فرمانروای جاودان خانه دلهای عاشق

گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛  همه می‌دانیم که سید‌الشهدا در واقعه عاشورا شکست نخورد. او می‌خواست پرچم آزادگی را نه در یک عرض جغرافیایی خاص، بلکه در طول تاریخ برافرازد و از این روست  که باید گفت؛ عاشورا نه یک روز تمام شده که با بالا و پایین آمدن خورشید و کشته شدن حدود صد نفر لب تشنه به پایان رسیده باشد، بلکه یک مفهوم معنا‌بخش به زندگی است.

زنده نگه داشتن نام سید‌الشهدا کاری نیست که ما بخواهیم انجامش بدهیم، چه اگر نام او بر تارک تاریخ تا همیشه بلند است، این راز جزو حکمت‌های خداست. کار ما این است که در افسون این راز شناور باشیم و به قافله‌ای بپیوندیم که به سوی چکاد آسمان آزادگی در راه است.

عاشورا یک فرهنگ است نه یک اتفاق. این حرکت عظیم، نسبت وثیق و عمیق و پاینده‌ای با اصول اصیل دین اسلام دارد و از اساس دلیل پدیدار شدن عاشورا دیدار قلبی و متحولانه‌ی انسان‌ها با مکارم و معارف وَحیانی است. پنجمین خورشید از خیمه کهکشانی آل عبا، قیامی را به پا داشت که پنجه در نقوش مُشوّه و مشتبه پیدا شده بر آبِ برکه‌ی تفکر انداخت و ندای پنج اصل اساسی دین، وقتی در اقطار تاریخ پیچید که طنین آن از پاره شدن گلوی حضرت عشق بر آمد.

عاشورا امر به معارف دین است و نهی از انکار عملی در عین ریای ظاهر، نسبت به اصول حقیقت.
عاشورا آئینه‌ای از جیوه خون است در برابر اصول دین و در اولین مرتبه، قیام سید‌الشهدا نمادی از معاد است.

در سیمای عاشورا می‌توان معاد و ابد را دید چون این قیام، عوالم مثال و ایده‌آل را به هم پیوند داده و آسمان و زمین را مترادف هم کرده است.

اعتقاد به معاد یعنی این اعتقاد که هیچ کس به عدم نمی‌پیوندند، همه در محضر خدا احیا می‌شوند اما عده‌ای جنت مکان و عده‌ای دیگر جهنمی‌اند.

 این معاد جسمانی است، اما حرکت امام حسین (ع) معاد معنا را هم در همین جهان به شکلی دیگر نمادینه می‌کند. او با مرگ انقلابی‌اش به آفرینش مجددی از مفهوم زندگی دست می‌زند و با کشته  شدنش مرگ را می‌کُشد.

معاد معنوی یعنی چنان که می‌بینیم نه سالار شهیدان مُرده و نه یزید، این هر دو زنده‌اند اما یکی فرمانروای خانه قلب‌هاست و دیگری در تاریکخانه نفرت بشر، به حبس ابد محکوم شده است. 

عاشورا جاودانه خلق شده است و رسالت ما نه زنده نگاه داشتن آن بلکه زندگی کردن در آن است، زندگی کردن آنچنان که بدانیم برای ابد زندگی می‌کنیم و از همین رو فرصت کوتاه است! 

هیچ عملی از ما محو و فراموش نمی‌شود و اگر تاریخ تا بدین پایه در زنده نگه داشتن بازیگرانش تواناست، بدانیم که می‌مانیم و می‌بایست برای ثبت در تاریخ حرف زد و عمل کرد.


یادداشت از میلاد جلیل‌زاده


انتهای پیام/