ستارخان و باقرخان، شریعتی و استاد معین و ... هم تندیسهایی بود که در گوشه خیابانها و بوستانهای این شهر بزرگ نشسته بودند و برای خود و عابران خاطرهبازی میکردند و یادهایی را زنده و تاریخی را با زبان بی زبانی بازگویی میکردند که پتکی بر سرشان فرود آمد.