آئین بزرگ پیاده‌روی اربعین، به مثابه رود خروشانی است که قطره‌های آن را زائران عاشق اباعبدالله الحسین(ع) تشکیل می‌دهند؛ قطره‌هایی که در مسیل ذکر و مناجات به دریای بی‌کرانه‌ کربلا می‌پیوندند. چهره زائران مشتاق و بی‌ادعای عاشق حسینی، نمادی از میلیون‌ها زائر است که در همایش بزرگ «الحسین یجمعنا» ما را با اتمسفری بیش از فردیت آشنا می‌‏کند و برخلاف مفهوم عکس پرتره فردی، آن را به محملی برای وحدت و کثرت فراتر از سرزمین و ملیت بدل می‌کند. رستاخیزی که بشر غرق در مادی‌گرایی را با سور «هل من ناصر ینصرنی» و ندای «ما رأیت الا جمیلا» حضرت زینب کبری(س) به محشر کربلای حسین(ع) می‌خواند. محشری که آرمان‌شهر است و هر انسانی به مثابه قطره‌ای با هر نژادی و هر زبانی، پرچم ملیت خود را تحت لوای حسینی می‏‌گذارد، کربلا را به مثابه دریا برای ورود به اقیانوس ظهور به عنوان وطن بر می‌گزیند.