بعد از فراگیر شدن «سندروم کیارستمی» در اواخر دهه شصت و اوایل دهه هفتاد، و اشتیاق عجیب کارگردانان جوان برای دیده شدن در جشنواره‌ها با کپی کاری‌های سردستی و ناشیانه از سینمای کیارستمی که تازه خودش هم «سینما» به حساب نمی‌آمد و خارج از محافل روشنفکری اساساً مشتری و مخاطبی نداشت، حالا ظاهرا چند سالی هم باید درگیر «سندروم فرهادی» باشیم.