گورستان‌ها مملو از آرامگاه ابدی انسان‌هایی است که روزی همه‌ی هست و نیست ِ کسی بودند، مملو از پدر‌ها و مادر‌ها، رویا‌ها که مرگ پایان دلخراش آن‌ها بوده، اما تلخ‌ترین قسمت مرگ فراموشی است.
همه‌ی ما دیر یا زود بعد از مرگ فراموش می‌شویم و تعداد کسانی که هر از چند گاه بر سر مزار ما می‌آیند و از ما یاد می‌کنند به مرور کمتر و کمتر خواهند شد؛ و روزی زندگی آخرین نفری، که ما را می‌شناسد هم به پایان خواهد رسید و ما برای همیشه فراموش می‌شویم.