز به روز از وضعیت تیمشان نگران‌تر می‌شوند.
تیم فوتبال تراکتور به عنوان ثروتمندترین باشگاه خصوصی لیگ برتر فوتبال در فصل جاری با مشکلات بسیاری رو به رو بوده است تا حدی که مالک این باشگاه اعلام کرد در صورت دریافت یک پیشنهاد خوب، تراکتور را واگذار خواهد کرد. بعد از این اظهار نظر‌ها بود که شایعاتی مبنی بر ورود چهره‌های متمول تبریزی برای خرید باشگاه تراکتور مطرح شد که عظیم زاده و دبیری شاخص‌ترین چهره‌ها بودند. البته عظیم زاده و دبیری طی اظهار نظری رسمی، سرمایه گذاری در فوتبال را در شرایط فعلی اقدامی غیر عقلانی دانستند. این شرایط باعث شد که شاهد عملکردی از تراکتور باشیم که شاید هوادارانش انتظار آن را نداشتند.
در مورد سایر باشگاه‌های خصوصی هم چنین شرایطی را شاهد هستیم؛ از ماشین سازی که در مشکلات مالی غرق شده است و چهره‌های شاخص خود را یک به یک از دست می‌دهد تا نساجی که راه فرار از بحران را تنها در تغییر سرمربی می‌بیند. تیم شهرخودرو هم یکی از باشگاه‌های خصوصی است که بعد از کش و قوس‌های فراوان و به دلیل آن چه که ناتوانی مالک در تامین هزینه‌ها مطرح شده است در مرحله واگذاری به مالک دیگر قرار دارد.
در این میان سوال بزرگی پیش می‌آید که مشکل خصوصی سازی چیست؟! البته برای یافتن پاسخ نیازی نیست راه طولانی را طی کنیم. با یک نگاه ساده به شرایط فوتبال کشورمان دلیل ناکامی باشگاه‌های خصوصی را درمی یابیم. محروم بودن از ابتدایی‌ترین حقوق حرفه‌ای باعث شده است که انگیزه چندانی برای باشگاه داری در بخش خصوصی وجود نداشته باشد.
مشکلات موجود برای سرمایه گذاری در فوتبال
فوتبال ایران سال های سال درگیر حق پخش تلویزیونی است. این حق مسلم هنوز برای باشگاه‌های لیگ برتری به دلیل مسائل حقوقی محقق نشده است. حقی که احقاق آن می‌تواند کفاف بخش قابل توجهی از هزینه باشگاه‌ها را بدهد. بهره بردن باشگاه‌ها از سود‌های حاصل از تبلیغات محیطی دیگر موردی است که هنوز در فوتبال ایران جایی ندارد.
این در حالی است که تخصیص و تقسیم منابع حاصل از این تبلیغات نیز می‌تواند بخش قابل توجهی از هزینه‌های یک باشگاه را تامین کند. شرایط اقتصادی کشور و مشکلاتی که تنها به ۲ مورد آن اشاره شد، مسائلی هستند که باشگاه داری خصوصی در ایران را به بیراهه سوق داده‌اند و هیچ سرمایه گذاری تمایل به حضور در این حوزه را ندارند. همچنین دیگر زمان حضور سرمایه دارانی که صرفا به خاطر علاقه به فوتبال مشکلی برای هزینه کردن نداشتند، گذشته؛ چرا که شرایط اقتصادی حاکم در کشور و بالا رفتن هزینه‌های تیم داری سرمایه گذاری در فوتبال را از یک طعم لذت بخش به یک ریسک ۲ سر باخت تبدیل کرده است.
پس در این شرایط نباید انتظار داشته باشیم که خصوصی سازی در فوتبال ایران در مسیر درست قرار بگیرد. در حال حاضر سرنوشت باشگاه‌های خصوصی همانند آینه‌ای است که ورود برای حضور سرمایه داران را غیرممکن ساخته است.
بیشتر بخوانید
انتهای پیام/
