بلومبرگ: آیا ربات‌ها توسعه جهانی را دچار اختلال می‌کنند؟
پایگاه تحلیلی بلومبرگ در گزارشی به تاثیر دخالت ربات‌ها بر توسعه اقتصاد جهانی پرداخت.
به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان ؛ پایگاه اینترنتی بلومبرگ در گزارشی به قلم "کریستوفر بالدینگ" نوشت: زمانیکه گروه لوازم خانگی "میدیا" در چین توافقی را با شرکت ربات‌سازی "کوکا اِی جی" از آلمان امضا کرد، مشخص بود تحولی عظیم در صنایع کارخانه‌ای در حال وقوع است. تخصص شرکت آلمانی کوکا، ساخت ربات‌هایی است که برای مونتاژ قطعات دستگاه‌های مختلف بکار گرفته می‌شوند. این دقیقا همان کاری است (اشاره به مونتاژ قطعات) که میلیون‌ها چینی را از فقر بیرون آورده بود.
بلومبرگ در ادامه نوشت: پس از سال 1979 (1358) که چین راه خود را به بازارهای جهانی پیدا کرد، بر روی بهره‌گیری از جمعیت بزرگ نیروی کار در این کشور متمرکز شد. کارگران چینی همه نوع کالا از تی شرت گرفته تا زیورآلات کریسمس تولید می‌کردند. کشاورزانی که به امید یافتن معیشت بهتر راهی شهرها شده بودند همگی در کارخانه‌ها مشغول به کار شدند. سرمایه‌های کلانی به شهرهای مختلف چین روانه شد. کارخانه‌ها بزرگتر، بهتر و پیشرفته‌تر شدند. دستمزدها بالا رفت، شاخص فقر سیر نزولی یافت و جمعیت طبقه متوسط جامعه رو به فزونی گذاشت.
این یک راه و روش مناسب در مسیر توسعه چین بود. ژاپن، هنگ کنگ، سنگاپور و کره جنوبی هم با طی کردن همین راه به توسعه پایدار دست یافتند. آنها هم مانند چین با تولید محصولات ساده مثل پوشاک و پارچه آغاز کردند، سپس به سمت تولیدات مهمتری مانند وسایل الکترونیکی و تجهیزات پیشرفته حرکت کردند. نیروی کار در این کشورها ورزیده و باتجربه شد، اقتصادشان شکوفا و مردم ثروتمندتر شدند.
امروزه نیز بسیاری از کشورها از همین مدل برای توسعه تجاری و اقتصادی خود استفاده می‌کنند. مشکل اینجاست که ربات‌ها در این مسیر سنتی و تضمین شده اختلال بوجود آورده‌اند. با وجود اینکه رشد اقتصاد جهانی کندتر شده است؛ صنعت ربات‌سازی در سال‌های 2014 و 2015 با رشد 12 درصدی مواجه بود. این صنعت در مقایسه با سال 2009، 4 برابر رشد کرده است. ربات‌ها ارزان‌تر و دارای کارایی بهتر شده‌اند. به این ترتیب نیروی کار غیرماهر خیلی زود حذف شد. خطای پایین و بی‌نیازی از دریافت دستمزد این ربات‌ها موجب شده است اغلب گروه‌های کارگری موقعیت شغلی خود را در معرض خطر ببینند.
کشورهای فقیرتر می‌توانند به جای صرف هزینه برای تاسیس کارخانه، استخدام کارگران و تامین جا و خوراک آنها، پول خود را صرف تاسیس کارخانه و خرید ربات کنند. هزینه ربات‌ها در همه جای جهان از چین و آمریکا گرفته تا ماداگاسکار یکسان است. به همین دلیل کارخانه تمام مکانیزه ادیداس در آلمان مشغول به تولید محصولات شده زیرا ربات‌ها از قوانین سختگیرانه اتحادیه‌های کارگری در این کشور مستثنی هستند و آدیداس می‌تواند نزدیک به بازار فروش خود، کارخانه‌اش را توسعه بخشد.
در کشورهای ثروتمند هم استقبال از ربات‌ها بسیار فراگیر شده است. ربات‌ها در ساخت و مونتاژ بسیاری از محصولات به ویژه دستگاه‌های الکترونیکی ایفای نقش می‌کنند. فروشگاه زنجیره‌ای وال‌مارت تصمیم دارد با اتکا بر نیروی کار ربات‌ها تا 10 سال آینده بیش از 50 میلیارد دلار کالا تولید کند. این حجم از افزایش تولیدات فقط در سایه سرعت، اعتمادپذیری و هزینه‌های پایین ربات‌ها ممکن است.
مخالفان استفاده از صنایع رباتیک معتقدند، ربات‌ها به خودی خود کاری از پیش نمی‌برند و نیازمند یک نیروی تفکر انسانی هستند. درست است که در یک کارخانه تمام مکانیزه، نیروی کار غیرماهر به حداقل می‌رسد؛ اما بدون شک به تعداد زیادی مهندس مکانیک و کارشناسان علوم رایانه‌ای نیاز دارد. از این پس پول کمتری صرف آموزش نیروی کار برای انجام درست وظایفشان خواهد شد؛ اما شاید دو برابر این هزینه باید صرف آموزش مهندسان و محققانی شود که وظیفه دارند بر قابلیت‌های مختلف ربات‌ها مهارت جدیدی بیافزایند. کشورهای ثروتمندتر به دنبال جذب متخصصانی از کشورهای کم درآمد هستند زیرا این افراد در جای دیگری تعلیم دیده‌اند و هزینه یاددهی تخصص به آنها بر گردن کشور مادر بوده است. چین و هند باید مانند دیگر کشورهای نوظهور اقتصادی مراقب نیروی کار ماهر خود باشند تا به هنگام اتمام تحصیلات تخصصی به امید دستیابی به دستمزد بالاتر راهی کشورهای ثروتمند نشوند.
بلومبرگ در پایان نوشت، این موضوع می‌تواند سیاست‌های دولتی و داخلی کشورهای نوظهور اقتصادی را بهبود ببخشد. باید حمایت بیشتری از دانش آموختگان متخصص شود تا در کشور باقی بمانند و به توسعه داخلی کمک کنند. آنچه واضح است ربات‌ها دیر یا زود وارد عرصه صنایع تولیدی خواهند شد. این وظیفه دولت ها است که برای مواجهه با آن آمادگی لازم را داشته باشند و راه‌هایی برای در امان ماندن نیروی کار فعال کشور بیابند.
انتهای پیام/
