به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ گاهی مواقع خود را شکرگزار نعمت‌های خداوند می‌دانیم. اما تا چه اندازه این‌گونه هستیم. «گزاردن» به معنای «به جا آوردن» و «ادا کردن» است. بنابراین «شکرگزار» یعنی «شکر به جا آوردن» و «شکر کردن».

در «گلستان سعدی» می‌خوانیم:

کجا خود شکر این نعمت گزارم/ که زور مردم آزاری ندارم

«شکر گزار» به کسی اطلاق می‌شود که شکر به جا می‌آورد و شکرگزاری را عمل «شکرگزار» می‌دانیم. گاهی این دو کلمه را با حرف «ذ» و به صورت «شکرگذاری» می‌نویسند که غلط است.

انتهای پیام/