عید نوروز که یک سنت کهن در ایران است همه ساله توسط مردم جشن گرفته میشود و آداب و رسوم مربوط به آن در کل کشور به اجرا در می‌آید، اما هر شهری سنت‌های مربوط به خود را دارد که در نوروز انجام داده میشود.
عید نوروز که یک سنت کهن در ایران است همه ساله توسط مردم جشن گرفته میشود و آداب و رسوم مربوط به آن در کل کشور به اجرا در می‌آید، اما هر شهری سنت‌های مربوط به خود را دارد که در نوروز انجام داده میشود.
عید نوروز که یک سنت کهن در ایران است همه ساله توسط مردم جشن گرفته میشود و آداب و رسوم مربوط به آن در کل کشور به اجرا در می‌آید، اما هر شهری سنت‌های مربوط به خود را دارد که در نوروز انجام داده میشود.
عید نوروز که یک سنت کهن در ایران است همه ساله توسط مردم جشن گرفته میشود و آداب و رسوم مربوط به آن در کل کشور به اجرا در می‌آید، اما هر شهری سنت‌های مربوط به خود را دارد که در نوروز انجام داده میشود.
عید نوروز که یک سنت کهن در ایران است همه ساله توسط مردم جشن گرفته میشود و آداب و رسوم مربوط به آن در کل کشور به اجرا در می‌آید، اما هر شهری سنت‌های مربوط به خود را دارد که در نوروز انجام داده میشود.
عید نوروز که یک سنت کهن در ایران است همه ساله توسط مردم جشن گرفته میشود و آداب و رسوم مربوط به آن در کل کشور به اجرا در می‌آید، اما هر شهری سنت‌های مربوط به خود را دارد که در نوروز انجام داده میشود.
با آغاز ماه محرم و ایام عزاداری حضرت سیدالشهدا (ع) مردم جای جای ایران به شیوه‌های مختلف به سوگ امام حسین (ع) و یاران با وفایش می‌نشینند و مردم استان مرکزی نیز با آیین‌هایی که از پشتوانه مذهبی، فرهنگی و صبغه تاریخی خاصی برخوردار هستند، عزاداری شهدای کربلا را برپا میکنند. آیین‌های سنتی عاشورایی روایتگر عاشقانه‌ای حزن‌انگیز از مردمان ایران است، روایت این عاشقانه از روز‌ها قبل از محرم شروع میشود، از ایامی که همه چیز مهیای عرض ارادتی دیگر است. خیمه‌ها در شهر پا می‌گیرد؛ دیوار‌ها و خیابان‌ها سیاه‌پوش می‌شوند و نوحه‌های محلی تا روستا‌های دورافتاده ضجه می‌زنند و در نهایت مردم آماده می‌شوند تا یک بار دیگر مجلس عزایی به پا کرده و عارفانه در سوگ امام سوم خود به سوگ بنشینند. آیین‌های محلی محرم و عاشورا به فراخور فرهنگ و شیوه‌های مرسوم هر منطقه و استان متفاوت است اگرچه عزاداری و به سوگ نشینی شهیدان کربلا وجه اشتراک تمامی این آیین‌ها است، اما این آیین دارای تفاوت‌ها و ظرایف خاصی است که آن را در هر منطقه از کشور می‌توان دید و استان مرکزی نیز به واسطه قدمت چند هزار ساله برخی مناطق خود، از تنوع آئین‌های عاشورایی برخوردار است. یکی ازین آیین‌های مذهبی، تعزیه خوانی در ایام ماه محرم در روستای انجدان از توابع شهرستان اراک می‌باشد.
با آغاز ماه محرم و ایام عزاداری حضرت سیدالشهدا (ع) مردم جای جای ایران به شیوه‌های مختلف به سوگ امام حسین (ع) و یاران با وفایش می‌نشینند و مردم کیاسَر استان مازندران نیز با آیین‌هایی که از پشتوانه مذهبی، فرهنگی و صبغه تاریخی خاصی برخوردار هستند، عزاداری شهدای کربلا را برپا میکنند. آیین‌های سنتی عاشورایی روایتگر عاشقانه‌ای حزن‌انگیز از مردمان ایران است، روایت این عاشقانه از روز‌ها قبل از محرم شروع میشود، از ایامی که همه چیز مهیای عرض ارادتی دیگر است. خیمه‌ها در شهر پا می‌گیرد؛ دیوار‌ها و خیابان‌ها سیاه‌پوش می‌شوند و نوحه‌های محلی تا روستا‌های دورافتاده ضجه می‌زنند و در نهایت مردم آماده می‌شوند تا یک بار دیگر مجلس عزایی به پا کرده و عارفانه در سوگ امام سوم خود به سوگ بنشینند. آیین‌های محلی محرم و عاشورا به فراخور فرهنگ و شیوه‌های مرسوم هر منطقه و استان متفاوت است اگرچه عزاداری و به سوگ نشینی شهیدان کربلا وجه اشتراک تمامی این آیین‌ها است، اما این آیین دارای تفاوت‌ها و ظرایف خاصی است که آن را در هر منطقه از کشور می‌توان دید. در کیاسر به مدت ده روز همراه با دهه اول ماه محرم هر روز در یک محله، رسم دیرینه «پلاخوار» را اجرا میکنند. صبح وقتی غذا‌های وقف امام حسین (ع) آماده شد فردی با در دست داشتن پرچم سالار شهیدان و «بسم الله» گویان در کوچه‌ها قدم میزند و مردم را از آماده شدن غذای نذری آگاه می‌کند؛ و با برپایی سفره عزای سیدالشهدا (ع) در خانه‌هایی که وقف این آیین سنتی شده است، از عاشقان اهل بیت (ع) پذیرایی میشود. آیین «پلاخوار» سال گذشته به ثبت ملی رسید.
با آغاز ماه محرم و ایام عزاداری حضرت سیدالشهدا (ع) مردم جای جای ایران به شیوه‌های مختلف به سوگ امام حسین (ع) و یاران با وفایش می‌نشینند و مردم استان مرکزی نیز با آیین‌هایی که از پشتوانه مذهبی، فرهنگی و صبغه تاریخی خاصی برخوردار هستند، عزاداری شهدای کربلا را برپا میکنند. آیین‌های سنتی عاشورایی روایتگر عاشقانه‌ای حزن‌انگیز از مردمان ایران است، روایت این عاشقانه از روز‌ها قبل از محرم شروع میشود، از ایامی که همه چیز مهیای عرض ارادتی دیگر است. خیمه‌ها در شهر پا می‌گیرد؛ دیوار‌ها و خیابان‌ها سیاه‌پوش می‌شوند و نوحه‌های محلی تا روستا‌های دورافتاده ضجه می‌زنند و در نهایت مردم آماده می‌شوند تا یک بار دیگر مجلس عزایی به پا کرده و عارفانه در سوگ امام سوم خود به سوگ بنشینند. آیین‌های محلی محرم و عاشورا به فراخور فرهنگ و شیوه‌های مرسوم هر منطقه و استان متفاوت است اگرچه عزاداری و به سوگ نشینی شهیدان کربلا وجه اشتراک تمامی این آیین‌ها است، اما این آیین دارای تفاوت‌ها و ظرایف خاصی است که آن را در هر منطقه از کشور می‌توان دید و استان مرکزی نیز به واسطه قدمت چند هزار ساله برخی مناطق خود، از تنوع آئین‌های عاشورایی برخوردار است. در روز سوم محرم اهالی روستای انجدان از توابع شهرستان اراک، علم‌هایی را که نمادی از پرچم حضرت ابوالفضل العباس (ع) است را داخل محله‌های روستا میگردانند و به درب منزل بزرگ هر طایفه که میرسند ازخداوند متعال برای افراد آن طایفه طلب سلامتی و برای گذشتگان آن‌ها هم طلب مغفرت می‌نمایند درضمن درمسیر راه شعر معروف محتشم کاشانی در رثای امام حسین (ع) (بازاین جه شورش که درخلق عالم است، بازاین چه نوحه وچه عزاوچه ماتم است) رامیخوانند و نهایتاً این علم‌ها را به تکیه‌های روستا جهت مراسم روز‌های تاسوعا و عاشورا منتقل میکنند.
هفتمین جشنواره شکرگزاری انبه و یاسمین‌گل میناب با هدف ایجاد انگیزه، شور، نشاط و همچنین معرفی قابلیت‌ها، توانمندی‌ها و در نهایت رونق و توسعه گردشگری منطقه عصر سه شنبه ۱ مرداد ۱۳۹۸ در پارک آنامیس شهر میناب برگزار شد و تا سوم مردادماه ادامه دارد.
گرگیعان یا قرقیعان نام یک آیین سنتی رایج در جنوب کشور است که شهریور ماه ۱۳۹۵ به عنوان میراث معنوی مردم عربزبان ساکن سواحل جنوبی ایران به ثبت ملی رسید. این آیین هرسال نیمهٔ ماه رمضان در مناطق عرب‌نشین توسط کودکان اجرا میشود. ریشه تاریخی این مراسم را از میلاد کریم اهل بیت حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام ذکر میکنند که مردم برای عرض تبریک به جد بزرگوارش حضرت محمد (ص) و امام علی (ع) و مادرش حضرت زهرا (س) «قرة عین! قرة عین!» گویان به درب منزل‌شان می‌رفتند و تولدش را تبریک می‌گفتند و کم‌کم به صورت مناسبتی هرساله در میان مسلمانان رواج یافت و در جنوب ایران باقی می‌ماند.
این مراسم در بین مردم استان بوشهر به مراسم «گرگشو» معروف شده و پانزدهم ماه رمضان، کودکان جزیره شیف که اکثرا عرب زبان هستند، لباس‌های محلی خود را پوشیده و با شور و شعف به کوچه پس‌کوچه‌ها می‌روند و با آویختن کیسه‌هایی از پیش تهیه شده بر گردن، برای جمع‌آوری عیدی و شیرینی ماه رمضان به درب خانه‌ها می‌روند و با گفتن «گرگشو گرگشو» صاحبخانه را متوجه حضور خود میکنند تا به آن‌ها شیرینی بدهند.