حوزه ادبیات باشگاه خبرنگاران؛ لحظات ایستاده اندو دیوارهای این خانه‌ی خسته هر لحظه بر سر صاحبانش سنگینی می‌کنند، اینجا خانه شعر است، خانه‌ای پیر اما مقاوم، خسته اما پا بر جا، خانه‌ای که امروز از شعر و دردهایش می گوید و دوستی ها و دشمنی هایش .
 
خانه شعر دیگر رنگ آرامش را به خود نخواهد دید زیرا دشمنان دوست نما کمر به تخریب هویت ادبیش بسته اند، آنها این بار تفنگ بی معرفتی را به سوی شعر نشانه رفته اند تا با این کار بخش دیگری از هویت فرهنگی خودشان زیر سوال برود.   
 
اما در این میان برخی بدون در نظر گیری آثار ثبت و ضبط شده بر روی تک تک آجرهای این خانه آن را به جرم خانه بودن محکوم به مرگ می دانند، آنها شعر را مکانی محصور می خوانند تا با جدا سازیش از بدنه اصلی شعر آسان تر از آنچه تصور می شود نابودش کنند و در این مسیر از تخریب ستون های ادبیان شروع کرده اند تا شاید بتوان با تزلزل آنها به هدفی چون تحریق واقعیت شعر فارسی پرداخت، آنها دست نامرئی دشمنان بخشی از فرهنگ مکتوب ما به شمار می آیند، بخشی که انکار ناپذیر و تاریخی است.   
 
تاریخی که گاه به دست مولوی و حافظ نوشته شده و زمانی دیگر به دست قیصر امین پورها و سلمان هراتی ها به نگارش درآمده است.   
 
حرف آخر آن‌که تخریب هنر نیست، تقویت آنچه شعر فارسی می‌خوانیم و بخشی از غنای فرهنگی می‌خوانیمش هنر است.   


نسرین خدایاری/
 
انتهای پیام/ اس