نقش کمرنگ هنر هفتم در کوله پشتی بچه‌ها
روزها گذشت و خاطرات اردوهای سینمایی،هیجان و ذوق دسته جمعی با همکلاسی ها در سالن سینما، گرد و غبار فراموشی گرفت
به گزارش خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ یاد آن روزها بخیر، درگذشته جدا از بوی درس ،مدرسه و شوق کودکانه، کنار دفتر حساب و مشق‌های ناتمام، سینما رفتن از طرف مدرسه حال وهوای دیگری داشت.
زمانیکه ناظم بر سرکلاس می آمد و اعلام می کرد هردانش آموزی که تمایل برای سینما رفتن دارد، فردا از اولیایش یک رضایت‌نامه با خود همراه بیاورد...و چه ذوقی می کردیم و چه حس قشنگی بود. لذت بخش بود وقتی با برگه های امضا شده وخوراکی هایی که از خانه آورده بودیم،همراه بچه‌ها سوار اتوبوس می شدیم و به سمت سینما حرکت می کردیم؛ یک روز خوب، همراه با دوستانمان و تماشای یک فیلم سینمایی جذاب و مناسب با رده ی سنی خودمان.
در گذشته همراه خانواده یا از طرف مدرسه حداقل ماهی یک بار به سینما می رفتیم بنابراین ازهمان سنین کودکی با سینما وفیلم آشنا شدیم.از همان دوران خاطره های زیادی داریم یاد گلنار،دزد عروسک ها ، سفر جادویی ، کلاه قرمزی و پسرخاله بخیر...هنوز هم خاطره ی سکانس‌ها ی آن فیلم ها در ذهنمان باقی مانده و هر از گاهی با مرورشان یک لبخند شیرین روی لبانمان جاری می شود.
فرهنگ تک تک ما انسانها از دوران کودکی شکل می گیرد، سینما هم به عنوان یک هنر، برای انسانها ،خوراک فکری به حساب می آید، آن زمانها ژانر کودک برای فیلمسازان ما مهم بود و مردم هم کنار درگیری‌های ناشی از فشار اقتصادی جنگ و در خلأ رسانه‌های سرگرم کننده،به سینما چشم دوخته بودند.
در آن زمانها چند تا سینما بیشتر نداشتیم اما برای تماشای یک فیلم مدت زمان زیادی توصف می ایستادیم ولی هرچه جلوتر آمدیم، انگار یادمان رفت این تغذیه فرهنگی آخر هفته‌مان را با خودمان همراه کنیم، انگاردر گوشه‌ای ازهمان روزها جا گذاشتیم، گویا مسولان مدرسه و اولیاء یادشان رفت برای سرگرم کردن بچه ها باید آنها را با سینما آشنا کنند، دیگه خبری از صف های طولانی پشت در سینماها و دیدن عکسهای فیلم هایی که جلوی درب سینما با دیدنشان خودمان را تا رسیدن نوبتمان سرگرم می کردیم و برای دیدن آن صحنه‌ها لحظه شماری می کردیم ،نیست. از همان اتوبوس‌هایی که بچه ها را کنار سینما پیاده می کردند...انگارحتی فیلم سازانمان هم یادشان رفته مثل اون موقع ها برای بچه ها فیلم‌هایی بسازند که بچه‌هاهم تا چند روز بعد از تماشا درباره آن حرف بزنند.انگار فیلم سازان، مدیران، خانواده ها، هیچ کدام روزهای خوب گذشته را به یاد ندارند. انگار همه فراموش کردند که چقدر جای سینما در سبد زندگی خالیه،اما علت خاک گرفتگی این خاطره های قشنگ و تکرار نشدن آنها چه میتواند باشد ؟
مدیر کل آموزش و پرورش درباره ی جای خالی این خوراک فرهنگی در برنامه هفتگی مدارس به ما می گوید؛درحال حاضر دربرنامه اردوهای فرهنگی مدارس،بردن بچه‌ها به سینما،به خصوص در دوره ابتدایی و دوره متوسطه وجود دارد ولی این برنامه ها در مقایسه با گذشته و باتوجه به رشد سریع فناوری‌های پیشرفته در حوزه سینما وهمچنین وجود نمایش خانگی، قطعا تنها فرصت سینما رفتن و تماشای فیلم سینمایی به آن شکل متعارفش نیست.البته دربرخی موارد برخی از فیلم ها که از بارپیام تربیتی بالایی برخوردار هستند،خود ما تماشای آن را تشویق و ترغیب می کنیم ولی در موارد دیگر به انتخاب مدارس و اولیای دانش آموزان بستگی دارد.
مثلا درمورد فیلم سینمایی محمد(ص) بدلیل ارتباط مستقیم این اثربا محتوای برنامه درسی تماشای آن را حمایت و تشویق کردیم بنابراین اگر فیلم هایی با کارشناسی و ارزیابی تولید شود که در فرایند یاددهی و یادگیری تاثیرگذارباشد به طور حتم استقبال می کنیم.
می گویند مدرسه خانه ی دوم انسان است برای همین ما به مدرسه کمیل در منطقه 3 تهران رفتیم تا هم از دانش آموزان و هم از مدیران درمورد این مساله بپرسیم و ببینیم مسولان این مدرسه چقدر دغدغه فرهنگی دارند؟
نوروزی مدیر مدرسه کمیل دراین باره گفت: ما با توجه به مقتضیات تربیتی،آموزشی و شاداب سازی مدارس حد الامکان اگر فیلم هایی به تناوب وفراخور تربیت آموزش و پرورش باشد سعی می کنیم حداکثر استفاده را ازسینما ببریم.ما به طور ثابت برنامه ی رفتن به سینما نداریم و این برنامه ها تنها بسته به گیشه سینما و داشتن فیلمی متناسب با حوزه آموزش و پرورش و تربیت و فراخور سن بچه ها است.
نوروزی ادامه داد: ما غیر از آثار کودک ونوجوان، فیلم نامه های متناسب با سن دانش آموزان و نوجوانان کمتر داریم. بیشتر محتوای فیلم ها به سمت و سوی مسایلی است که متناسب با سن بچه ها نیست.
این مدیر مدرسه به وظیفه وزارت ارشاد در این زمینه هم اشاره کرد و گفت: آموزش و پرورش طرح اردوی شاداب سازی و برگزاری اردو دارد و برنامه جامعی ابلاغ شده ولی وزارت ارشاد هم باید در راستای نیازهای واقعی دانش آموزان فرهنگ سازی کند.
اما وقتی از دانش آموزان این مدرسه سوال کردم که بیشتر علاقه مند به تماشای چه فیلم هایی هستند، اکثرا تمایل به تماشای کارهای اکشن و ترسناک داشتند آثاری که هیچ تناسبی با رده ی سنی آنها نداشت. انگار کم کاری های ما والبته رنگ و لعاب فیلم های خارجی باعث تغییر ذائقه و فاصله گرفتن بچه ها از دوران کودکی ایشان شده است.
برای همین به سراغ یه تهیه کننده پرکار سینما رفتیم تا ببینم چرا بستر سازی مناسبی در ژانر کودک و نوجوان اتفاق نمی افتد؟
نوروزبیگی تهیه کننده سینما گفت:بحث سینمای کودک بحثی است که علی رغم کارشناسی های انجام شده، به نظرم نتیجه هم نداشته یعنی جشنواره های سال های قبل در زمینه ی کودک و نوجوان غنی تر بودند.
وی تصریح کرد: این قشراتفاقا جزومخاطبانی هستند که بیشتر باید روی آنها سرمایه گذاری کرد چون آنها آینده ی کشور هستند و تحت شرایط تغییر می کنند به نظرم فرهنگ سازی روی این قشر خیلی ضروری است. تلویزیون و سینما به خصوص جشنواره کودک و نوجوان نقش تاثیرگذاری در این زمینه دارد.
خود من به شخصه تا دوسال پیش درجشنواره کودک فیلم داشتم وقطعا دوباره در این ژانرفیلم خواهم ساخت هرچند به سهم خودم و به عنوان تهیه کننده کم کاری داشته ام و امیدوارم شرایطی به وجود بیاید تا مجددا فیلم کودک و نوجوان بسازم .
سینمای کودک مظهر پاکی و زلالی است اما در تور بی اعتنایی و هجوم محصولات خارج از مرزها افتاده که برای رهایی و پرواز به بال های زیادی نیاز دارد که این پرواز تنها با نگاه دلسوزانه مسولان فرهنگی و آموزشی و فیلمسازان اتفاق می افتد تا جای خالی این تغذیه مفید و خوشمزه را لابلای دفتر کتاب و قلم تو کوله پشتی بچه ها جا بدهیم.
گزارش از سمیه مردانی
انتهای پیام/
