مادری تعریف می‌کرد که پسر پنج ساله اش برای صبح‌ها از خواب بیدار شدن، خوردن صبحانه و انجام فعالیت‌های دیگر همیشه او را دچار مشکل می‌کند. از او پرسیده شد که در طول روز چقدر با فرزندش بازی می‌کند، اما این مادر پاسخ داد که مدام به فرزندش می‌گوید: دوستش دارد!
نوجوانی زمانی است که فرزندان به سبب شرایط روحی و جسمی که با آن درگیر هستند، بیشتر از ما فاصله می‌گیرند، اما نیازشان به حمایت هنوز پابرجاست. مخصوصا در شرایطی که با مزاحمت اینترنتی دست به گریبانند.
نوشتن با خودکار یا مداد بر روی کاغذ، بخش کمی از نوشتن روزانه ما را تشکیل می‌دهد و شاید همین موضوع، این تصور را در خیلی‌ها تقویت کرده که دیگر خوش‌خط بودن اهمیتی ندارد.
کودکان ذاتاً خلاق به دنیا می‌آیند و راه‌های مختلفی برای بروز خلاقیت در بچه‌ها وجود دارد، اما متأسفانه برخی اشتباهات والدین در ارتباط با کودکان، خلاقیت آن‌ها را کور می‌کند.
آیا واقعاً برای جلوگیری از اثرات سوء هواداری راهکاری وجود دارد؟ آیا صرفاً اعمال محدودیت می‌تواند راهگشا باشد یا باید با زبان و ادبیات نسل جدید با آن‌ها وارد تعامل شد؟