علاوه بر مجسمه چهره‌های سرشناس و زندانیان که با ظرافت زیادی طراحی و ساخته شده‌اند، وضعیت زندانیان در آن دوران و شکنجه آن‌ها به نمایش گذاشته شده است. این زندان در سال ۱۳۷۹ تبدیل به موزهٔ عبرت ایران شد. این موزه از جمله مقاصد گردشگری سیاه محسوب می‌شود که رنج زندانیان در زیر شکنجه را روایت می‌کند و از همین نظر با سایر موزه‌های تهران تفاوت دارد. 
علاوه بر معماری مدور با راهرو‌های تودرتو و دالان‌های تنگ و باریک که امکان فرار از زندان را به صفر رسانده بودند، وجود نرده‌های بلند آهنی و دیوار‌های بتنی و بلند، خود گواه یک بنای خوف‌انگیز و نفوذناپذیر است که بهترین جا برای شکنجه زندانیان در دوره پهلوی به شمار می‌رفت.