به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ «سنجد» نیز از سین‌های سفره عید محسوب می‌شود. این کلمه در شعر چندان به کار نرفته است. «ملک‌الشعرای بهار» این کلمه را هنگام ذکر هفت‌سین در شعر بهاریه خود می‌آورد، اما به مورد دیگری که شاعری کلمه سنجد را به کار برده باشد، برنخوردیم.

ملک‌الشعرای بهار می‌گوید: هفت‌سین ساز کن از سبزه و سنبلی و سیب

سنجد و ساز و سرود و سمنو سلوی من

اما کلمه مشابه با کلمه «سنجد» در زبان فارسی وجود دارد. این کلمه از فعل «سنجیدن» گرفته شده است. فعل «سنجد» به وفور در شعر شاعران به کار رفته است. از جمله فخرالدین عراقی، یک غزل خود را با ردیف «سنجد» سروده است.

از جمله ابیات آن است:

با شمع روی خوبان، پروانه‌ای چه سنجد

با تاب موی جانان دیوانه‌ای چه سنجد

در کوی عشقبازان صد جای جوی نیرزد

تن خود چه قیمت آرد؟ ویرانه‌ای چه سنجد

با عاشقان شیدا سلطان کجا برآید

در پیش آشنایان بیگانه‌ای چه سنجد

انتهای پیام/