در این سرای بی‌کسی کسی به در نمی‌زند/کسوت‌هایی که در خانه خاک می‌خورند

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، مطلبی که مینویسم نه بهانه است، نه غرزدن بی جا و نه متنی مغرضانه؛ تنها حرف دل است، صحبت کسانی است که به پای درددل هایشان نشسته و در نهایت در قالب یادداشت منتشر کرده ایم. باشد که خوانندگان این مطلب از پیشکسوتان گوشه نشین دلجویی کنند.

مافیا چیست؟ مافیا کلمه ایست که در دهه‌های اخیر کاربرد فراوانی یافته و هرجا تشکیلاتی به طور مخفی مشغول به کاری عمدتا اقتصادی می‌کند از آن به عنوان مافیا نام برده می‌شود. دلیل کم کار شدن بسیاری از هنرمندان در سینما، موسیقی، تئاتر، تجسمی و... همین واژه است.

وقتی یک سرمایه دار دنبال کاری است که بتواند در آن سرمایه گذاری کند و بازگشت سرمایه اولیه و سود حاصل از آن از هرچیزی برایش مهمتر است، عده‌ای سودجو واسطه می‌شوند و برای دست و پاکردن کاری برای خود پیشنهاد سرمایه گذاری در هنر به آن فرد می‌دهند. غافل از آنکه سرمایه لازم برای ورود به هنر دانش و سواد فرهنگی است نه حساب بانکی پرپول.

باکمی آب و تاب دادن فرد دلال، سرمایه دار می‌پذیرد و در یک پروژه هنری سرمایه گذاری می‌کند. از آنجایی که در هر کاری  روابط حرف اول را میزند، سرمایه دار از تمامی دوستان و آشنایان خود برای فعالیت در یک اثر هنری دعوت به عمل می‌آورد. با جابجایی سیاست مدارانه مهره ها، عده‌ای متنعم می‌شوند و عده‌ای هم در انزوا قرار می‌گیرند.

کسی که قاعده بازی را بلد است و برای برقراری ارتباط دوستانه با فرد سرمایه دار تلاش می‌کند در دایره بازی حفظ و در نقش‌های مختلف جابجا می‌شود، اما آنکه برحساب روال گذشته بر توانمندی‌های خود تکیه می‌کند کم کم به حاشیه رانده می‌شود.

ممکن است یکی از سوال‌های متداول خیلی از مردم این باشد که بازیگر معروف، خواننده یا مثلا نقاش الان کجاست؟ سوال بجایی است. پاسخش هم این است که آن‌ها در منزل و منتظر تلفن از تهیه کننده، کارگردان و مسئولینی هستند که برای کار دعوتشان کنند.

جالب است که وقتی از یک هنرمندی که با نام مافیای سینما او را می‌شناسند درباره این موضوع سوال می‌کنند می‌گوید نه، بحث مافیا نیست. بحث این است که من در چند پروژه به کارگردان‌ها بازیگر معرفی کرده ام، آن‌ها هم راضی بودند بنابراین برای کار‌های بعدی هم از من خواستند که بازیگر معرفی کنم. این پاسخ تا حدی درست و قابل قبول است، اما سوالی ذهنمان را مشغول کرده که جا دارد در این بخش مطرح کنیم، آیا بازیگران خوب فقط همان‌هایی هستند که برای هر فیلمی معرفی می‌شوند؟ آیا باید حتی نقش‌های کوتاه فیلم‌ها را هم به بازیگر چهره بدهند؟ نمی‌شود به سالن‌های تئاتر سر زد و استعداد‌های جدید کشف کرد؟

در موسیقی هم همین است؛ تجسمی هم به همین منوال پیش می‌رود. در این بخش تعدادی از هنرمندان به واسطه ارتباط‌هایی که با مدیران دارند بر تمامی جشنواره‌های هنری سلطنت می‌کنند و اجازه نفس کشیدن به هنرمندان دیگر نمی‌دهند. گویا بازار هنر، نمایشگاه، حراج و... به نام این بزرگواران سند خورده است. طبیعی است که در این میان دیگر جایگاهی برای هنرمندی که سال‌ها قلم در دست داشته و اثر هنری خلق کرده است، اما الان همان دست‌ها دیگر توانایی انجام کوچکترین کاری را ندارد باقی نمی‌ماند و حتی یک نفر هم سال به سال او سر نمی‌زند.

از حق نگذریم همیشه پیکان اتهام به سوی مسئولین نیست. ما مردم هم باید آگاه باشیم. وقتی مستمع و بیننده در پی هنر فاخر نباشد هنرمندان تاریخ دار به روی کار می‌آیند و این چرخه معیوب همچنان می‌چرخد.

برای آگاهی بیشتر از این مافیا و آسیب‌هایی که این جریان به فرهنگ و هنر کشور میزند، گفت وگو‌های ما با هنرمندان سینما، موسیقی، تئاتر و تجسمی که روزی سوپراستار‌های رشته خود بودند، اما امروزه در خانه به سر می‌برند را دنبال کنید.

انتهای پیام/