به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان ،اکثر قریب به اتفاق فیلم‌هایی که تاکنون با نگاهی انتقادی دخالت نظامی ١٠ ساله آمریکا در ویتنام (از ١٩٦٥ تا ١٩٧٥) را زیر سوال برده‌اند توسط خود آمریکایی‌ها ساخته شده‌اند و تقریبا در بین همه آثار سینمایی که به این جنگ پرداخته‌اند، حتی آنهایی که نگاهی حماسی به آن داشتند (مثل رمبو ٢)، هیچ فیلمی را نمی‌یابید که از حضور ایالات متحده در این جنگ به دفاع برخاسته باشد. دلیل این امر کاملا روشن است.
بیشتربخوانید :مردی که در موتور خانه گنج پیدا کرد/متفاوت‌ترین سرایدار ایران را بشناسید + تصاویر
روس‌ها و درسی که نگرفتند
جنگ ویتنام که از آن با عنوان «باتلاق» در لغتنامه‌های سیاسی جهان یاد می‌شود تجربه‌ای بود که به نظر می‌رسید تا مدت‌های مدیدی کسی آن را در نقطه دیگری از کره زمین تکرار نکند، کما این‌که آدولف هیتلر نیز وقتی عزم خود را برای حمله به شوروی جزم کرد، ١٣٠سال از شکست ناپلئون در روسیه می‌گذشت، اما باز بعدها همه تجربه بی‌سرانجام امپراتور فرانسه را چون چماقی بر سر هیتلر کوفته و پیشوای آلمان نازی را به درس نگرفتن از تاریخ متهم کردند. درست به همین دلیل وقتی ٤سال بعد از خروج مفتضحانه ایالات متحده از باتلاق ویتنام، اتحاد جماهیر شوروی به افغانستان حمله کرد، همه انگشت تعجب به دندان گزیدند و برخی که بدبین‌تر بودند نقش سرویس‌های جاسوسی غرب در ترغیب مسکو برای انجام این خبط بزرگ را دور از ذهن ندانستند. البته حق هم داشتند، زیرا کدام عقل سلیم می‌توانست بپذیرد روس‌ها به همین سادگی خود را در تله‌ای انداخته باشند که یانکی‌ها ٤سال قبل با‌هزار بدبختی از یکی مشابه آن، خود را نجات داده بودند.
ارتش سرخ زیر تیغ مجاهدین
٣٩سال پیش در چنین روزی، برابر ٢٣ دسامبر ١٩٧٩ میلادی، وقتی لئونید برژنف، رهبر اتحاد جماهیر شوروی فرمان عبور سپاه چهلم ارتش سرخ از مرزهای جنوبی این کشور و ورود آن به خاک افغانستان را صادر کرد، حتی به مخیله‌اش خطور نمی‌کرد ارتشی که نازی‌ها را در نبرد مهیب استالینگراد به زانو درآورد، قرار است مهلکه‌ای را تجربه کند که بعدها از آن با عنوان «تله خرس» در دیکسیونرهای سیاسی جهان یاد شود. روس‌های برای حمایت از دولت کمونیست مستقر در کابل از مرزها گذشته و وارد خاک افغانستان شدند، اما وقتی در زمستان‌سال ١٩٨٩ با فضاحتی حتی بیش از رقیب غربی به پشت مرزها بازگشتند، تنها ٣سال زمان لازم بود تا دولت تحت‌الحمایه‌شان در کابل از هم پاشیده و قدرت به دست مجاهدین بیفتد. آمریکا حمایت شوروی از ویت‌کنگ‌ها در جنگ ویتنام را با ارایه کمک‌های نظامی به مجاهدین افغانستانی تلافی کرد. در پایان تحریم دو المپیک مسکو و لس‌آنجلس از سوی کشورهای بلوک شرق و غرب، سیل آوارگان افغانستانی که راهی دو کشور همسایه یعنی ایران و پاکستان شدند و همچنین تخریب همه زیربناهای اقتصادی اجتماعی و سیاسی این کشور را شاید بتوان تنها دستاورد وارثان لنین و استالین در حمله به افغانستان دانست.
منبع: روزنامه شهروند
انتهای پیام/